Ik wilde even iets luchtigs lezen en greep naar deze roman
van Pauline Slot. Het spannende verhaal is simpel: psychiater Maria krijgt een
opmerkelijke cliënte, die van alles bij elkaar liegt. Haar man Edu krijgt
hernieuwd contact met zijn jeugdvriendin.
Wat blijkt, de ex en de cliënte zijn dezelfde. De titel is een verwijzing
naar het sprookje waarin de prinses geen toegang heeft tot die ene kamer van de
prins. Edu heeft ook zo’n kamer waarin hij de brieven en geheimen van zijn exen
bewaard.
Los van deze hoofdlijn hebben alle romanfiguren een
uitgebreide familiegeschiedenis die tot in detail wordt verhaald. Natuurlijk is
het in een roman waarin het draait om psychoanalyse goed om ieders jeugd uit te diepen, maar ik
vind het wat overdreven en was soms de
draad kwijt. Veel informatie droeg niets bij aan het verhaal en kon beter door
Pauline Slot worden weglaten of ingekort. Dit had de roman aanzienlijk
verbeterd. Verder is het een boek dat lekker weg leest, zonder dat je verstelt
staat van de stijl, maar haar taalgebruik stoort ook niet.
Er is één ding dat mij weleens ergert in bepaalde romans,
ook in deze. Dat is dat mensen plotseling van die duidelijke en ogenschijnlijke
rationele beslissingen nemen. Ik kan even geen citaat vinden, maar bijvoorbeeld
dat Rianne net als haar moeder op
16-jarige leeftijd een kind wilde of dat zij opeens wist dat zij op straat
wilde gaan zingen. Maria wilde haar gekleurde sjaal van de ene op de andere dag
niet meer dragen.
Daar zitten dan wel hele psychologisch drama’s achter, maar
de beslistheid vind ik nogal onnatuurlijk. Mensen handelen denk ik minder
bewust. Meestal bedenk je deze verklaringen achteraf om een beslissing te
rechtvaardigen. Het komt, niet speciaal in deze roman, maar in veel populaire
boeken en films veel voor en het gaat niet altijd om hele grote dingen. Ik
verzin wat: Toen Melanie zachtjes de deur sloot van de slaapkamer waar haar
prins voor één nacht nog in een toverachtige slaap verkeerde, wist zij dat zij
nooit meer haar gouden oorbellen zou dragen, of wist zij dat ze een kind wilde
en geen man, et cetera. Mooie clichés, je schrijft er zo een boek mee vol.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten