Bob den Uyl – Het graf van Bach

Het Graf van Bach is een jeugdverhaal van Bob den Uyl dat pas na zijn dood werd uitgebracht. De novelle speelt zich af na een allesverwoestende oorlog. De hoofdpersoon is een man en een van de weinige overlevenden tussen de stofwolken en in puin geschoten steden.



Het is een wereld waar ook gevoelens zo goed als verdwenen zijn. Relaties bestaan niet meer, anonieme ontmoetingen nog wel.  “Was het een man dan gingen we samen op zoek naar drank, was het een vrouw, dan werkten we eendrachtig samen om een zo prettig mogelijk orgasme te bereiken.”

Zoals verwacht komt de hoofdpersoon een meisje tegen dat nog wel tederheid kent. Hij is verbaast, maar vindt haar wel aardig. Samen dromen zij weg, mijmerend over de tijd van voor de verwoestingen. Toch verlaat hij haar en piekert tot aan de laatste bladzijde door over de voordelen van eenzaamheid.

Het is geen vrolijk verhaal. In het begin vond ik het nogal geforceerd. Ik herkende weinig van de Bob den Uyl-stijl uit zijn meer aardse verhalen. Wel raakte ik naar een paar pagina’s geboeid. Het is een vreemd boekje.