Margaret Creighton – The electrifying fall of rainbow city

 

Als verzamelaar van boeken en souvenirs over wereldtentoonstellingen wil ik graag van iedere tentoonstelling iets uit de tijd dat deze plaatsvond hebben: een originele gids, een gedenkboek of een set ansichtkaarten. Zo heb ik bijvoorbeeld gidsen en meer van Lisboa Expo'98, Montreal Expo '67, Brussel Expo ’58 en zelfs van Chicago 1893. Van de kleinere Amerikaanse tentoonstellingen - of World’s fairs zoals ze in Amerika heten - van rond 1900 is het lastiger om origineel materiaal te pakken te krijgen. Gelukkig verschijnen er wel studies over deze fairs. The electrifying fall of rainbow city uit 2016 gaat over de wereldtentoonstelling in Buffalo in 1901. Creighton is een Amerikaans historica die veel schrijft over de Amerikaanse Burgeroorlog en andere onderwerpen uit de negentiende eeuw.

Naomi Rebekka Boekwijt - Stemmen

 

Boekwijt debuteerde in 2013 met de verhalenbundel Pels. Zij schreef daarna enkele romans waarvan het onlangs uitgekomen Stemmen de vierde is. Haar werk kenmerkt zich door een intensiteit, waardoor je het hoofd van het hoofdpersonage wordt binnengezogen. Dit personage is vaak iemand die er alleen voor staat of kiest voor afzondering; zij vecht tegen spoken uit het verleden, maar hunkert ook naar contact. Boekwijt woont in Denemarken, waar zij werkt als huisschilder.

 

Teun van de Keuken – De mens is een plofkip

 

Ik luister graag naar de podcasts van Teun van de Keuken. Samen met Yvette van Boven kletst hij over koken en het belang van gezond eten. En met zijn vriend Gijs Groenteman neemt hij wekelijks zowel de wereldproblematiek als het klein huiselijk leed door. In De mens is een plofkip beschrijft hij hoe de voedselindustrie ons voortdurend ongezond eten opdringt en hoe weinig de consument hiertegen bestand is. In NRC werd het boek niets minder dan een eyopener genoemd. Dan heeft volgens mij de recensent de laatste jaren onder een steen geleefd. Mij verbaasde het juist dat ik zo weinig nieuws heb gehoord. Ik luisterde het boek, omdat ik de stem van Teun van de Keuken aangenaam vind. Helaas is zijn praatstem een andere dan zijn voorleesstem. Het klinkt nogal gejaagd.

 

Simon Vestdijk – Het genadeschot

De roman Het genadeschot kwam uit in 1964 en is de veertigste roman van Vestdijk. Volgens Wikipedia is het de drieënveertigste. Het ligt er maar aan wat je meetelt. Reken je de drie briefromans, het romanfragment De aeolusharp en de onvoltooide roman De persconferentie mee dan kom je op een totaal van zevenenvijftig. Daarnaast schreef hij vele korte verhalen, poëziebundels en een ongelooflijke hoeveelheid essays. De enige nog levende schrijver die in de buurt komt van een dergelijk omvangrijk oeuvre is Arnon Grunberg. En daarbij zijn de meeste romans van Vestdijk boeiend. Meestal zit ik na een paar pagina’s lezen meteen midden in het verhaal, zo ook bij Het genadeschot

Detlev van Heest – De verzopen katten en de Hollander

Na het lezen van het recent verschenen Parkeren in Hilversum wilde ik het oude werk van Detlev van Heest lezen. In 2010 verscheen zijn debuut De verzopen katten en de Hollander. Niet lang erna bracht hij nog twee boeken uit: Pleun (2010) en Het verdronken land. Terug naar Japan (2011), waarna het jarenlang stil bleef totdat hij kwam met Parkeren in Hilversum. In De verzopen katten en de Hollander beschrijft hij zijn leven in Japan waar hij met zijn vrouw Annelotte en de kat Kootje zes jaar heeft gewoond. 

 

Lydia Millet – De laatste zomer

 

Lydia Millet is een Amerikaanse schrijfster, geboren 1968, alom gewaardeerd en met een overzichtelijk oeuvre van zo’n vijftien romans. A Children’s Bible uit 2020 stond op de shortlist van de National Book Award for Fiction. De uitgever koos er terecht voor om de titel niet letterlijk te vertalen. De Laatste Zomer is een goed alternatief. Het verhaal draait om een groep kinderen die tijdens een lange zomervakantie in een groot buitenhuis afstand neemt van de wereld van hun ouders. Door een reeks dramatische gebeurtenissen en natuurrampen zijn zij steeds meer op zichzelf aangewezen. Het is een dystopische roman met verrassende ontwikkelingen.

 

Herman Koch – Ga je erover schrijven?

 

Dit recente boek van Herman Koch is geen roman, maar de manier van vertellen is gelijk aan die in zijn romans. Ik luisterde het boek in en paar dagen en werd meegesleept in zijn verhalen over zijn familie, zijn jeugd en schooltijd en zijn beginnend schrijverschap. Een paar jaar geleden kreeg Koch de diagnose uitgezaaide prostaatkanker. Een behandeling kon het proces vertragen, maar niet stoppen. Waar andere mensen hun leven geheel in het teken zouden zetten van een strijd tegen de ziekte is Koch van mening dat niets doen de beste optie is. Hij vertelt alleen aan wat vrienden over zijn ziekte en leeft zoveel mogelijk gewoon verder. Hij besluit de geplande koop van een huis door te laten gaan.