Arnon
Grunberg gaat sinds 2006 regelmatig onder de mensen. Hij volgt hiermee het
advies op dat Maxim Gorki gaf aan schrijvers. Op de twee cd’s van dit
luisterboek staan twee door hemzelf voorgelezen reportages: ‘Afghanistan’ en ‘A
Foreign affair’.
In het
eerste verhaal beschrijft Grunberg de manschappen, hun gewoontes en
eigenaardigheden. Hij voert gesprekken, laat zich masseren en vliegt mee in een
cockpit. Hij wordt zelden cynisch, maar wil begrijpen en beschrijven wat de
mensen drijft. Een van zijn motto’s is: “Buiten mijn werk neem ik alleen het
spel serieus.”
Aan zijn
stem moest ik even wennen. Grunberg praat wat terloops. Dan vergeet je weleens
echt te luisteren en mis je soms bijna een mooie zin als: “Ze willen me doden
dus ik besta”, uitgesproken tijdens een raketaanval.
In het
tweede verhaal gaat Grunberg als Amerikaans burger mee op een reis naar
Oekraïne om een bruid te vinden. Het bedrijf dat dit soort reizen organiseert
heet Foreign Affairs. De mannen die hij tegenkomt maken een nogal trieste
indruk. Er zijn meisjes die tijdens de tournee langs diverse plaatsen worden
voorgesteld. De ontmoetingen vinden meestal plaatst in zaaltjes in hotels. Het
zijn hoertjes of meisjes die vooral voor de broodjes komen. Ze zijn uiteraard
veel jonger dan de gemiddelde toekomstige echtgenoten.
Er zijn ook
vertaalsters, die het koppelen moeten bespoedigen, maar die zelf ook op
zoek zijn naar de man van hun dromen. Grunberg gaat er helemaal in op. Hij komt
op plekken waar hij niet eerder was. Cherson is een van de deprimerendste
steden die hij ooit heeft gezien. “Je kunt er goed verdwijnen. Je organen
zullen er worden verkocht, zwerfhonden zullen je lijk vinden.”
Grunberg
probeert de liefde te vangen, net als de middelbare mannen. Er zit bijna geen
normaal mens in de groep, maar wat is normaal? Het is een vorm van liefde kopen
die soms tot iets moois leidt. Hij leert tijdens de reis de wet van de liefde
kennen. “Hoe armoediger en deprimerender een stad hoe gewilliger de meisjes.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten