Ine Boermans – Een opsomming van tekortkomingen

Ine Boermans studeerde aan de kunstacademie en had een galerie. Sinds 2016 schrijft zij. Zij volgde een schrijfcursus bij Nicolien Mizee. Een opsomming van tekortkomingen is de debuutroman van Boermans. Vanaf de eerste pagina was ik verkocht. “De wachtkamer ruikt naar wc’s die te weinig zijn doorgespoeld. Aan een muur naast de deur hangen informatieve posters: een oproep voor de Nationale Depressiedag van twee jaar geleden en een oude cursus Intuïtief ademen. BEGIN NU MET ADEMEN staat er in grote letters. Mijn nieuwe psych heeft een vriendelijk, vierkant hoofd, een ruimvallende mintgroene bloes en een grote bril. De foto op zijn website is van jaren geleden. Hij wil weten waarom ik er ben.” Na deze beginzinnen wil je toch meteen het hele boek uitlezen!

Delphine Lecompte - Beschermvrouwe van de verschoppelingen 2

 

Delphine Lecompte is van een obscure dichter uitgegroeid tot een bekende Vlaming. Bij de Vlaamse versie van De Slimste Mens mocht zij haar bizarre humor op onschuldige kijkers loslaten. Sinds kort schrijft zij ook proza. Eerder dit jaar verscheen Beschermvrouwe van de verschoppelingen en nu is er alweer een tweede verhalenbundel vol met vreemde jeugdherinneringen, krankzinnige hersenspinsels en avonturen met de voormalige vrachtwagenchauffeur, de pedofiele tuinman, de oude kruisboogschutter en vele andere wezens uit haar hallucinaties opwekkende universum.

 

Warna Oosterbaan – Het leven van dingen

Sommige onderwerpen zijn zo breed dat er bibliotheken vol over geschreven kunnen worden. Over dingen, zo’n beetje alles wat er buiten mensen en natuur om te vinden is in de wereld, is relatief weinig geschreven. Dat is opmerkelijk, maar ook begrijpelijk. Waar moet je beginnen? En hoe beperk je je onderwerp zodat het een leesbaar geheel blijft. Warna Oosterbaan is daar goed in geslaagd. Ik vind het sowieso een fascinerend onderwerp en las Het leven van dingenmet gretigheid.

Thomas Verbogt – Schrijven is ritme

 

Ik ben altijd nieuwsgierig naar schrijvers die workshops geven om anderen het vak van schrijven te leren. Is schrijven wel te leren of moet je al een hoeveelheid talent hebben? En wat vertel je iemand zonder talent? Welke regels moet zo iemand volgen? De weerslag van dit lesgeven is door een aantal schrijfdocenten verwerkt tot een boek, hoe kan het ook anders. Het beste boek dat ik ken in dit genre is Onder de motorkap van het schrijverschap van Renate Dorrestein, wat eigenlijk veel meer is dan een boek over (leren) schrijven. Een belangrijk punt dat Dorrestein maakt na het behandelen van technieken en regels is dat er uiteindelijk geen regels blijken te bestaan.

 

Karel en Josef Capek - Pudlenka

Pudlenka is de naam van een van de vele katten van Karel Čapek. Deze recente heruitgave is van uitgeverij Voetnoot, het origineel is uit 1933. Josef, de broer van Čapek tekende eraan mee. De vormgeving van deze Nederlandse vertaling is eender als die van de vertaling van het twee jaar terug verschenen Dasja, eveneens vertaald door Edgar de Bruin. Pudlenka gaat niet alleen over de katten van Čapek. Het grootste deel gaat over zijn honden. Čapek was een dierenvriend, maar ook blijkt uit dit verslag dat hij de geslachtdrift van zijn honden en katten niet in toom kon houden. Voortdurend was hij in zijn kennissenkring aan het leuren met jonge katjes.

Alex Schulman – De overlevenden

In Zweden is Alex Schulman een populaire en gevreesde columnist. Hij maakt ook een zeer goed beluisterde podcast. Als schrijver kreeg hij bekendheid met autobiografische boeken over zijn familie. De overlevenden is zijn eerste roman. De Nederlandse vertaling is van Angélique de Kroon. Door verschillende mensen werd mij dit boek aangeraden. Ik las er ook louter positieve verhalen over. De uitgever heeft het over “een weergaloos en intens verhaal”. De verwachtingen waren dus hoog gespannen. Dan kan een boek alleen maar tegenvallen en dat deed het ook.

Anne van den Dool - Vluchthaven

Anne van den Dool schrijft veel: recensies, essays, beleidsstukken, poëzie en meer. Ik kom haar naam steeds vaker tegen: in de NRC, Vrij Nederland, Poëziekrant, Awater, Tirade en in/op nog wel tien bladen en websites. Zij is ook actief binnen de bibliotheekwereld en schrijft visiestukken voor de KB en voor de OBA. Daarnaast heeft zij tijd over om romans te schrijven! Vluchthaven uit 2020 is haar tweede roman.

Kees ‘t Hart - Victorien, ik hou van je

In een grijs verleden heb ik wel iets gelezen van Kees ’t Hart, maar er staat mij niets meer bij van de inhoud van zijn werk. Victorien, ik hou van je is zijn meest recente boek. Het is een bonte verzameling stukken: korte verhalen, beschouwingen over schrijvers, grappige stukjes en poëzie. Ik luister graag naar de podcast De Nieuwe Contrabas. Volgens Chrétien Breukers - een van de twee presentatoren, de ander is Hans van Willigenburg - komen in dit boek alle kanten van zijn werk en persoon aan bod. Hij besprak het lovend en ik spoedde mij naar de bibliotheek om het te lenen.

 

Nicolien Mizee – Hoog en laag springen

Hoog en laag springen is het vierde deel in de reeks Faxen aan Ger. Het verscheen dit jaar en het bestrijkt de periode 1 juni 1999 t/m 22 februari 2000, dus ruim vierhonderd pagina’s voor nog geen jaar. Zouden we nu nog twintig delen Faxen aan Ger kunnen verwachten? Ik denk het niet. In een interview met Gijs Groenteman liet Nicolien Mizee weten dat zij nog steeds faxt aan Ger, maar dat de hoeveelheid tekst minder is geworden.

Babs Gons - Doe het toch maar

Voor het zomernummer van Awater (2021) schreef ik de volgende recensie:

Babs Gons, vooraanstaand performer van spoken word en een veelgevraagd dichter, schrijft al decennialang, maar haar poëzie was tot voor kort vooral te horen. In haar gedichten weet ze te vatten wat er zoal leeft in de maatschappij. Zowel op voordrachtavonden als in talkshows bracht zij haar gedichten op het podium. Daarbij schuwt ze pijnlijke onderwerpen, zoals ons slavernijverleden, niet. Als organisator en pleit bezorger is zij een voorbeeld voor de jonge spoken word generatie. In 2019 stelde ze de bundel Hardop samen, waarin achttien spoken word dichters in gedrukte vorm aan het woord kwamen, onder wie Dean Bowen, Neusa Gomes en Siham Amghar. 

Antonio Damasio – De vergissing van Descartes

Descartes’ Error kwam uit in 1994 en werd snel een bestseller. Het populairwetenschappelijke boek werd een jaar later vertaald in het Nederlands en ook in ons land werd het een succes. Deze negende druk is uit 2019. Het boek heeft dus nog steeds een lezerspubliek. Toen het uitgebracht werd had ik er wel over gehoord maar het kwam er niet van het te lezen. Neurowetenschap, het menselijk brein en rare neurologische afwijkingen interesseerden mij toen ook al. Ik las gretig de boeken van Oliver Sacks. Maar iets weerhield mij ervan het boek van Damasio te lezen.

Ramsey Nasr – De fundamenten

In de begintijden van Corona werd er veel gesproken over de toestand in de wereld en over onze samenleving in het bijzonder. Algemeen werd deze benoemd in termen van crisis. Veel mensen voelden de behoefte om duiding te geven en vaak werd de pandemie in verband gebracht met hoe wij als mensen omgaan met onze planeet. Ramsey Nasr is een van hen. Hij schreef voor NRC Handelsblad een paar stukken die hij bundelde en aanvulde. Het resultaat is De fundamenten. Het is een boekje geworden vol grote woorden. Ik ben het vrijwel altijd met hem eens, maar wie niet? Het essay bevat vooral veel open deuren. Misschien ligt dat aan de actualiteit van het onderwerp. Wat een jaar geleden een verrassend inzicht was, is nu een afgekloven cliché geworden.