Autran Dourado - Opera der doden

 

Autran Dourado (1926-2012) is een bekende Braziliaanse schrijver. Ópera dos mortos verscheen in 1967, de Nederlandse vertaling van Harrie Lemmers kwam uit in 1997 bij de kwaliteitsuitgeverij Coppens & Frenks. Het was het eerste boek van Dourado dat in Nederlandse vertaling verscheen. Onlangs voegde uitgeverij Koppernik de roman Mensenschip daar aan toe. Bijna altijd als ik tweedehands iets zie liggen van uitgeverij Coppens & Frenks, die inmiddels niet meer bestaat, dan schaf ik het aan. Tot nu toe ben ik nooit teleurgesteld geweest. Ook deze uitgave ziet er heel fraai uit en na lezing valt de inhoud inderdaad weer niet tegen.

Koos van Zomeren – Gevolgen

Het maakt niet zoveel uit waar Koos van Zomeren over schrijft, vanaf de eerste pagina lees ik hem geboeid. Het zit denk ik in zijn afgemeten stijl en laconieke toon. Gevolgen kun je lezen als een vervolg op Omstandigheden uit 2020. Hoofdpersoon en alter ego van Van Zomeren is de gepensioneerde boekhandelaar Ronald Walraven. Hij is 76 jaar en op de achterflap lees je dat hij nog met beide benen buiten het graf staat. De ouderdom gaat wel tellen. Het wandelen in de Alpen moet hij opgeven en hij maakt zich meer en meer zorgen over de brieven die in zijn bureaula liggen en wellicht een roman vormen.

Rob van Essen – Heen en weer

 

Rob van Essen had ik mij niet direct als een wandelaar voorgesteld. Toch kwam onlangs een boekje van zijn hand uit in de reeks Terloops. Hij is geen geboren wandelaar, niet iemand die in een tentje wekenlang door een bergachtig gebied trekt, zoals Yolanda Entius beschrijft in een ander deeltje uit de reeks. Het wandelen kwam bij Van Essen voort uit de wekelijkse bezoeken die hij bracht aan zijn moeder. 

Kees ’t Hart – De ziekte van Weimar

 

De ziekte van Weimar uit 2019 is de recentste roman van Kees ’t Hart. Het is een historische roman die zich grotendeels afspeelt in 1807. Het eerste deel speelt in Franeker, waar hoofdpersoon Albert kennis maakt met het werk van Goethe en later betrokken raakt bij het realiseren van een monument om de nieuwe tijdgeest te eren. De academie, waar Albert werkzaam is, wil een replica laten maken van een beeld dat in de tuin van Goethe staat en door hem is ontworpen. Om toestemming te vragen reist Albert in het tweede deel van de roman met enkele commissieleden naar Weimar om het voorstel met de grote denker te bespreken.

 

Martin Michael Driessen – Het licht aan het einde van de loop

 

Een goeie schrijver kan vanuit elk perspectief een geloofwaardig verhaal schrijven. Nabokov schreef ooit een verhaal vanuit het gezichtspunt van een pen. En Gerda Blees schreef met Wij zijn licht een van de beste romans van de afgelopen jaren: ieder hoofdstuk is vanuit een ander perspectief verteld, niet alleen vanuit personen ook vanuit voorwerpen of vanuit een sinaasappelgeur, het wereldwijde web en vanuit cognitieve dissonantie. Driessen kiest in de korte roman Het licht aan het einde van de loop voor het gezichtspunt van een kogel. 

Bibi Dumon Tak – In een groen knollenland

 

Bibi Dumon Tak schrijft vooral non-fictie voor kinderen. Veel van haar boeken gaan over dieren. Ze won hiermee een hoop griffels en andere prijzen. Ik ken haar werk niet zo goed, maar zag haar vorig jaar bij Zomergasten en heb geboeid de uitzending uitgekeken. Het was een van de betere edities, waar Theo Maassen er een beetje voor spek en bonen bijzat. Een van haar onderwerpen was de jacht. In haar schotschrift In een groen knollenland zet zij krachtig uiteen waarom zij een fel tegenstander is van deze elitaire hobby om puur voor je plezier levende wezens te vermoorden.

 

Yolanda Entius – Om en nabij. Langs de grenzen van mijn tuin in Frankrijk

Yolanda Entius is schrijfster en actrice. Ik heb haar denk ik weleens in een serie of televisieprogramma gezien, maar ik had nog nooit iets van haar gelezen. Om en nabij is uit 2024 en heeft de uitstraling van een perfect Van Oorschot-boek: kaft, lettertype en formaat zijn precies goed. Entius schrijft zeer aanstekelijk over haar huis en tuin in Frankrijk en over huizen waar zij eerder woonde. Het verhaal draait om een plek vinden, ergens thuis voelen en de grenzen tussen binnen en buiten; tussen het eigene en het andere. 

 

Kees ‘t Hart – Het vogelkerkhof

 

Voor het najaarsnummer van Awater (2023) schreef ik de volgende recensie:

Het verbaasde mij dat Het vogelkerkhof nog maar de derde poëziebundel van Kees ‘t Hart is. Ik zie hem als een ervaren dichter, die al in de jaren negentig poëzie publiceerde in onder meer de literaire tijdschriften Raster, Tirade en De Revisor. Van het laatste tijdschrift was hij zelf redacteur. Het werk van Kees ’t Hart is niet in één genre onder te brengen. Hij is onder meer essayist en schrijver van korte verhalen en romans. Zijn proza is slechts in schijn autobiografisch, hetzelfde geldt voor zijn poëzie. Het onderscheid tussen feit en fictie is voor hem niet van belang. Kees ’t Hart is altijd wars geweest van in delingen en erkent eigenlijk ook geen onderscheid tussen verschillende literaire genres. Zijn poëzie is soms heel verhalend. Tegen deze achtergrond las ik Het vogelkerkhof. 

Margaret Creighton – The electrifying fall of rainbow city

 

Als verzamelaar van boeken en souvenirs over wereldtentoonstellingen wil ik graag van iedere tentoonstelling iets uit de tijd dat deze plaatsvond hebben: een originele gids, een gedenkboek of een set ansichtkaarten. Zo heb ik bijvoorbeeld gidsen en meer van Lisboa Expo'98, Montreal Expo '67, Brussel Expo ’58 en zelfs van Chicago 1893. Van de kleinere Amerikaanse tentoonstellingen - of World’s fairs zoals ze in Amerika heten - van rond 1900 is het lastiger om origineel materiaal te pakken te krijgen. Gelukkig verschijnen er wel studies over deze fairs. The electrifying fall of rainbow city uit 2016 gaat over de wereldtentoonstelling in Buffalo in 1901. Creighton is een Amerikaans historica die veel schrijft over de Amerikaanse Burgeroorlog en andere onderwerpen uit de negentiende eeuw.

Naomi Rebekka Boekwijt - Stemmen

 

Boekwijt debuteerde in 2013 met de verhalenbundel Pels. Zij schreef daarna enkele romans waarvan het onlangs uitgekomen Stemmen de vierde is. Haar werk kenmerkt zich door een intensiteit, waardoor je het hoofd van het hoofdpersonage wordt binnengezogen. Dit personage is vaak iemand die er alleen voor staat of kiest voor afzondering; zij vecht tegen spoken uit het verleden, maar hunkert ook naar contact. Boekwijt woont in Denemarken, waar zij werkt als huisschilder.

 

Teun van de Keuken – De mens is een plofkip

 

Ik luister graag naar de podcasts van Teun van de Keuken. Samen met Yvette van Boven kletst hij over koken en het belang van gezond eten. En met zijn vriend Gijs Groenteman neemt hij wekelijks zowel de wereldproblematiek als het klein huiselijk leed door. In De mens is een plofkip beschrijft hij hoe de voedselindustrie ons voortdurend ongezond eten opdringt en hoe weinig de consument hiertegen bestand is. In NRC werd het boek niets minder dan een eyopener genoemd. Dan heeft volgens mij de recensent de laatste jaren onder een steen geleefd. Mij verbaasde het juist dat ik zo weinig nieuws heb gehoord. Ik luisterde het boek, omdat ik de stem van Teun van de Keuken aangenaam vind. Helaas is zijn praatstem een andere dan zijn voorleesstem. Het klinkt nogal gejaagd.

 

Simon Vestdijk – Het genadeschot

De roman Het genadeschot kwam uit in 1964 en is de veertigste roman van Vestdijk. Volgens Wikipedia is het de drieënveertigste, maar dan worden zijn jeugdwerk Kind tussen vier vrouwen, de briefroman Heden ik, morgen gij en het romanfragment De aeolusharp meegerekend. In totaal schreef hij zesenvijftig romans, met daarnaast nog vele korte verhalen, poëziebundels en een ongelooflijke hoeveelheid essays. De enige nog levende schrijver die in de buurt komt van een dergelijk omvangrijk oeuvre is Arnon Grunberg. En daarbij zijn de meeste romans van Vestdijk boeiend. Meestal zit ik na een paar pagina’s lezen meteen midden in het verhaal, zo ook bij Het genadeschot.