Gerbrand Bakker is naast schrijver ook tuinman. Hij combineert de twee ambachten in zijn columns die hij jarenlang schreef voor De Groene Amsterdammer. In dit bomendagboek is een selectie van deze columns uit de periode 2004-2010 bijeen gebracht. Populierensap is een uitgave van de ECI uit 2011. Bakker schrijft in Knecht, alleen dat hij het een mooi uitgegeven boekje vindt. Ik vind het met dat gouden randje aan de onderkant goedkoop uitgegeven. Dat zegt niets over de inhoud.
De eerste verhalen in het boekje gaan veel over de hoveniersopleiding die Bakker volgde. Als oefening moeten de leerlingen peppels oogsten in een vergeten productiebos. Door het warme weer is de wortelspanning al heel hoog en bloeden de populieren hevig. Door het vele sap dat er uit stroomt raakt Bakker licht geëmotioneerd. “Toen ik mijn derde populier velde hield ik het zelf ook nauwelijks droog.”
Meestal is Bakker minder gevoelig. In een discussie tussen natuurbeschermers en boeren kiest hij meer de kant van de boeren. Natuurmonumenten heeft naar zijn idee te veel te zeggen over onze natuur. Er zit een kleine tegenstrijdigheid in zijn opvattingen. Aan de ene kant vindt hij als tuinman dat een tuin er mooi verzorgd uit moet zien, aan de andere kant heeft hij niets met overregulering van de natuur. De strijd tegen exoten is zinloos en berust vooral op emotie. In Engeland verdringt de grote, brutale grijze eekhoorn de inheemse rode eekhoorn. Een Engelse natuurliefhebber hing kastjes op. Door het kleine gaatje kon uitsluitend rode eekhoorn naar binnen: eigen-volk-eerst-gaatjes. Hij maakt het belachelijk, maar even later beseft hij dat hij met het verwijderen van ongewenste bomen precies hetzelfde doet.
Bomenemotie speelt vaker op. Met een aantal collega-boomverzorgers is Bakker bezig zieke wilgen te knotten. Een voorbijganger schreeuwt dat zij met hun poten van die bomen moeten afblijven. Hij heeft er ook geen moeite mee in de stad bomen te rooien als dit nodig is voor huizenbouw. Stadse dynamiek is geen natuur.
Tuinieren is zwaar werk. Het werkt graag achter elkaar door. De koffie van de opdrachtgeefster slaat hij het liefst over, maar soms ontkomt hij er niet aan en moet hij iemands hele levensverhaal aanhoren. Op een begraafplaats was het een zooitje met wildgroei. Zijn handen jeuken. Na het fatsoeneren van één graf gaat hij met zijn tuinmaat gewoon door om de rest op te knappen.
Leuk is dat Gerbrand op een gegeven moment als bekende schrijver voor allerlei literaire gelegenheden wordt uitgenodigd. Zijn tuiniersblik en zijn kennis van de natuur verliest hij niet. Na een boekpresentatie bij het kasteel ’t Nijenhuis raakt hij even in gesprek met de schrijver voordat hij de tuin in verdwijnt. De schrijver is nogal teleurgesteld: “O, je komt helemaal niet voor mij.” Bakker schrijft dat dat niet helemaal waar is, maar toch een beetje. “Boekpresentatie en stof voor een column in één klap.”
De stukjes in Populierensap zijn luchtig en goed geschreven. En je leert de auteur er beter door kennen. Het is een bijzonder boekje, dat niet mag ontbreken in de verzameling van liefhebbers van het werk van Gerbrand Bakker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten