Edmund de Waal is een Engelse kunstenaar. Hij werkt voornamelijk met porselein. Hij stamt af van een aristocratische familie en zijn grootvader was een Nederlandse zakenman. Als schrijver had hij veel succes met The Hare with Amber Eyes uit 2010. In dit boek beschrijft hij de geschiedenis van zijn joodse familie aan de hand van een verzameling netsukes, kunstig gemaakte Japanse kimonoknopen. Opmerkelijk is dat het boek onder drie titels in het Nederlands in verschenen.
Jan Brokken behoort tot de grote Nederlandse schrijvers, maar krijgt misschien te weinig erkenning voor zijn werk. Hij won diverse prijzen, zoals in 1988 de Lucy B. en C.W. van der Hoogtprijs voor De zee van vroeger, maar vaker werd hij genomineerd voor een prijs om vervolgens mis te grijpen. Zijn boeken worden steevast goed besproken en ik heb het idee dat zij ook redelijk goed worden verkocht. Toch heb ik het gevoel dat hij meer waardering verdient. Deze onderwaardering kan te maken hebben met het genre dat hij vooral beoefent: literaire non-fictie, met name journalistiek werk, geschiedenis en reisverhalen. Wat ook meespeelt is dat hij lange tijd niet in Nederland woonde. Dat maakte boekpromotie soms lastig. Ik heb Jan Brokken bijvoorbeeld zelden op televisie gezien.
Na het belijken van het fotoboek Rotterdam jaren 80/90 kun je Hansje de Reuver kwalificeren als de hoffotograaf van de Rotterdamse Sien. De grote hoeveelheid foto’s in dit mooi uitgegeven, compacte fotoboek benoemt zij als een poëtisch fotoverslag. Jan Oudenaarden schreef er een voorwoord voor en noemt het een verslag van een tijdperk. “Ondanks de vele portretten is het boek toch geen portretgalerij, maar eerder een reportage van een tijdreis.”
Sander Kollaard won weliswaar in 2014 met zijn debuut, de verhalenbundel Onmiddellijke terugkeer van uw geliefde, de Lucy B. en C.W. van der Hoogtprijs, maar bij het grote publiek werd hij pas bekend toen hij in 2020 de Libris Literatuurprijs won met de korte roman Uit het leven van een hond. Kollaard woont in Zweden en heeft een bescheiden oeuvre. Levensberichten is een verhalenbundel uit 2018.
Sinds een jaar heb ik mij fanatiek gestort op het werk van Nicolien Mizee. Haar Faxen aan Ger, inmiddels vijf delen, zijn mijn favoriete boeken, maar ook haar romans zijn verrassend. En knielde voor hem neer is uit 2006 en is haar derde roman. Het boek is zo anders dan haar eerste twee boeken dat ik er even aan moest wennen. In de eerdere romans las ik omstandigheden uit haar leven terug zoals je die kent uit de Faxenboeken. In En knielde voor hem neer is vooral de formidabele stijl van Mizee herkenbaar, het bizarre verhaal is fictie.
Na het overlijden van Remco Campert ging ik in mijn boekenkast op zoek naar zijn werk. Er was een tijd - zo halverwege de jaren tachtig toen hij Somberman’s actie als Boekenweekgeschenk schreef - dat ik zijn korte verhalen en romans las en herlas, zoals Wie doet de koningin, Een ellendige nietsnut, Tjeempie! en De Harm & Miepje Kurk story. Mijn jongere broer nam de stukjes op die Campert wekelijks voorlas voor de radio. We draaiden ze vaak af en kenden de meeste uit ons hoofd. Later ben ik zijn poëzie gaan lezen en meer en meer gaan waarderen.
Marike Vierstra is beeldend kunstenaar en schrijver. Ik kende haar van naam; zij werkte in 1990 mee aan een boek over 650 jaar literair leven in Rotterdam. Wat beweegt de brommerpiloot is haar eerste roman. Het verhaal speelt eind jaren zeventig van de vorige eeuw. De achttienjarige Nelly heeft onlangs haar beide ouders verloren. Zij voelt een grote verantwoordelijkheid voor haar twee jongere broers, waarvan een met een verstandelijke beperking. Dit gegeven is tragisch, maar het verhaal heeft ook veel grappige en licht absurde passages.
Nelleke Noordervliet heeft een huis in Beara, in het zuidwesten van Ierland. In dit deeltje uit de serie Terloops doet zij verslag van haar wandelingen in deze streek. Hier hebben heel lang mensen gewoond, maar het gebied was nooit dichtbevolkt. Op de achterflap staat dat het landschap “alleen op trage wijze doorgrond kan worden. Te voet, dus.” Het levert mooie literaire vergezichten op. Zij ziet het landschap zwanger van betekenis en de ronkende titel doet al vermoeden dat het hier een serieus stuk proza betreft, luchtigheid is ver te zoeken.
Tijdens het Rotterdamse Boekenbal zag ik Nikki Dekker voordragen uit haar debuutroman Diepdiepblauw. Het optreden vond plaats in de torenkamer van Arminius. In de kleine ruimte met beperkt publiek liep de temperatuur op tot boven de dertig graden. Haar voordracht was zeer geslaagd. Ik wilde meteen haar boek lezen.
Stine Jensen is bekend als filosofe. In de populaire reeks Terloops van Van Oorschot schreef zij dit deeltje over haar vaste wandeling op Texel. Twee of drie keer per jaar gaat zij met haar tweelingzus naar het eiland en lopen zij hun rondje, de blauwe route.
De Wit-Russische schrijfster Svetlana Alexijevitsj won in 2015 de Nobelprijs voor de literatuur. Zij was de eerste Wit-Russische die de prijs ontving en de toekenning is extra bijzonder omdat zij journalistiek werk schrijft. Het comité kende haar de prijs toe "voor haar meerstemmige werk, een monument voor lijden en moed in onze tijd.”
