Hans Wap, geboren 1943, behoorde tot de Rotterdamse literaire scene van eind jaren zestig. Hij debuteerde in 1967 met de bundel Schoten en filtersigaretten. Later legde hij zich meer toe op beeldende kunst en schreef hij kinderpoëzie. Vanaf 2003 verschijnt er geregeld nieuw werk van hem bij uitgeverij De Weideblik.
Voor het zomernummer van Awater (2024) schreef ik de volgende recensie:
De titel Mal dood lam van de nieuwe bundel van Kurt De Boodt geeft aan waar het hem om te doen is. Het lam staat voor het platteland waarheen hij volgens de achterflap verhuisde. De dood is een sterk aanwezig thema in deze bundel en met Mal geeft hij aan het niet allemaal zo serieus te nemen. Het feit dat de titel een palindroom is, verraadt zijn neiging om taalgrapjes in zijn poëzie te stoppen. De lezer verwacht enige coherentie in het gevoel dat een gedicht teweeg kan brengen. Bij een tragisch gedicht over de dood van een geliefde doorbreekt een flauwe grap dit gevoel. Kurt De Boodt lijkt er genoegen in te scheppen de lezer te verrassen door deze coherentie geregeld te doorbreken.
Voor het winternummer van Awater (2024) schreef ik de volgende recensie:
Het verbaasde mij dat Het vogelkerkhof nog maar de derde poëziebundel van Kees ‘t Hart is. Ik zie hem als een ervaren dichter, die al in de jaren negentig poëzie publiceerde in onder meer de literaire tijdschriften Raster, Tirade en De Revisor. Van het laatste tijdschrift was hij zelf redacteur. Het werk van Kees ’t Hart is niet in één genre onder te brengen. Hij is onder meer essayist en schrijver van korte verhalen en romans. Zijn proza is slechts in schijn autobiografisch, hetzelfde geldt voor zijn poëzie. Het onderscheid tussen feit en fictie is voor hem niet van belang. Kees ’t Hart is altijd wars geweest van in delingen en erkent eigenlijk ook geen onderscheid tussen verschillende literaire genres. Zijn poëzie is soms heel verhalend. Tegen deze achtergrond las ik Het vogelkerkhof.
Voor het najaarsnummer van Awater (2023) schreef ik de volgende recensie:
In de poëzie van Idwer de la Parra is de natuur nooit ver weg: laurierkers, sneeuwbes en cyclaambloemen zijn welluidende namen van planten die opduiken in zijn gedichten. Net zo mooi klinken de dierennamen zoals leeuwerik en zeewaterkreeft. Vlerk is de tweede bundel van De la Parra. Hij debuteerde in 2016 met de goed ontvangen bundel Grond, een bundel die even vol zit met natuurbeelden als Vlerk. Pas na lezing ervan kwam ik erachter dat de dichter ook werkzaam is als tuinman. Dit kan de aandacht voor bomen en andere levende wezens verklaren, maar het lijkt niet de bedoeling van de dichter om louter natuurpoëzie te schrijven.
Voor het zomernummer van Awater (2023) schreef ik de volgende recensie:
In 2021 debuteerde de Vlaamse Lies Gallez met de verhalenbundel Het water vangen en riep NRC Handelsblad haar uit tot rijzende ster. De bundel ontving veel lof en werd poëtisch genoemd. In alles klonk de stem van de dichter door. Opmerkelijk is dat haar poëziedebuut honger, heteronormativiteit & het heelal teksten bevat die je ook als proza kunt lezen. Voor Gallez zijn de grenzen tussen genres niet maatgevend voor wat zij wil zeggen.
Iduna Paalman debuteerde in 2019 met De grom uit de hond halen, een alom geprezen bundel die leest als een weldoordachte eenheid. Deze eenheid ontstond tijdens het samenstellen van de bundel. Bij Bewijs van bewaring ging zij anders te werk. Paalman is naast dichter en leraar Duits ook historicus. Zij deed onderzoek in archieven op zoek naar wat zich schuilhoudt in de hoeken van de geschiedenis. Haar onderzoek leidde naar verborgen levens van vrouwen. De keuze welke verhalen op te nemen in de bundel zal ingegeven zijn door de vraag of ze er poëzie van kon maken? Daar is zij in geslaagd.
Schrijver Hester van Hasselt en fotograaf Bianca Sistermans werken al jarenlang samen. Een jaar geleden verscheen het prachtig vormgegeven Een mogelijk begin van veel, met interviews en foto’s van 29 dichters. Hier besta ik is uit 2017 en bevat twaalf portretten van dichters die betrokken zijn bij de eenzame uitvaart. Zij schrijven een passend gedicht en dragen dit voor bij een uitvaart. F. Starik startte het initiatief in 2002 in Amsterdam, naar een idee van Bart FM Droog.
Voor het najaarsnummer van Awater (2022) schreef ik de volgende recensie:
Op 12 augustus 2021 overleed K. Schippers. Je moest me eens zien was toen al zo goed als gereed. Je kunt de bundel lezen als een ‘The best of’ uit het oeuvre van K. Schippers, met dit verschil dat het recent werk is. De kwaliteit doet niet onder voor zijn eerdere werk en deze afscheidsbundel laat alle kanten van zijn poëzie zien. K. Schippers gebruikt graag beelden van gewone voorwerpen en fragmenten die hij ergens hoorde en noteerde. Hij verstaat de kunst van het gewone ongewoon maken.
Myrte Leffring is dichter. Zij publiceerde twee bundels, Om je schouders hang ik de nachten uit 2015 en De tere bloemen van het verstand uit 2016. De laatste jaren verscheen veel nieuw werk van haar in poëzietijdschriften en in bloemlezingen, maar velen keken uit naar een nieuwe bundel van haar hand. Uiteraard wist ik dat Myrte al enige tijd bezig was met een project waarin proza en poëzie samenkomen. Zij is hoofdredacteur bij Awater, het poëzietijdschrift waar ik de bureauredacteur van ben. Met WULK – Vallen & Opstaan heeft zij de belofte van iets nieuws ruim ingelost. Het tweeluik in proza en poëzie is een uniek boek geworden.
Voor het zomernummer (2022) van Awater schreef ik de volgende recensie:
Tsead Bruinja is een geëngageerd kunstenaar, maar hij presenteert zich niet te nadrukkelijk als zodanig. In de jaren 2019-2020 zette hij zich als Dichter des Vaderlands in om poëzie onder een divers publiek te verspreiden. Hij luisterde naar gewone mensen en maakte hen bijzonder door poëzie van hun levensverhalen te maken. Voor de bundel Springtij (2020) voerde hij gesprekken met tbs’ers. Eenzelfde soort documentairepoëzie is te vinden in zijn nieuwste tweetalige bundel Ynbêde / Ingebed.
De Rotterdammer Johannes van der Sluis (1981) noemt zichzelf naast dichter psychonaut. De autocorrectie maakt hiervan psychopaat, maar dat is hij niet. Na het lezen van deze bundel, die zowel qua vorm als inhoud aansluit op zijn in 2020 verschenen bundel Ik ben de verlosser niet heb ik wel een idee wat een psychonaut is. Als ontdekkingsreiziger onderzoekt hij zijn eigen geest. De omgeving is onderwerp van zijn poëzie maar dat is uiteindelijk toch decor.
Voor het zomernummer van Awater (2021) schreef ik de volgende recensie:
Babs Gons, vooraanstaand performer van spoken word en een veelgevraagd dichter, schrijft al decennialang, maar haar poëzie was tot voor kort vooral te horen. In haar gedichten weet ze te vatten wat er zoal leeft in de maatschappij. Zowel op voordrachtavonden als in talkshows bracht zij haar gedichten op het podium. Daarbij schuwt ze pijnlijke onderwerpen, zoals ons slavernijverleden, niet. Als organisator en pleit bezorger is zij een voorbeeld voor de jonge spoken word generatie. In 2019 stelde ze de bundel Hardop samen, waarin achttien spoken word dichters in gedrukte vorm aan het woord kwamen, onder wie Dean Bowen, Neusa Gomes en Siham Amghar.
De Rotterdamse dichter Johannes van der Sluis presenteerde zijn nieuwe poëziebundel Ik ben de verlosser niet onlangs in boekhandel v.h. Van Gennep. Dit gebeurde binnen de grenzen die de Corona-maatregelen, dus liefhebbers schoven een voor een aan tafel aan bij Johannes om een praatje te maken, terwijl de dichter zijn bundel signeerde. Het was een manier van presenteren die wel past bij Van der Sluis. Zijn poëzie is niet groots en meeslepend, maar juist in het kleine en alledaagse laat hij een uitgestrekte innerlijke wereld zien.
