Kees ’t Hart - De rode olifant

 

Een paar jaar geleden ontdekte ik het werk van Kees ’t Hart en ben hem gaan lezen. De rode olifant, dat onlangs verscheen is het tiende boek dat ik van hem lees. Ik hou erg van de bijzondere personages die hij opvoert en van zijn manier van vertellen, alsof het uit de losse pols geschreven is. In zijn non-fictie schrijft hij veel over zijn liefhebberijen die geregeld uitmonden in obsessies, die hij ook weer goed weet te relativeren. De naamloze hoofdpersoon uit de roman De rode olifant doet hier aan de auteur denken. Hij is gefascineerd door warenhuizen en is adviseur voor winkelgiganten die willen renoveren of vernieuwen. Hij strooit voortdurend met managementtermen die hij niet allemaal serieus neemt. Liever doet hij inspiratie op aan Au Bonheur des Dames van Émile Zola. De roman uit 1883 speelt grotendeels in een Parijs warenhuis, waar de eigenaar Mouret zijn winkelideeën etaleert. 

Kees ’t Hart – De ziekte van Weimar

 

De ziekte van Weimar uit 2019 is de recentste roman van Kees ’t Hart. Het is een historische roman die zich grotendeels afspeelt in 1807. Het eerste deel speelt in Franeker, waar hoofdpersoon Albert kennis maakt met het werk van Goethe en later betrokken raakt bij het realiseren van een monument om de nieuwe tijdgeest te eren. De academie, waar Albert werkzaam is, wil een replica laten maken van een beeld dat in de tuin van Goethe staat en door hem is ontworpen. Om toestemming te vragen reist Albert in het tweede deel van de roman met enkele commissieleden naar Weimar om het voorstel met de grote denker te bespreken.

 

Kees ‘t Hart – Het vogelkerkhof

 

Voor het winternummer van Awater (2024) schreef ik de volgende recensie:

Het verbaasde mij dat Het vogelkerkhof nog maar de derde poëziebundel van Kees ‘t Hart is. Ik zie hem als een ervaren dichter, die al in de jaren negentig poëzie publiceerde in onder meer de literaire tijdschriften Raster, Tirade en De Revisor. Van het laatste tijdschrift was hij zelf redacteur. Het werk van Kees ’t Hart is niet in één genre onder te brengen. Hij is onder meer essayist en schrijver van korte verhalen en romans. Zijn proza is slechts in schijn autobiografisch, hetzelfde geldt voor zijn poëzie. Het onderscheid tussen feit en fictie is voor hem niet van belang. Kees ’t Hart is altijd wars geweest van in delingen en erkent eigenlijk ook geen onderscheid tussen verschillende literaire genres. Zijn poëzie is soms heel verhalend. Tegen deze achtergrond las ik Het vogelkerkhof. 

Kees ’t Hart – De keizer en de astroloog

Het is geen geheim dat Kees ’t Hart een groot liefhebber en bewonderaar is van het werk van Simon Vestdijk. Met De keizer en de astroloog uit 2008 heeft hij een Vestdijkiaanse roman geschreven. Niet alleen doet de manier van vertellen en de thematiek sterk aan zijn voorbeeld denken, ook is de hoofdpersoon een uitbeelding van Vestdijk zelf. De roman speelt in 1927. Simon is een jonge arts die zich wil specialiseren in de psychiatrie. Zijn leermeester Godefroy vraagt hem zijn assistent te zijn bij een bijzonder geval, niet vanwege van psychiatrische kennis, maar omdat Simon thuis is in de astrologie. Deze patiënt blijkt de Duitse keizer Wilhelm II te zijn die sinds zijn vlucht uit Duitsland verblijft in Doorn.

 

Kees ’t Hart – De ziekte van de bewondering

 

Niet alleen ben ik een liefhebber van de romans, verhalen en poëzie van Kees ’t Hart, ook zijn non-fictie werk bevalt mij erg goed. Eerder las ik zijn briefwisseling met Maarten ’t Hart over Vestdijk. Vooral zijn fanatisme spreekt mij erg aan. Je kunt wel spreken van een leesobsessie. Ook zijn dwang om echt alles over een onderwerp te willen weten werkt bij mij aanstekelijk. In deze bundel uit 2002 onderzoekt hij deze ziekte, de ziekte van de bewondering.

 

Kees ’t Hart – Teatro Olimpico

 

Teatro Olimpico uit 2015 is een wat andere roman dan ik van Kees ’t Hart gewend ben. Het verhaal is weliswaar, zoals in al zijn proza geschreven vanuit een ik-figuur en de setting is zoals gewoonlijk weer bijzonder, maar het was nadrukkelijk zijn bedoeling om een geestig verhaal te schrijven. Twee theatermakers uit Den Haag, de verteller Kees en zijn vriend Hein, worden gevraagd om hun stuk over Rousseau in het Italiaanse Teatro Olimpico op te voeren. Zij stemmen natuurlijk in en gaan aan de slag, maar voordat de opvoering kan plaatsvinden moeten er de nodige hobbels genomen worden. Bijna alles gaat mis.

 

Kees ’t Hart en Maarten ’t Hart – De toetssteen

 

Kees ’t Hart en Maarten ’t Hart delen niet alleen hun achternaam, zij zijn ook bijna even oud, zijn beiden hartstochtelijke lezers en zij delen een passie voor Vestdijk. In januari 2020 stelde Maarten voor om een briefwisseling te beginnen over Vestdijk. Kees was meteen enthousiast. Dit leidde in acht maanden tijd tot zevenenzestig brieven die voornamelijk over Vestdijk gaan, maar ook over andere literatuur, filosofie en klassieke muziek. De geestdrift in hun brieven over alles wat zij gelezen hebben werkt aanstekelijk. Ik heb meteen een paar titels van Vestdijk genoteerd, die ik nog moet lezen.

 

Kees ’t Hart – Hotel Vertigo

 

Hotel Vertigo is een roman uit 2012. Vincent van Zandt is een gepensioneerde architect die San Francisco bezoekt. Hij is hier voor het eerst terug sinds hij er in 1957 als een scholier via een uitwisselingsproject voor een paar maanden verbleef. Hij logeert in Hotel Vertigo, waarmee het verband met Hitchcock meteen is gelegd. Hier nam de regisseur enkele scènes op voor zijn film Vertigo. Vincent maakte als zeventienjarige deel uit van de zogenaamde second unit en was betrokken bij opnames in het hotel. 

Kees ’t Hart – Pleidooi voor pulp

Onlangs las ik twee dichtbundels van Kees ’t Hart en ben ik mij in zijn werk gaan verdiepen. Er ligt een stapeltje boeken klaar om te lezen. Hoewel ik vroeger wel eens wat van Kees ‘t Hart heb gelezen is het opmerkelijk dat ik hem niet eerder heb ontdekt, want alles wat ik van hem lees bevalt mij heel erg. Zelfs zijn briefwisseling met Maarten ’t Hart over Vestdijk heb ik destijds links laten liggen. Vreemd, want ik heb bijna alles van Maarten ’t Hart gelezen en ik houd erg van het werk van Vestdijk. Vandaag dus het boek getiteld Toetssteen meteen tweedehands besteld. Pleidooi voor pulp is non-fictie; de manier van schrijven van Kees ’t Hart in dit boek is even prettig als in zijn romans en verhalen.

 

Kees ‘t Hart - Victorien, ik hou van je

In een grijs verleden heb ik wel iets gelezen van Kees ’t Hart, maar er staat mij niets meer bij van de inhoud van zijn werk. Victorien, ik hou van je is zijn meest recente boek. Het is een bonte verzameling stukken: korte verhalen, beschouwingen over schrijvers, grappige stukjes en poëzie. Ik luister graag naar de podcast De Nieuwe Contrabas. Volgens Chrétien Breukers - een van de twee presentatoren, de ander is Hans van Willigenburg - komen in dit boek alle kanten van zijn werk en persoon aan bod. Hij besprak het lovend en ik spoedde mij naar de bibliotheek om het te lenen.