Erik Vlaminck publiceert als zijn alter ego Dikke Freddy al
jarenlang brieven in ‘Alert, tijdschrift voor zorg en sociale politiek’.
Tweemaal zijn de brieven gebundeld. Eerst in ‘Brieven van Dikke Freddy’ -ook antiquarisch niet te krijgen - daarna
verscheen de logisch vervolgtitel ‘Meer brieven van Dikke Freddy’ met brieven
uit de periode 2002-2007. Ik had het geluk op boekwinkeltjes voor 5 euro een
bijna nieuw exemplaar te vinden.
Dikke Freddy is een leegloper, zonder huis of wonend in een
krot van een kamer. Hij zit dagelijks in café ‘De Nieuwe Nachtegael’ en heeft
geen werk of papieren, wel veel schulden. Hij schrijft aan instanties, aan de
burgemeester of aan de directeur van het openbaar vervoer: het is nooit zijn
schuld dat er dingen mislopen, maar men moet hem altijd hebben. Dikke Freddy
laat zien hoe absurd sommige instanties werken. Om een uitkering te krijgen heb
je een bankrekening nodig. Om een bankrekening te openen heb je inkomen nodig.
De brieven zijn erg grappig. Dikke Freddy draagt oplossingen
aan voor zijn problemen. Bijvoorbeeld door alle ‘intakers’ en andere hulpverleners
af te schaffen komt er genoeg geld vrij voor ons armelui. Hij is geen voorstander
van de elektronische identiteitskaart, onder andere omdat hij hiervoor een
pasfoto moet laten maken: “Na veel trammelant heeft Madonna van Lepe Ronny met
haar gsm een pasfoto van mij getrokken die ze daarna is gaan afprinten in de
gazettenwinkel en waar ik 9 euro voor heb moeten betalen, zijnde de kosten voor
het portret alsmede de aanschaf van de dvd Young Dirty Chicken III, die Lepe
Ronny nodig had om zijn collectie te vervolmaken en …” Een citaat om even de sfeer van de brieven te laten zien.
Een prachtboek. Ik verwacht binnenkort
deel 3.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten