Kira Wuck - Knikkerkoning

Kira Wuck schreef eerder twee poëziebundels en een verhalenbundel. Knikkerkoning is haar eerste roman, en meteen een hele goeie. Wuck heeft een Indonesische vader en een Finse moeder. In Knikkerkoning vertelt zij het verhaal van haar ouders. Het boek is opgedeeld in drie delen. Zij beschrijft in het eerste deel de jeugd van haar ouders. Daarna volgt het deel dat in Amsterdam speelt en waarin zij elkaar in de jaren zeventig ontmoeten. Het laatste deel is geschreven vanuit de kleine Jane, die opgroeit in deze merkwaardige omgeving. Het verhaal is autobiografisch, met hier en daar natuurlijk wat literaire aanpassingen. Achterin zijn twee foto’s opgenomen: een van de bruiloft in 1977 en een met Jane (Kira) in 1984. Niet lang daarna stierf haar moeder.

Simon Carmiggelt – Ik mag niet mopperen & Elke ochtend opstaan

Het blijft fijn om de kronkels van Simon Carmiggelt te lezen. Met wat nieuwe delen van het verzameld werk in huis grijp ik weer snel naar een deeltje. De twee bundels Ik mag niet mopperen & Elke ochtend opstaan zijn uit de jaren 1972 en 1973. Het nadeel van deze periode – Carmiggelt is dan zestig – zijn de anekdotes over zijn kleinkinderen die steeds vaker opduiken. Ook is hij meer dan voorheen met zijn vrouw in het buitenland. Niet alles wat hij noteert op deze vakanties is de moeite waard. Daarentegen staan er voldoende legendarische kroegverhalen in deze bundels. In dat genre is hij de meester.

 

Elsbeth Etty – Minnebrieven aan Maarten

Ik ben een groot liefhebber van het werk van Maarten ’t Hart. Ieder nieuw boek schaf ik meteen aan. Er is ook veel over hem geschreven. Dat probeer ik te lezen, maar zelden kom ik dan iets nieuws tegen. Grofweg kun je schrijven over iemands leven of over iemands werk. In een goeie schrijversbiografie zijn deze twee met elkaar verbonden. Graag zou ik een dikke biografie (waarom zijn biografieën altijd zulke onhandelbare dikke boeken? Een dundruk paperback leest toch veel fijner?) over Maarten ’t Hart willen lezen, maar daarvoor moet de schrijver eerst overlijden. Gezien zijn goede gezondheid zal dat gelukkig nog even op zich laten wachten.

 

Anton Slotboom – Beter opbranden dan uitdoven

Begin vorig jaar verscheen De zin van het leven ben je zelf, het boek dat Anton Slotboom al bijna af had toen Jules Deelder op 19 december 2019 overleed. Hij moest het herschrijven. Het boek is een mooi eerbetoon geworden aan een van de meest eigenzinnige en markante inwoners die de stad Rotterdam heeft gekend. 

 

Albert Cossery – De luiaards in de vruchtbare vallei

De luiaards in de vruchtbare vallei uit 1964 is een van de vijf in het Nederlands vertaalde boeken van de Frans-Egyptisch schrijver Albert Cossery. De rest van zijn kleine oeuvre - nog drie romans - is niet beschikbaar in het Nederlands. De vertaling van De luiaards is van Mirjam de Veth. De eerste editie is uit 1997 en verscheen bij de kleine uitgeverij Coppens & Frenks. In 2020 publiceerde uitgeverij Jurgen Maas een nieuwe editie.

Simon Carmiggelt – Spijbelen & Haasje over

De Kronkels van Simon Carmiggelt vormen uitstekend leesvoer om het jaar mee te beginnen. Je weet wat je kunt verwachten wanneer je een van de twintig delen van het verzameld werk uit de kast trekt: verhalen over alledaagse dingen, klein leed, leuke observaties en zinloze mijmeringen. Deze twee bundelingen - Spijbelen & Haasje over -  zijn uit de jaren 1956-1957.

Jules Deelder – Swingkoning

Deze dikke verzameling jazzverhalen en - gedichten met de titel Swingkoning werd uitgebracht ter gelegenheid van de Boekenweek 2006. Het thema was muziek. Bijna alles heb ik eerder gelezen, vaak meerdere keren. Het is opmerkelijk hoeveel je bij sommige verhalen bijna letterlijk weet te herinneren. Het lezen ervan stamt kennelijk uit een tijd dat mijn geheugen nog optimaal werkte. Of de verhalen hebben gewoon een onuitwisbare indruk gemaakt.

Albert Cossery – De trotse bedelaars

Albert Cossery (1913-2008) heeft een klein oeuvre. Vijf boeken zijn er van hem vertaald in het Nederlands; drie romans volgen er hopelijke nog. De trotse bedelaars (Mendiants et orgueilleux) is uit 1955, de vertaling van Rosalie Siblesz is uit 1987. Het boek is met tweehonderd pagina’s dik voor de Frans-Egyptische schrijver. Het verhaal heeft  meer dan zijn andere werk het karakter van een roman, hoewel het boek wel bol staat van de anekdotes, sfeertekeningen en sterke verhalen. Het verhaal speelt zoals in al zijn boeken in de arme wijken van een grote Egyptisch stad. Gohar is een van de hoofdpersonen. Hij had ooit een mooie baan als hoogleraar, maar koos voor zijn gemoedsrust voor een bestaan zonder bezit.

 

Johannes van der Sluis – Ik ben de verlosser niet

De Rotterdamse dichter Johannes van der Sluis presenteerde zijn nieuwe poëziebundel Ik ben de verlosser niet onlangs in boekhandel v.h. Van Gennep. Dit gebeurde binnen de grenzen die de Corona-maatregelen, dus liefhebbers schoven een voor een aan tafel aan bij Johannes om een praatje te maken, terwijl de dichter zijn bundel signeerde. Het was een manier van presenteren die wel past bij Van der Sluis. Zijn poëzie is niet groots en meeslepend, maar juist in het kleine en alledaagse laat hij een uitgestrekte innerlijke wereld zien.

Albert Cossery – Grote dieven, kleine dieven

De Frans-Egyptische schrijver Albert Cossery (1913-2008) schreef maar een klein oeuvre: zeven romans, een verhalenbundel en een dichtbundel, waarmee hij debuteerde en die hij later verwierp. Zijn prozadebuut stamt uit 1941. Grote dieven, kleine dieven kwam uit in 1999 en is zijn laatste werk. De Nederlandse vertaling is van Mirjam de Veth, die in een prachtig nawoord vertelt over haar ontmoetingen met Cossery.

Charles Lewinsky – De stotteraar

Charles Lewinsky (1946) is een Zwitserse schrijver en theatermaker. Hij schrijft ook voor televisie en hij is in Zwitserland een bekende liedjesschrijver. Vanaf de jaren negentig legde hij zich toe op het schrijven van romans. Zijn internationale doorbraak kwam in 2006 met de dikke roman en bestseller Het lot van de familie Meijer. De Stotteraar is uit 2019 en is onlangs vertaald in het Nederlands.  

70’s. Het levensgevoel van de jaren zeventig in advertenties

“In december 1979 leek iedereen dolblij dat het decennium – eindelijk - voorbij was.” Dit schrijven J Roelof Bouwman & Minke de Vogel in dit mooi uitgegeven plaatjesboek over de jaren zeventig. Zij focussen zich op de advertenties uit dat decennium. In 1979 werd erop teruggekeken als het ik-tijdperk. Uit de advertenties komt een ander beeld naar voren: veel beelden stralen juist gezamenlijkheid, avontuur en samen plezier maken uit. Ook knusheid is, naast de felle kleuren, nooit ver weg.