David Garnett – Een man in de dierentuin

Na het succes van ‘Vrouw of vos’ bracht uitgeverij Cossee onlangs een tweede korte roman uit van de Engelse schrijver en lid van de Bloomsburygroep David Garnett. ‘Een man in de dierentuin’ is geschreven in 1924. Het boek is met veel zorg en liefde vormgegeven. Het heeft een prachtig omslag en het nawoord van vertaler Irwan Droog is verhelderend.

Martijn Neggers – De mensen die achterbleven

Vorig jaar las ik het uiterst humoristische boek ‘Spoetnik’, over een mislukte leraar maatschappijleer die vanuit Amsterdam terecht komt in de meest deprimerende straat van Helmond. ‘De mensen die achterbleven’ is het debuut van Neggers uit 2016. Het is eveneens een zeer grappig boek.

Esther Gerritsen – Roxy

Esther Gerritsen is erg goed in het neerzetten van treurige en soms wat ergerlijke personages. In Roxy is zij erin geslaagd een buitengewoon onaangenaam persoon te creëren. De zevenentwintigjarige Roxy is schrijfster. Zij is getrouwd met de wat oudere, geslaagde zakenman Arthur. Aan het begin van het verhaal krijgt zij ’s nachts bezoek van twee politieagenten die haar vertellen dat haar man is omgekomen bij een auto-ongeluk. Een dag later wordt eraan toegevoegd dat hij niet alleen in zijn stilstaande auto zat. Hij was samen met een meisje, dat eveneens stierf. Zij waren beiden naakt.

Tania Heimans - Hemelsleutels

In 2015 schreef Tania Heimans met Het huis met de leeuwen een prachtige roman. Het boek speelt in de oude diergaarde in Rotterdam en valt eerder onder literaire non-fictie. Zij debuteerde in 2008 met een geheel ander boek. In Hemelsleutels is de hoofdpersoon een jong meisje, waarvan de moeder zelfmoord pleegt. Zij woont met haar vader in een huis in Rotterdam-West. Linde voedt noodgedwongen zichzelf op. Vader ligt doorgaans in bed met een of meerdere vrouwen, hangt de kunstenaar uit of drinkt bier. Het boek speelt in de jaren zeventig.

Esther Gerritsen – De trooster

In deze roman uit 2018 slaagt Esther Gerritsen er wederom in je helemaal in de gedachtewereld van de hoofdpersoon te trekken. Jacob is conciërge in een klooster. Hij twijfelt niet aan God. Jacob is geboren met een dubbel gezicht. De ene helft staat recht, de andere helft staat scheef. Ooit woonde hij enige tijd met een vrouw samen. Zij verliet hem. De familie maakte zich zorgen om Jacob, maar hem deed de scheiding niet veel.

Esther Gerritsen - Superduif

Superduif is een claustrofobisch boek. Het verhaal wordt volledig verteld vanuit de elfjarige Bonnie. Haar dag begint met geschreeuw. Haar moeder wil haar wekken. Zij is al wakker en begint te gillen. Ze slaat met haar vuisten op het matras. Opstaan, Bonnie kan het niet en dat zegt zij ook tegen haar moeder. “Want als je moeder ’s ochtends voorzichtig je slaapkamerdeur opent en goedemorgen zegt, dan zeg je niet: Mama, ik wil liever dood dan opstaan.”

Ali Smith - Winter

Eerder las ik van Ali Smith ‘Authumn’. Winter uit 2017 is de daarop volgende roman in de vierdelige cyclus. Ik las het boek in vertaling. Het verhaal speelt evenals ‘Herfst’ in de nabije toekomst en is caleidoscopisch te noemen. Er zijn vier hoofdpersonages: de twee zussen Iris en Sofia, Art de zoon van Sophia en ‘zijn vriendin’ Lux, die hij inhuurt om bij zijn moeder Kerst te vieren.

Esther Gerritsen - Dorst

De eerste zin van de roman Dorst is opmerkelijk: “Het is de eerste keer dat Elisabeth haar dochter onverwachts treft.” Sowieso is dit iets raars, maar de zin is veelzeggend omdat Elisabeth teruggetrokken leeft. Zij houdt van zekerheden en regelmaat. Onverwachtse zaken verstoren haar leven.

F. Bordewijk – Verbrande erven

De novelle ‘Verbrande Erven’ verscheen clandestien in 1944. De oplage was beperkt tot 525 exemplaren en het boekje verscheen met de fictieve auteursnaam Emile Mandeau op het omslag. Na de oorlog is het verhaal uitgebracht in de verhalenbundel ‘Bij gaslicht’. Later verscheen het in het verzameld werk van Bordewijk.

Esther Gerritsen – Ik ben vaak heel kort dom

Esther Gerritsen is vooral bekend om haar romans, maar zij schrijft ook al jaren columns. In Ik ben vaak heel kort dom zijn haar gebundelde columns die tussen 2010 en 2012 werden gepubliceerd in de VPRO Gids.

Rob van Essen – De goede zoon

De goede zoon kreeg vele lovende recensies. Ik las er een paar en werd nieuwsgierig naar het boek. Uit de stukken werd ik niet goed wijs waar het verhaal over ging. Na lezing vind ik het nog steeds lastig een samenvatting te geven.