Alex Boogers – Alle dingen zijn schitterend

Alex Boogers heeft tot nu toe dertien boeken geschreven. Zijn meest bekende is de roman Alleen met de goden uit 2015. Alle dingen zijn schitterend is een roman uit 2012. Zijn verhalen spelen vaak aan de onderkant van de samenleving en/of gaan over mensen die in ellendige omstandigheden verkeren. Zij vechten om het hoofd boven water te houden. In Alleen met de goden liet hij het gevecht zien van één persoon, Aaron. In Alle dingen zijn schitterend voert hij een hele serie mensen op die allen op hun eigen manier worstelen met tegenslagen in het leven.

Marc Jansen – Belaagd paradijs

In 2014 schreef Marc Jansen Grensland, een geschiedenis van Oekraïne. Het boek was een verkoopsucces, mede door de actuele gebeurtenissen in Oekraïne. Een paar jaar later zag Jansen zich genoodzaakt het boek uit te breiden om de laatste ontwikkelingen er een plaats in te geven. Bij Van Oorschot is nu in eenzelfde prettige uitgave met dito vormgeving verschenen over de geschiedenis van een andere voormalige Sovjetrepubliek: Belaagd paradijs, geschiedenis van Georgië. Wat beide boeken gemeen hebben is een heldere uiteenzetting in kort bestek van feitelijk een lange en complexe geschiedenis van een land. Daarnaast is een overeenkomst tussen beide landen dat zij nog steeds binnen de invloedsfeer van Rusland liggen. 

Delphine Lecompte – Beschermvrouwe van de verschoppelingen

Delphine Lecompte is een Vlaamse dichter. Zij heeft een reeks bundels op haar naam staan met intrigerende titels als De baldadige walvis,Vrolijke verwoesting en Verzonnen prooi. Haar gedichten zitten vol vreemde figuren en absurde gebeurtenissen. In de bundel Beschermvrouwe van de verschoppelingen roept zij met proza eenzelfde wereld op. Zij beschrijft haar jeugd, haar opname in een psychiatrische inrichting, haar alcoholisme en haar leven als dichter op de rand van gekte. 

Roos van Rijswijk – De dwaler

 

Roos van Rijswijk debuteerde in 2016 met de roman Onheilig. Zij schrijft veel verhalen, presenteert en is ook recensent voor de NRC. De dwaler is een verhalenbundel waar veel van haar los gepubliceerde verhalen in zijn opgenomen. Wat opvalt is de diversiteit in karakters. Net als in Onheilig schrijft zij vanuit perspectieven die ver van elkaar af staan. In de roman leefden een moeder en een zoon is gescheiden werelden, in deze bundel probeert zij per verhaal of personage weer een ander perspectief, een andere wereld te laten zien.

 

Vincent Merjenberg – De grijzen

De Grijzen is de debuutroman van Vincent Merjenberg. Hij schreef eerder verhalen voor De Gids en Revisor. De stijl in deze verhalen is geheimzinnig en surrealistisch. Dezelfde sfeer proef je in zijn debuutroman. Merjenberg is goed in het opbouwen van spanning en de lezer in het ongewisse laten. In deze roman past hij dit procedé uitstekend toe.  

Maxim Osipov – De wereld is niet stuk te krijgen

Maxim Osipov (1963) is een Russische schrijver van korte verhalen en essays. Hij is daarnaast arts, wat terug te lezen is in zijn werk, waar nogal wat artsen en ziekenhuizen voorbij komen. Werk van Osipov is inmiddels vertaald in vele talen. De verhalen in De wereld is niet stuk te krijgen zijn in het Nederlands vertaald door Yolanda Bloemen en Seijo Epema. Het is niet duidelijk of deze bundeling in het Russisch ook als geheel is uitgegeven of dat de keuze van deze verzameling is gemaakt door de vertalers of de uitgever. Het prachtige voorwoord is uit 2010, maar veel verhalen zijn van jaren later. Het geheel vormt zeker een eenheid. 

Daniel P. Mannix – Memoirs of a sword swallower

Daniel P. Mannix (1911-1997) was een wonderlijke figuur. Hij was journalist, dierentemmer, filmmaker, fotograaf, goochelaar en meer. Hij had belangstelling voor allerlei buitenissige zaken. De titels van zijn talrijke boeken laten dit al enigszins zien: The Wolves of Paris, The history of torture, Those About to Die, The Hellfire club en Freaks: We Who Are Not As Others. Zelf trad hij op in side-shows onder de naam The great Zadma. Hij was degenslikker en vuurspuwer. In deze autobiografie schrijft hij over zijn kennismaking met The carnival life. De uitgave is uit 1964, maar het is een herdruk van het origineel uit 1951 met de titel Step Right Up!

Eva Meijer – De weer-wolf als schrijver

 

Eva Meijer is romanschrijver, filosoof, wetenschapper en meer. Op 26 februari 2021 verzorgde zij als opening van festival Woordnacht de vierde Blamanlezing. Het thema van het festival was De terugkeer van de wolf. Meijers lezing sloot hier volledig op aan. Ik volgde de lezing online. Nu is er de gedrukte uitgave. Zoals wel vaker is het boek beter dan de film. Meijer verwijst veel naar haar bronnen. Als lezer kun je op je gemak deze literatuur nazoeken.

 

Violet Moller – Zeven steden

 

Zeven steden van de Britse historica Violet Moller was een bescheiden bestseller. Dat is opmerkelijk, want het onderwerp is niet makkelijk en haar stijl ligt misschien ook niet iedereen. Het boek gaat over de verspreiding van wetenschappelijke ideeën in de middeleeuwen. Zij richt zich hierbij op zeven centra waar de cultuur tot bloei kwam en die belangrijk waren voor het wetenschappelijk denken. Daarnaast gebruikt zij als kapstok drie belangrijke denkers uit de oudheid: Euclides, Ptolemaeus en Galenus. Het boek is ook een pleidooi om minder eurocentrisch te denken. De middeleeuwen was in grote delen van Europa misschien een donkere periode – ook op intellectueel gebied - in de Islamitische wereld werd juist doorgedacht op theorieën en geschriften uit de oudheid. Het feit dat we nu nog beschikken over deze teksten is grotendeels te danken aan de Islamitische wetenschap. 

Simon Carmiggelt – De kuise drinker & Schemeren

De bundels De kuise drinker en Schemeren verschenen postuum: in 1990 en 1992. Carmiggelt overleed in 1987. De verhalen komen uit de periode 1970-1983 en waren nog niet eerder in boekvorm verschenen. De reden hiervan is mij onduidelijk. De kronkels zijn zeker niet minder dan zijn eerder gepubliceerde werk. Wel viel mij op dat er wel heel veel troosteloze figuren rondlopen in het Amsterdam van die jaren. Het alcoholisme is nooit ver weg. Carmiggelt was zelf in zijn latere jaren gestopt met drinken. Misschien dat hij daarom de wanhoop van de reguliere cafébezoekers wat scherper zag.