Het tweede boek van Helle Helle dat ik lees is stukken beter
dan Naar de honden. De sfeer is vergelijkbaar. Het boek is beter geschreven,
de hoofdfiguren sterker uitgewerkt. Het verhaal springt af en toe plotseling
terug in de tijd, maar dit is niet storend. Alles past goed in elkaar.
Jane is het jongere zusje van Tine. Ze gaat bij haar zus
wonen en krijgt eenzelfde baantje op een veerboot. Als een buitenstaander
bekijkt ze de mensen. Jane ontmoet nieuwe mensen, ze babbelt wat, is aan het
werk, ze gaat met een man mee en ze is nergens bang voor. Als lezer krijg je
het gevoel dat niets haar raakt. Natuurlijk is er een trauma. De moeder van de
twee zusjes is jong gestorven, net als de moeder van hun moeder. Tine heeft een
jong kind en maakt zich druk om niets. Wie de vaders zijn, vindt niemand
belangrijk. Over sommige dingen mag niet gepraat worden. Jane barst soms in
tranen uit. De geschiedenis zal zich wel herhalen. Er gaan vier mensen in de
omgeving van Jane dood. Aan het eind van
het verhaal is zij op weg naar een begrafenis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten