Rene de Obaldia – De Graf Zeppelin of De lijdensweg van Emile

‘De Graf Zeppelin of de lijdensweg van Émile’ verscheen in 1956. René de Obaldia doet in honderd pagina verslag van de ondergang van Émile. Deze kleine ambtenaar wordt geconfronteerd met de almaar groeiende buik van zijn zwangere vrouw. De buik verstikt hem en drijft hem tot waanzin. Wanneer het kind is geboren breekt de hel echt los. Émile is ontzet door het gebrul van het ventje. Het wordt ziek en raakt meer en meer vermagerd. Voor zijn omgeving is hij bijna onzichtbaar geworden. Het boek is zowel uiterst tragisch als zeer humoristisch.

Elske van Lonkhuyzen – Met de beste bedoelingen

Wintertuin, onderdeel van de Nieuwe Oost, geeft jonge schrijvers een podium. Het productie uit Nijmegen doet veel. Zij organiseren festivals, geven workshops, bieden begeleidingstrajecten, enzovoorts. In hun stal bevinden zich ook theatermakers, muzikanten, spoken word-artiesten en meer. De meest beroemde schrijver die Wintertuin heeft voortgebracht is zonder twijfel Gerjon Gijsbers. In de Rotterdamse wijk Blijdorp althans; daar kan hij nauwelijks over straat, zonder aan zijn jasje getrokken te worden met de vraag: ‘Wanneer verschijnt je volgende boek?’

Michel Houellebecq – Mogelijkheid van een eiland

‘La possibilité d'une île’ kwam uit in 2005. Het is een van de dikkere boeken van Houellebecq en is, zoals de meeste van zijn boeken, vertaald door Martin de Haan. ‘Mogelijkheid van een eiland’ speelt in twee verschillende tijden. Daniel 1 leeft in onze tijd. Hij is een succesvol komediant en filmmaker. Deze hoofdstukken worden consequent afgewisseld met scènes van twee millennia later. Door de ogen van Daniel 24, later 25, wordt Daniel 1 bekeken. Deze Daniels zijn latere versies van hem. Het zijn leden van een nieuwe mensensoort. In de loop van het boek kom je langzaam te weten wat er met de oude mensheid is gebeurd, hoe dit mensenras ten onder is gegaan. (Pas op, heb je het boek nog niet gelezen, hieronder geef ik veel weg van de inhoud.) 

Christine Otten – Als ik naar jou kijk, zie ik mezelf

Christine Otten laat zich graag inspireren door verhalen uit de Afro-Amerikaanse gemeenschap. De roman ‘De laatste dichters’ is gebaseerd op de levens van deze dichtersgroep. De verhalen zitten dicht op de werkelijkheid. ‘Als ik naar jou kijk, zie ik mezelf’ is een bundeling journalistieke stukken. Het boek geeft context bij boeken als ‘De laatste dichters’ en ‘We hadden liefde, we hadden wapens’. Een van de terugkerende onderwerpen is de scheidslijn tussen feit en fictie.

Martin de Haan – Aan de rand van de wereld: Michel Houellebecq

Martin de Haan is dé vertaler van Houellebecq. Hij is daarmee vanzelfsprekend kenner en liefhebber van zijn werk. Hij ontmoet de schrijver regelmatig en is waarschijnlijk de Nederlander die hem het beste kent. Maar wat betekent het om Houellebecq te kennen? Deze gevarieerde bundel bevat journalistieke en persoonlijke stukken, en originele teksten van Houellebecq. De Haan geeft inzicht in zowel de persoon als het werk van de Franse schrijver. De rode draad is dat het werk ambigu is. En de persoon Houellebecq is niet in enkele clichés te vangen.

Patrik Ourednik - Europeana

Patrik Ouředník is een Tsjechische schrijver met een breed oeuvre. Hij schrijft poëzie, romans, essays en boeken die moeilijk binnen één genre te vatten zijn. In de jaren tachtig vluchtte hij uit Tsjecho-Slowakije. Sinds die tijd woont hij in Frankrijk. Naast schrijver is Ouředník vertaler van een groot aantal boeken. Hij vertaalt zowel van Frans naar Tsjechisch, als omgekeerd. 

Peter Buwalda – Otmars zonen

Na ‘Bonita Avenue’ las ik direct Buwalda’s tweede roman. De twee boeken sluiten naadloos op elkaar aan. In ‘Otmars zonen’ heeft Buwalda dezelfde manier van vertellen. Hij wisselt voortdurend het vertellersperspectief en schakelt veel in de tijd. Zo zet hij een vloeiend verhaal in elkaar waarbij de spanning steeds voelbaar blijft. Het boek telt 600 pagina en is het eerste deel van een drieluik.

Christine Otten – We hadden liefde, we hadden wapens

Robert F. Williams was een Afro-Amerikaanse burgerrechtenactivist die zich gewapend verdedigde tegen de onderdrukking van de zwarte bevolking in zijn woonplaats Monroe, North Carolina. Hij was actief vanaf eind jaren vijftig, maar moest in 1961 het land ontvluchten. Hij woonde vervolgens in Cuba en China en mocht pas acht jaar later terugkeren naar Amerika. Met zijn uitgangspunt van gewapende verdediging onderscheidde hij zich van andere zwarte leiders die geweldloos verzet predikten. Williams was een inspiratiebron voor velen, bijvoorbeeld voor mensen uit de Black Panther beweging. Hij schreef in 1962 het boek ‘Negroes with guns’, dat in 2004 werd verfilmd. 

Nico Dijkshoorn – Ooit gelukkig

Een paar jaar geleden schreef Nico Dijkshoorn ‘Nooit ziek geweest’. In het boek gaf hij een pijnlijk beeld van zijn vader Klaas. Hij was een man die altijd in het middelpunt stond en de grappigste wilde zijn. De keerzijde was dat hij geen enkele belangstelling toonde voor zijn naaste familieleden. Nico Dijkshoorn noemt zijn vader  Klaassie en beschrijft hem als een egoïstische zak. 

Michel Houellebecq – Serotonine

De boeken van Michel Houellebecq laten geen prettig mensbeeld zien. Zijn hoofdpersonen zijn uitermate cynisch. Zo ook de zesenveertigjarige Florent-Claude Labrouste. Op de eerste pagina’s van ‘Serotonine’ gaat hij tekeer tegen zijn ouders die hem deze vreselijke voornaam gaven. Hij haat zijn voornaam. Hij heeft zijn ouders verder niets te verwijten. Het waren voortreffelijke mensen. Het lag niet aan hen dat hij uiteindelijk gefaald heeft, dat zijn leven eindigt in pijn en verdriet.