David Pefko – Het voorseizoen

Herman Brusselmans tipte twee jaar terug het werk van David Pefko. Ik had voor die tijd nog nooit van de schrijver gehoord, maar onthield de naam. Toevallig kreeg ik vorige week Het voorseizoen in handen. Het is zijn tweede roman, uit 2011. Steve Mellors is de hoofdpersoon. Het hele verhaal wordt vanuit zijn gezichtspunt verteld. Hij is een gescheiden rechercheur in de Engelse stad Leicester. Hij is kaal, weegt 130 kilo en heeft geen vrienden.

Jan Siebelink – Nachtschade

Ik heb veel boeken gelezen van Jan Siebelink. Deze verhalenbundel, zijn debuut uit 1975, was aan mij voorbij gegaan. Het zijn wonderlijke verhalen, waarin een aantal onderwerpen uit de latere romans van Siebelink is terug te vinden, maar waar ook een geheel eigen sfeer van uitgaat. De vijf verhalen spelen rond de plekken waar Siebelink opgroeide, de Veluwezoom. De hoofdpersoon is in een aantal verhalen een jongeman. Ziekte, verval en de dood zijn overheersende thema’s. 

James Worthy - Zwarte Sylvester

Zwarte Sylvester uit 2012 is de tweede roman van James Worthy. Bij verschijnen is het boek flink gehypet en het verkocht ook goed. Ik las dat Worthy als lezersgroep de niet-lezer wilde bedienen met deze literaire sriller. Dat schijnt gelukt te zijn. Het onderwerp van Zwarte Sylvester  en de snelle manier waarop het verhaal wordt verteld door Worthy lenen zich goed voor aansluiting bij jongeren die niet zo van lezen houden maar wel dol zijn op films met veel geweld. 

James Worthy – Mottenballen voor de ziel

Ik kende het werk van James Worthy niet. Zijn naam doet denken aan een negentiende-eeuwse schrijver van Engelse plattelandsromans. Maar dat is schijn. Hij woont in Amsterdam en schrijft in deze dikke bundeling columns veel over zijn stad. De columns in Mottenballen voor de ziel verschenen in de periode 2011-2016 in onder andere Het Parool, Metro en Sp!ts. 

Joost Oomen – Het Perenlied

Joost Oomen is theatermaker, muzikant en vooral dichter. Hij is een uitstekend performer en op het podium bijzonder grappig. Hij houdt van absurditeiten. In zijn debuutroman Het Perenlied leeft hij zich helemaal uit in de absurde wereld die hij zelf heeft gecreëerd. Het verhaal speelt in een Disney-achtig Amerika. De Bietenkoningin woont op het terrein van Disney World. Zij is alleen. Haar vader is naar New York vertrokken. Zij ontmoet de mysterieuze Gabriel. 

 

Ik mag niet klagen

Ik mag niet klagen is een speciale uitgave. Het is een bundeling korte verhalen die werd uitgebracht ter gelegenheid van Bookstore Day op 12 september 2020. De dag is een beetje aan mij voorbij gegaan, net als deze bundel. Bijzonder is dat de twintig verhalen geschreven zijn door de twintig winnaars van de schrijfwedstrijd Write Now! Deze wedstrijd bracht en brengt veel jong talent voort. Er zitten schrijvers bij die ondertussen hun sporen hebben verdiend in de letteren, waaronder Lize Spit, Jaap Robben en Maartje Wortel. De bundel geeft daarmee een aardige blik op het korte verhaal binnen de moderne Nederlandse literatuur.

 

Jiri Weil – Leven met de ster

Jiří Weil (1990-1959) is een Tsjechische schrijver die de laatste decennia meer en meer internationale bekendheid verwerft. In de jaren dertig verbleef hij enige tijd in de Sovjet-Unie. Hij was journalist en werd ondanks zijn communistische overtuiging enige tijd verbannen. Tijdens de Nazi-bezetting wist hij een zelfmoord in scène te zetten en kon daardoor ontsnappen aan deportatie. Tijdens zijn leven en ook jaren na zijn dood  kon zijn werk niet worden gepubliceerd. Život s hvězdou verscheen nog wel in 1949, maar het boek kreeg onmiddellijk kritiek. Kees Mercks vertaalde het in 1989 onder de titel De Ster van Josef Roubicek. De herziene editie uit 2011 van dezelfde vertaler kreeg de betere en meer accurate titel Leven met de ster.

Lize Spit – Ik ben er niet

 

Lize Spit werd met haar debuut Het smelt uit 2016 een gewaardeerd schrijver. De dikke roman kreeg lovende kritieken en werd een bestseller. Het verhaal gaat over opgroeien in een liefdeloos gezin, jeugdvriendschap, volwassen worden en wraak. Spit beschrijft de gebeurtenissen vanuit de volwassen hoofdpersoon die terugkeert naar het dorp waar zij opgroeide. Spit weet een bijzondere spanning op te bouwen door heel gedoseerd telkens een beetje informatie prijs te geven. Vier jaar later verschijnt haar tweede roman Ik ben er niet. Het boek van bijna 600 pagina’s draait om een relatie tussen een getraumatiseerde jonge vrouw en haar bipolaire vriend. Spit weet het verhaal eenzelfde soort spanning mee te geven als in haar debuut.

 

Hans van Willigenburg – Houden van Trump

Hans van Willigenburg is schrijver, dichter en journalist. En hij is lezer. Zijn mening steekt hij nooit onder stoelen of banken. Hij kan schrijvers mateloos bewonderen en anderen die hem minder bevallen genadeloos afbranden. Of hij zelf een bewonderaar is van Trump weet ik niet. Dat doet er ook niet toe. Hij is zeker niet iemand die zich laat verleiden zijn morele verontwaardiging uit te spreken over de fratsen van de Grote lelijke zakenman, zoals hij in deze roman wordt genoemd. Maar los hiervan, zowel de prikkelende titel als het mooie omslag van Houden van Trump nodigen uit tot lezen.

Kira Wuck - Knikkerkoning

Kira Wuck schreef eerder twee poëziebundels en een verhalenbundel. Knikkerkoning is haar eerste roman, en meteen een hele goeie. Wuck heeft een Indonesische vader en een Finse moeder. In Knikkerkoning vertelt zij het verhaal van haar ouders. Het boek is opgedeeld in drie delen. Zij beschrijft in het eerste deel de jeugd van haar ouders. Daarna volgt het deel dat in Amsterdam speelt, waar zij elkaar in de jaren zeventig hebben ontmoet. Het laatste deel is geschreven vanuit de kleine Jane, die opgroeit in deze merkwaardige omgeving. Het verhaal is autobiografisch, met hier en daar natuurlijk wat literaire aanpassingen. Achterin zijn twee foto’s opgenomen: een van de bruiloft in 1977 en een met Jane (Kira) in 1984. Niet lang daarna stierf haar moeder.

Simon Carmiggelt – Ik mag niet mopperen & Elke ochtend opstaan

Het blijft fijn om de kronkels van Simon Carmiggelt te lezen. Met wat nieuwe delen van het verzameld werk in huis grijp ik weer snel naar een deeltje. De twee bundels Ik mag niet mopperen & Elke ochtend opstaan zijn uit de jaren 1972 en 1973. Het nadeel van deze periode – Carmiggelt is dan zestig – zijn de anekdotes over zijn kleinkinderen die steeds vaker opduiken. Ook is hij meer dan voorheen met zijn vrouw in het buitenland. Niet alles wat hij noteert op deze vakanties is de moeite waard. Daarentegen staan er voldoende legendarische kroegverhalen in deze bundels. In dat genre is hij de meester.

 

Elsbeth Etty – Minnebrieven aan Maarten

Ik ben een groot liefhebber van het werk van Maarten ’t Hart. Ieder nieuw boek schaf ik meteen aan. Er is ook veel over hem geschreven. Dat probeer ik te lezen, maar zelden kom ik dan iets nieuws tegen. Grofweg kun je schrijven over iemands leven of over iemands werk. In een goeie schrijversbiografie zijn deze twee met elkaar verbonden. Graag zou ik een dikke biografie (waarom zijn biografieën altijd zulke onhandelbare dikke boeken? Een dundruk paperback leest toch veel fijner?) over Maarten ’t Hart willen lezen, maar daarvoor moet de schrijver eerst overlijden. Gezien zijn goede gezondheid zal dat gelukkig nog even op zich laten wachten.