Het koninklijk huis uit 2022 is een iets afwijkend boek in het oeuvre van Koch. Meestal is de hoofdpersoon in zijn boeken een type dat iets weg heeft van de auteur zelf, waarbij een extra dosis cynisme is toegevoegd. In deze roman is dit niet het geval. Koning Hendrik is een wat sullige man, die worstelt met de angst voor de leegte en die aan het eind van het verhaal een andere kant van zichzelf laat zien. Uiteraard is in deze roman alles verzonnen, maar er zijn gelijkenissen met het Nederlandse koningshuis, waarbij de vele conflicten en schandalen tot in het extreme zijn uitvergroot.
Het boek is geestig opgebouwd als een soap in tien afleveringen, in het verhaal wordt geregeld naar de televisieserie The Crown verwezen. Ik luisterede dit boek in plaats van het te lezen, zoals ik dat bij bijna alle boeken van Koch heb gedaan. Dit versterkte het effect van een sappig verhaal vol schandalen. Koningin Margarita heeft al in het eerste deel van de soap een oogje op een bekende kunstschilder. Alle leden komen voorbij: de zus van de koningin is een zuipschuit, een mannenverslindster en een kleptomaan. Dochter Vera is niet al te knap maar leert toch snel hoe zij mannen het hoofd op hol kan brengen. De vader van de koning zit in een gesticht. Hij is stiekem gestopt met zijn medicatie en lijkt genezen. Maar liever blijft hij opgesloten zitten dan terug te moeten keren naar de familie. Dan is er nog een grootvader, die sterk lijkt op Prins Bernhard en schijt heeft aan de wet.
Het liegen, bedriegen en de gewelddadigheden nemen in de loop van het verhaal alleen maar toe. Het zal niet verbazen dat het verleden van de twee oude prinsen en hun rol in de Tweede Wereldoorlog wordt opgerakeld. Al deze verwikkelingen zijn vooral amusant, hoewel de cynische voorleesstem mij op den duur ging tegenstaan. Het verhaal van deze familie is, zoals in een soap hoort, nogal dik aangezet. Je kunt het ook lezen als een parodie op een soap, en misschien wel als parodie op het leven. Herman Koch kan heel goed een verhaal in stukken knippen, als vanzelf overschakelen naar gebeurtenissen in het verleden en naar andere personages en perspectieven. Hij weet hiermee goed spanning te creëren, maar in dit geval is het verhaal wat te slap en (bewust) clichématig zodat ik er niet altijd wakker bij bleef.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten