Thomas Verbogt – Perfecte stilte

Ik ben een liefhebber van het werk van Thomas Verbogt. Maar deze korte roman (alle romans van Verbogt zijn kort) valt enigszins tegen. Het kern van het verhaal is mooi: een dramatische gebeurtenis in de jeugd van hoofdpersoon David krijgt in zijn latere leven een vervolg.

Een dergelijk verhaal is vaker vertelt, maar de ingrediënten die Verbogt gebruikt zijn goed gekozen: David kent de achtergrond van de dood (zelfmoord) van zijn jeugdvriendin, maar zwijgt erover. Als middelbare man grijpt hij op een nogal stuntelige manier in bij een mishandeling op straat: hij belandt in het ziekenhuis. 

Om deze twee gebeurtenissen met elkaar te verbinden heb je 200 pagina’s nodig. Maar wat Verbogt doet vind ik niet zo goed. Hij introduceert minstens tien bijfiguren, waar hij van alles over kwijt wil. De ouders van het gestorven buurmeisje horen erbij, natuurlijk. Misschien zijn vrouw waar hij van gaat scheiden ook. Maar dan een ex die hij opzoekt, mensen die hij via zijn werk ontmoet, zijn ouders, de andere jeugdvriend die verdwenen is, enzovoorts. Het is te veel. Niet dat je de weg kwijtraakt. Verbogt schrijft goed genoeg om dat niet te laten gebeuren, maar het is vermoeiend veel. Jammer, een paar verrassende wendingen zijn erg spannend, een filosofisch intermezzo met een beeldhoudster vind ik overbodig. Hopelijk waaiert zijn volgende boek minder uit.