Rodaan Al Galidi - Holland

Rodaan Al Galidi (1971) werd geboren in Irak. Hij ontvluchtte in 1998 zijn land en kwam in Nederland terecht, waar hij kennismaakte met de Nederlandse inburgeringsbureaucratie. Pas in 2007 mocht hij hier legaal verblijven. In 2016 schreef hij over het leven in een azc in de roman Hoe ik talent voor het leven kreeg. Holland is een vervolg op dit boek. Hoofdpersoon is wederom Semmier Kariem. Hij maakt kennis met de Nederlandse maatschappij als voormalig azc-bewoner. Dit verhaal is minder schrijnend dan het verhaal binnen het azc, maar de blik van de verteller is niet minder scherp. 

Splinter Chabot - Confettiregen

Splinter Chabot is de zoon van Bart Chabot. In tegenstelling tot zijn vader groeide hij op in een warm nest. Hij heeft drie broers. Van jongs af aan was hij een stuiterbal. Hij houdt als kind van de kleur roze en draagt graag jurkjes en oorbellen. Hij krijgt langzaam door dat hij anders is dan de kinderen om hem heen, maar kan dat op jonge leeftijd nog niet duiden. In Confettiregen doet hij verslag van zijn jeugd en van de acceptatie van zijn homoseksualiteit. Het boek heet een gefictionaliseerde weergave van een leven vol fantasie, verbeelding en confettiregen. Ik vat het boek op als autobiografisch met wat noodzakelijke verdichting. De hoofdpersoon in het boek heet Wobie.

Gerda Blees – Wij zijn licht

Gerda Blees (1985) heeft tot nu toe drie boeken geschreven in drie genres: een verhalenbundel Aan doodgaan dachten we niet (2017) een poëziebundel Dwaallichten (2018) en nu dus de roman Wij zijn Licht. Het verhaal gaat over een woongroep waarvan een van de leden komt te overlijden. Het verhaal is tragisch en humoristisch. De manier van vertellen en vooral het perspectief is bijzonder. Wil je echt verrast worden, lees dan niet verder maar rep je naar de boekwinkel om deze geweldige roman aan te schaffen en te lezen.

Pavel Kohout – De beulse

Ik lees veel Tsjechische literatuur maar van Pavel Kohout had ik niet eerder gehoord, voordat ik deze leestip kreeg, De beulse is een uiterst merkwaardig, wreed en humoristisch boek. Kohout is geboren in 1928. Hij is journalist, theatermaker en schrijver. Hij was als dissident betrokken bij de Praagse Lente en medeoprichter van de protestbeweging Charta 77. Later moest hij emigreren naar Oostenrijk. Nu woont hij zowel daar als in Tsjechië.

Alex Boogers – De zonen van Bruce Lee

De zonen van Bruce Lee is het twaalfde boek van Alex Boogers. Zijn stijl is herkenbaar. Hij heeft een eigen geluid in de Nederlandse literatuur. Alleen met de Goden vind ik een van de beste Nederlandse romans uit de eenentwintigste eeuw. De zonen van Bruce Lee is geen roman. Het is zeker een ode aan een sportheld van Boogers en een reflectie op zijn vaderschap en het vaderschap in het algemeen. Het boek is kortom moeilijk in een hokje te plaatsen, maar het onmiskenbaar een Boogers-boek.

Paulien Cornelisse – Japan in honderd kleine stukjes

Paulien Cornelisse is schrijfster en cabaretière, maar zij is vooral bekend van de televisie. Ik heb erg genoten van haar programma Tokidoki, waarin zij de kijker rondleidt door het opmerkelijke Japan. Zij maakt geen grote verhalen over de geschiedenis of over de politiek van Japan, maar zoekt het in kleine bijzonderheden in de Japanse samenleving. Binnenkort begint een tweede reeks. 

Rutger Bregman - De meeste mensen deugen

De meeste mensen deugen staat al heel lang in de bestseller top 60. Ik kwam het boek tegen op ThuisBieb en heb het digitaal gelezen, bijna duizend kleine pagina’s. Dat lijkt veel en de papieren versie ziet er ook fors uit, maar dat ligt vooral aan de vormgeving. Bregman schrijft vlot. Je vliegt door het boek heen. Ik heb het idee dat ik wat achter de feiten aanloop omdat ik het nu pas gelezen heb, ook omdat de Corona-actualiteit geen plek heeft in dit boek, terwijl Bregman ideeën wel actualiteit en urgentie hebben.

Eva Meijer – De nieuwe rivier

Het eerste dat opvalt aan deze nieuwe roman van Eva Meijer is de bijzonder fraaie vormgeving. De uitgaven van Das Mag zijn vaker opvallend, maar De nieuwe rivier heeft wel een heel geslaagd omslag en is sowieso een fijn boek om vast te pakken. Op de achterflap wordt het boek een hallucinerende eco-detective genoemd. Een mooie omschrijving die niet helemaal de lading dekt.