Chris Ware - Jimmy Corrigan, de slimste jongen ter wereld

Jimmy Corrigan is een eenzame emotioneel geremde verschoppeling en de held van dit honderden pagina’s tellende beeldverhaal. Jimmy  krijgt een briefje van zijn vader, die hij nog nooit heeft gezien en gaat naar hem toe.

J.J. Voskuil – Ik ben ik niet

Een nieuw boek van een favoriete schrijver is altijd een feest. Vooral als deze al jaren dood is en je geen nieuw werk meer verwacht. Voskuil schreef, wat ik niet wist, in de jaren vijftig zeer frequent stukken in literaire tijdschriften en kranten. Deze zijn gebundeld in Ik ben ik niet.

Robert Vuijsje – Beste vriend

Na het verschijnen van ‘Alleen maar nette mensen’ en na de massale media-aandacht die dit boek kreeg was ik Robert Vuijsje een beetje vergeten. Beste vriend is zijn tweede boek na dit succesboek.

Sam Green is een bekende Nederlander. Waar hij precies beroemd door is geworden, is vaag. Waarschijnlijk heeft hij ooit een bestseller geschreven. Nu is hij vooral bezig om beroemd te zijn en gezien worden.  Hij treedt op in televisieshows en leent zich voor lullige spelletjes. Hij is dol op goodiebags, dure kleding en hij kijkt de hele dag op zijn telefoon. Hij heeft ook nog een vrouw Venus en een zoontje dat ook Sam heet.

Met zijn Surinaamse vrouw heeft hij altijd ruzie. Aan zijn zoon schenkt hij veel te weinig aandacht. De enkele echte vrienden die hij heeft, verwaarloost hij.  Sam heeft wel Rocky. Dit is zijn coach, een engerd van een vent, die verklaart zijn beste vriend te zijn. De ultieme droom van Sam is een eigen tijdschrift: de SAM. Kortom, Sam is een onbenullige klootzak.

In het tweede deel van de roman gaat daarom zijn vrouw bij hem weg. Nu mist Sam opeens zijn zoon en in deel drie neemt hij een radicaal besluit. De titel slaat op de zgn. brieven die Sam schrijft en waarin hij regelmatig zijn gemoedstoestand uiteenzet. Verder blikt hij in andere stukje terug op zijn leven en beschrijft hij zijn vader en de jeugd die hij zelf heeft gehad.

Het geheel is een wat slappe roman die je in twee uur uitleest. De blik in de lege amusementswereld is een beetje te langdradig. De wending in het laatste deel is wel verrassend, maar niet echt boeiend. En tot slot valt er veel minder te lachen dan in zijn succesroman ‘Alleen maar nette mensen’.

Toch vind ik Robert Vuijsje een guitige man, die volgens mij tot meer in staat is dan dit fletse werk. Ik herinner mij nog de dikke zweterige hand die ik ooit van hem kreeg tijdens een lezersfeest. Ik dacht toen: dit kan een schrijver worden van het betere vieze boek. Helaas voldoet hij nog niet aan deze verwachting.

Willem Frederik Hermans – Richard Simmillion

Hermans heeft nooit een autobiografie gepubliceerd. Hij hield wel lange tijd een dagboek bij. Vanaf eind jaren 60 schreef hij een aantal verhalen in de ik-vorm. Deze ik-persoon is Richard Simmillion, Hermans alter-ego. In interviews heeft hij aangegeven dat deze verhalen autobiografisch zijn. Plannen om tijdens zijn leven deze te bundelen tot een echte autobiografie zijn op niets uitgelopen. In dit boek staan ze bij elkaar. Willem Otterspeer heeft er in zijn biografie veel gebruik van gemaakt. De verhalen lopen bijna parallel met de dagboeknotities van Hermans.

Carl-Johan Vallgreen – De dwerg in het bordeel

De titel van De dwerg in het bordeel slaat vooral op het begin van deze roman. Hercule Barfuss wordt begin negentiende eeuw geboren in een chic bordeel in Koningsberg. Hij is gedrochtelijk: doofstom, geen armpjes, een harige rug en een groot gat in zijn gezicht. Zijn moeder sterft onmiddellijk en de bordeelhoudster heeft weinig hoop dat hij het redt. Maar het ventje blijkt sterk, hij overleeft en groeit op in het bordeel. Gelijk met Hercule bevalt een hoertje van een beeldschoon meisje. Zij heet Henriëtte Vogel.

Judith Schalansky – De lessen van mevrouw Lohmark

Mevrouw Lohmark werkt al 30 jaar op de zelfde school in wat vroeger de DDR heette. Zij geeft biologie en gymnastiek. Haar leerlingen – het worden er steeds minder want de streek ontvolkt – bekijkt zij vanuit evolutionair perspectief. Hierbij let zij vooral op slechte gewoontes en eigenschappen.

Menno Schenke – Vaan

Deze biografie van Menno Schenke  was al een paar jaar uit en lag nog steeds te wachten om gelezen te worden. Eerst dacht ik dat 500 pagina’s gewijd aan het leven van Vaandrager iets te veel van het goede was. Na lezing kan ik zeggen dat het leest als een trein en er weinig woorden te veel in staan. Je krijgt een uitstekend beeld te van het leven van Vaandrager en van het naoorlogse Rotterdam.