De twee titels in dit deel van de verzamelde Kronkels stammen uit 1951 en 1952. De meeste stukjes had ik al eens gelezen. Poespas gaat grotendeels over katten en hier en daar een ander dier. Sommige stukjes zijn wat oubollig en het taalgebruik van Carmiggelt is ook niet van deze tijd. Je komt woorden tegen waarvan je meteen denk, jammer dat deze niet meer worden gebruikt.
Deze twee bundels met Kronkels komen uit de jaren 1978 en 1979. Carmiggelt was toen net met pensioen en was gestopt met drinken. Hij is in de verhalen nogal melancholisch. Vooral in De rest van je leven - wat een prachtige titel - mijmert hij vaak over vroeger. In de jaren dertig kwam hij zo nu en dan in Parijs en zelfs vlak voor de oorlog bezocht hij Praag als toerist. Aan zijn ongeruste vader schreef hij brieven alsof er niets aan de hand was. Hij haalt veel anekdotes op uit zijn jeugd, maar geeft nergens een oordeel over zijn opvoeding. Zoals hij over cafébezoekers schrijft, zo schrijft hij ook over zijn ouders en over zijn kleinkinderen: amusant, afstandelijk en met de beste bedoelingen.
Het blijft fijn om de kronkels van Simon Carmiggelt te lezen. Met wat nieuwe delen van het verzameld werk in huis grijp ik weer snel naar een deeltje. De twee bundels Ik mag niet mopperen & Elke ochtend opstaan zijn uit de jaren 1972 en 1973. Het nadeel van deze periode – Carmiggelt is dan zestig – zijn de anekdotes over zijn kleinkinderen die steeds vaker opduiken. Ook is hij meer dan voorheen met zijn vrouw in het buitenland. Niet alles wat hij noteert op deze vakanties is de moeite waard. Daarentegen staan er voldoende legendarische kroegverhalen in deze bundels. In dat genre is hij de meester.
De Kronkels van Simon Carmiggelt vormen uitstekend leesvoer om het jaar mee te beginnen. Je weet wat je kunt verwachten wanneer je een van de twintig delen van het verzameld werk uit de kast trekt: verhalen over alledaagse dingen, klein leed, leuke observaties en zinloze mijmeringen. Deze twee bundelingen - Spijbelen & Haasje over - zijn uit de jaren 1956-1957.
Honderd dwaasheden bevat het oudste werk van Simon Carmiggelt. De verhalen. die toen nog geen kronkels werden genoemd, zijn gepubliceerd in de oorlog – in de illegale pers - en kort ervoor en erna. De stukjes zijn vaak een beetje flauw. Hij moest zijn stijl nog vinden. In een voorwoord schrijft Carmiggelt over deze bundel: “het blijft met lichtzinnigheid aan de buitenkant der dingen.”
Mijn verzameling Simon Carmiggelt staat in een gangkast, die verder gevuld is met stripboeken en kinderboeken. Als ik geen zin heb in zware kost pak ik graag een deeltje uit het verzameld werk. Zijn verhalen blijven leuk, ondanks dat ik de meeste al eerder heb gelezen en nog goed kan herinneren. Zij vervelen dus niet. Om even de sfeer weer te geven, citeer ik Carmiggelt uitgebreid
Nu ik vijftien delen verzamelde kronkels in huis heb en de temperatuur aardig is opgelopen grijp ik graag naar een deeltje om in alle rust de verhalen van Carmiggelt te herlezen. Veel valt er niet over te zeggen, behalve dat de wereld waarin de verhalen zich afspelen voorgoed is verdwenen.
