Vorig jaar verscheen van Brusselmans het vuistdikke werk Geschiedenis van de moderne literatuur en maart dit jaar kwam hij met deze verhalenbundel, Problemen die er geen zijn. Op internet las ik ergens dat zijn werk eentonig zou zijn, maar deze twee boeken verschillen totaal van elkaar. Hij kreeg veel reacties op zijn Geschiedenis van de moderne literatuur. Hij schijnt nogal wat collega-schrijvers op grove wijze te beledigen. Ik heb het boek niet gelezen, maar begreep dat het ook een dagboek is en er een intens liefdesverhaal speelt. Dit in de stijl van, en met eenzelfde omvang als, Hij schreef te weinig boeken uit 2017, een van mijn favoriete boeken van Brusselmans.
Op Facebook noemde ik het werk van Pieter Waterdrinker kauwgumliteratuur. Dit lijkt een diskwalificatie, maar het begrip is niet alleen negatief bedoeld. Kauwgum is niet altijd vies. Het punt is dat na het lezen ervan er weinig tot niets van bijblijft: geen interessante gedachten of citaten die je wilt onthouden. Ik maak altijd aantekeningen tijdens het lezen van boeken. Bij Waterdrinker noteer ik nauwelijks iets. Ik heb dat ook bij een schrijver als Peter Buwalda.
Chrétien Breukers is een kleurrijk figuur in de Nederlandse letteren. Hij is dichter met zo’n tien bundels op zijn naam en sinds 2014 ook prozaschrijver. Hij was uitgever en een fanatiek blogger. Tegenwoordig maakt hij samen met Hans van Willigenburg de populaire podcast De Nieuwe Contrabas. Wekelijks laten zij hun blik gaan over met name de Nederlandse literatuur. Ze zijn uitgesproken lovend als iets hen bevalt en kritisch waar nodig.
Wetenschapsjournalist Jaco Berveling schreef eerder twee bijzondere boeken: over verzamelen, Hebben is houden (2009) en over de relatie tussen karakter en gelaat, Op het tweede gezicht (2014). Deze week verschijnt zijn derde boek over een even fascinerend onderwerp. De man met de ijzeren schedel heeft als ondertitel: de overlevingskunst van vijf Nederlandse wondermensen. Berveling schetst het leven van deze vijf min of meer beroemde ‘freaks’ die hun wonderlijke kunsten vertoonden aan het eind negentiende en het begin van de twintigste eeuw. Het is een wereld die nu niet meer bestaat, maar de auteur laat in het laatste hoofdstuk zien dat optredens van wondermensen nog steeds gangbaar zijn, met name op televisie.
Ik las eerder van de Tsjechische veelschrijver Patrik Ouředník Europeana. In dit boek uit 2001 schetst hij in kort bestek de Europese geschiedenis van de twintigste eeuw. Ik vond het een aardig boekje maar meer ook niet. Een afgedane zaak (2006) is een totaal ander boek. Het is misantropie en absurdisme in de beste Tsjechische traditie. Niet voor niets komt Bohumil Hrabal in het verhaal voorbij. Het eerste hoofdstuk, van één pagina, bestaat uit de notatie van een schaakpartij. De Nederlandse vertaling van Edgar de Bruin verscheen in 2007.
