In films komt regelmatig een schaakbord voorbij. Een beetje schaker ziet in een ogenblik dat er meestal een onmogelijke stelling op het bord staat. Staat er wel een normale stelling dan zitten er  twee mannen achter een bord met elkaar te praten. Na bijvoorbeeld een dreigement of een diepzinnige opmerking wordt man 1 door man 2 mat gezet, einde scene. Je vraagt je af waarom een regisseur niet even een schaker raadpleegt, voordat hij een bord in beeld brengt.

In boeken waar het schaakspel  in voorkomt  is het al niet beter. Vooral vertalingen zijn vaak erbarmelijk: raadslieden, wachters, heren, etc. Het goede nieuws is dat in dit boek van Bertina Henrichs zulke grove blunders niet voorkomen. De enige echte misser is dat Eline (de schaakspeelster) met wit speelt en dan kiest voor de versnelde Draak, terwijl iedere schaker weet dat alleen zwart hiervoor kan kiezen.

De schaakspeelster vertelt het verhaal van Eline, 40-jarig kamermeisje op een klein Grieks eiland, toevallig in aanraking komt met het schaakspel en hier verslingerd aan raakt. Haar man mag dit niet weten. In het dorp wordt afwijkend gedrag niet gewaardeerd en wordt ook nogal geroddeld. Eline brengt al haar tijd door met schaken en gaat in de leer bij haar vroegere onderwijzer. Dit gaat uiteindelijk ten koste van haar sociale leven en haar huwelijk. Het komt uit, haar man is boos en het dorp keurt haar gedrag af. Dan regelt haar schaakleraar de deelname aan een toernooi in Athene. Eline speelt intussen behoorlijk goed. Gelukkig - want dat zou een al te erg cliché zijn - wint zij het toernooi niet, maar speelt er wel sterk. Het dorp hoort van haar toernooideelname en zonder dat zij het weet, keert de publieke opinie in het dorp en zelfs haar man wordt trots op haar.

Bertina Henrichs schrijft helder. Er zitten geen losse endjes in de schaakspeelster. Het boek leest gewoon lekker weg.