Gustave Flaubert - Bouvard en Pécuchet

‘Bouvard en Pécuchet’ is de laatste roman die Flaubert schreef. Hij heeft er zes jaar aan gewerkt. Het onvoltooide boek is kort na zijn dood uitgebracht. Het is zoals we gewend zijn van Flaubert wederom een geheel ander werk dan alles wat hij ervoor heeft geschreven.

Gustave Flaubert - Salammbo

Salammbô is de tweede roman van Flaubert, na zijn debuut Madame Bovary. Het is een totaal ander boek, maar toen het in 1862 werd uitgegeven was het een even groot succes. Salammbô speelt zich af voor de Christelijke jaartelling in het legendarische Carthago. 

Gustave Flaubert – De kluizenaar en zijn muze

Flaubert is een groot schrijver. Hij schrijft helder en precies. Een groot schrijver is iets anders dan een mooischrijver. Flaubert is niet in de eerste plaats uit op effect door mooie beelden voor ons op te roepen of ons originele vergelijkingen voor te schotelen.  In het precies opschrijven wat hij bedoelt zit de schoonheid. Daarbij kent hij weinig vooroordelen en trekt hij zich niets aan van de mening van tijdgenoten. Kortom, deze brieven aan zijn geliefde Louise Colet zijn een verfrissing.

Gustave Flaubert – Haat is een deugd

Na het lezen van het boek van Barnes over Flaubert was ik toe aan het echte werk van de meester. Haat is een deugd is keuze uit zijn ruime verzameling brieven. Volgens Flaubert moest een schrijver zichzelf in zijn werk zo min mogelijk laten zien. Brievenschrijven is een ander verhaal. Flaubert leeft zich helemaal uit in zijn brieven. Je kunt eindeloos citeren uit dit boek, maar ik zal mij inhouden.

Julian Barnes – Flauberts papegaai

Door ‘The sense of and ending’ was ik enthousiast geworden en trok een oud boek van Barnes uit de kast. Flauberts papegaai is zijn bekendste werk. Het is een roman, maar tegelijkertijd een boek  over het leven van Flaubert, geen biografie. Hoofdstukken gaan over dieren in het werk van Flaubert, zijn hekel aan treinen, niet geschreven boeken, een rechtszaak met argumenten voor en tegen Flaubert, etc.

Gustave Flaubert – Drie vertellingen

Flaubert heeft meer geschreven dan het geniale Madam Bovery. Met deze bundel maakte hij in 1877 zijn comeback. Dit leek het ideale treinleesboek: dun, licht en een ideale treinleesletter. En de inhoud dan? Het eerste verhaal, een eenvoudig hart, is schitterend; het is het verhaal van het eenvoudige leven van dienstbode Felicité. Verhaal 2 is totaal anders, een sprookje met veel dierlijke wreedheid. En bij het derde verhaal begreep ik beter waarom hij er jaren over gedaan had deze kleine bundel te schrijven. De geschiedenis van de onthoofding van Johannes de Doper is verre van luchtig, vooral met de talloze namen en uitvoerige details, geen treinleesboek dus.