Het boek van Franca Treur was beste wat ik uit de boekenstandaard
in de kampwinkel te Hoenderloo wist te vissen: de negentiende druk uit augustus
2010. Ik ben altijd huiverig voor boeken die al zoveel publiciteit hebben
gekregen, vooral als deze louter positief is. Ik had in de krant wat stukken van haar gelezen die niet verkeerd waren. Hetzelfde gevoel als bij het lezen van die stukken kreeg ik bij het lezen van de eerste hoofdstukken van Dorsvloer vol confetti:
leuke losstaande stukjes. Pas halverwege kreeg het boek meer samenhang en werd
ik echt gegrepen door het boek.
Het verhaal is bekend: opgroeiend kind in streng christelijk
milieu. De plek is Zeeland, eind twintigste eeuw. Het taalgebruik vol
christelijk uitdrukkingen en Bijbelcitaten is mooi. De sfeer is benauwend, maar
er is ook vrolijkheid. Het verhaal is niet eendimensionaal verteld. Franca
Treur beschrijft het met enige afstand. Zij heeft het over de vader, de oma, enz.
Maar de manier waarop zij het beschrijft geeft je juist het gevoel dat je er
middenin zit. Zij heeft een goeie timing en er zit precies genoeg drama in het
boek. Gelukkig eindigt zij niet met een grootse en overdreven ontknoping, een
zondeval of iets dergelijks.
Het blijft een krankzinnig milieu, waarin veel kinderen
vroeg kapot worden gemaakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten