Heldere hemel is het Boekenweekgeschenk van dit jaar. Het
formaat van het geschenk zit altijd tussen een novelle en roman in. Voor Lanoye
is dit de juiste lengte. Zijn vorige roman, Sprakeloos, duurde mij te lang,
terwijl hij goed schrijft en nog beter voorleest. De trilogie die hij ruim 10
jaar terug schreef heb ik gelezen, maar nergens dacht ik: wat is dit geweldig.
Eigenlijk heeft Lanoye nooit zijn debuut Een slagerszoon met een brilletje weten te overtreffen. Of is dat flauw om te schrijven?
Heldere hemel las ik in
één keer uit. De achterflap meldt: “Het verhaal is gebaseerd op het
waargebeurde voorval in de nadagen van de Koude Oorlog: een onbemand
Sovjet-Russisch gevechtsvliegtuig stort neer in een Belgisch gehucht.” Beter
kan ik het zelf niet samenvatten. Lanoye is goed in het neerzetten van
karakters zoals de generaal die moet handelen als het vliegtuig het westerse
luchtruim bereikt of de bedrogen echtgenote in het huis waar het vliegtuig op
neerstort. Je denkt dan: als Lanoye wat meer pagina’s tot zijn beschikking had,
zou hij deze mensen prachtig verder kunnen uitwerken. De paradox is dat hoe
dikker zijn boeken worden, hoe minder interessant deze personages worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten