Edward Winter – Kings, commoners and knaves

Hans Ree noemt de auteur van ‘Kings, commoners and knaves‘ de kluizenaar van Geneve. “The English chess writer Edward Winter has this in common with God, that his existence can only be deduced from his works. Nobody has ever seen him. There are no photographs of him. He has an address in Geneva and he answers his mail, but intrepid seekers for biographical information get a curt reply that tells them that only matters of chess can be discussed.

Joe Gallagher – 365 ways to checkmate

Standaard  ligt er naast mijn bed een boek met schaakopgaven. Om beter te leren schaken is het goed om partijen van grootmeesters na  te spelen en om openingsvarianten te bestuderen. Het leukste blijft voor mij het matten: wit geeft mat in drie zetten!

Matten, schaakverhalen 12

Al een jaar hoorde ik niets meer van het schaaktijdschrift Matten, waar ik lid van dacht te zijn. Totdat ik vorige maand zag dat nummer 12 was uitgekomen. Helaas ontving ik hem niet per post. Kennelijk is mijn lidmaatschap eenzijdig stopgezet. Gisteren kocht ik het dikke nummer vol schaakverhalen in de winkel. In het voorwoord wordt het droeve nieuw gebracht: dit zal het laatste nummer zijn.

Tim Krabbé – De man die de Babson task wilde maken

Ligt er een hele stapel aangebroken boeken, pak ik toch een vers boek. ‘De man die de Babson task wilde maken’ is samen met de Dikke Donner het beste Nederlandstalige schaakboek ooit geschreven. Ik heb het vroeger vele malen gelezen, de diagrammen opgezet en ze bestudeerd. En nu kwam plotseling de drang op om de tekst te herlezen. 

Bertina Henrichs - De schaakspeelster

In films komt regelmatig een schaakbord voorbij. Een beetje schaker ziet in een ogenblik dat er meestal een onmogelijke stelling op het bord staat. Staat er wel een normale stelling dan zitten er  twee mannen achter een bord met elkaar te praten. Na bijvoorbeeld een dreigement of een diepzinnige opmerking wordt man 1 door man 2 mat gezet, einde scene. Je vraagt je af waarom een regisseur niet even een schaker raadpleegt, voordat hij een bord in beeld brengt.

John Kuipers – Jan Timman. De geest van het spel

Blij verrast was ik toen het dubbelnummer van Matten op de deurmat neerplofte: 250 pagina’s ter gelegenheid van de 60^ste verjaardag van Timman.  Ik verwachtte bijdragen van vrienden en collega-schakers over Timman, persoonlijk en schaaktechnisch. Het was anders. De auteur van het hele nummer, ook als boekwerk uitgebracht, is John Kuipers. In 15 hoofdstukken schetst hij het schaakleven van Jan Timman. Nu ben ik een groot fan van Timman, dus alles wat er over hem geschreven wordt lees ik met belangstelling. Maar het had zoveel mooier gekund: een gemiste kans van Matten.

Matten, schaakverhalen 9

De nieuwe Matten lees ik altijd meteen uit. In dit nummer staan weer mooie verhalen van bijna vergeten schakers: Chris de Ronde en Carel van den Berg. Jan Timman kijkt terug in een beetje saai stuk op zijn decennialange vriendschap met Ulf Andersson. En het openingsartikel gaat over Magnus Carlsen en zijn liefde voor voetbal, speciaal Ajax: Magnus blijkt een wandelende encyclopedie van voetbalfeitjes. 

Karel van der Weide – Schaken voor huisvrouwen

Karel van der Weide is een opmerkelijk schaker, die zich in zijn nadagen als prof wil profileren als schrijver. Hij heeft een cursus gevolgd. Helaas valt het resultaat in deze bundel wat tegen. Het leest wel makkelijk weg, maar er zit weinig samenhang in.

Matten, schaakverhalen nummer 8

De nieuwste Matten is voor een groot deel gevuld met een artikel over Tal. Helaas, na een paar pagina’s lezen besef je dat Sosonko niet kan schrijven in het Nederlands. Vooral de mislukte vergelijkingen op elke pagina en zijn literair bedoelde stijl zijn ergerlijk. Met een strenge redacteur was het nog wat geworden, want het materiaal is geweldig; een gemiste kans.