A. Moonen – Naar Portugal

Om in de juiste vakantiestemming te blijven en op verzoek van Ronald Gr. heb ik deze klassieker van Moonen herlezen. De verhalen in ‘Naar Portugal’, het boek laat zich lezen als een roman vermeldt de achterflap, bevatten de bekende Moonische elementen: gekte, verdwazing, afkeer van het gepeupel en hunkering naar liefde, vaak geconsumeerd in de betaalde sector of bij zijn ruwe Turkse man Hikmet.

Moonen beweegt zich aan de rand van de maatschappij en valt er regelmatig overheen. In ‘Naar Portugal’ is Moonen teruggekeerd naar zijn geboortestad Rotterdam. Hij voelt zich er snel thuis in Bospolder.  ‘De buurt schijnt een vreemdelingengetto te zijn, hetgeen mij wel bekoren kan. Zelf heb ik mij nooit anders dan een vreemde gevoeld, waar dan ook.”

In deze bundel lijkt de aftakeling van zijn mede-lotgenoten erger dan ooit: de een heeft net een hersenbloeding achter de rug, de volgende is uitgemergeld door de cocaïne of is actief rollator-gebruiker. De meesten lijken op sterven na dood. Moonen heeft in deze bundel zijn jachtterrein verlegd naar diverse recreatieruimten voor (ex)-psychiatrische gevallen. Hij scoort een uitermate langzaam lopende Hindoestaanse schone op leeftijd. Wat volgt is één grote treurnis. De liefde met Hikmet gaat ook niet altijd over rozen. Tijdens een korte vakantie in Zeeland wordt de man wat onberekenbaar na een paar halve liters bier. Moonen is zijn leven niet zeker. Hem afkopen is de meest veilige optie.

Moonens stijl is uniek: Reviaans, maar dan beter. Alleen het laatste hoofdstuk over zijn achtertuin, ‘Graszaad’ geheten is mislukt. Helaas, Moonen is niet meer en het hoofdstuk zal nooit herschreven worden. Diverse verhalen/hoofdstukken verwijzen naar de titel van de bundel, Naar Portugal 1, 2 etc. Je vermoedt een vakantieroman, maar Portugal wordt nooit bereikt. Het hoogst haalbare naast het Zeeuwse uitstapje is Hotel Lissabon in de Maasstad, waar Moonen één slapeloze nacht doorbrengt.