Gerbrand
Bakker komt uit een boerenfamilie. Hij brak in 2006 door met ‘Boven is het
stil’. In deze en andere romans van hem komen heel wat dieren voorbij. De
stukken in deze bundel schreef hij o.a. voor ‘De Groene Amsterdammer’. Het zijn
scherpe observaties van dieren: honden, katten, pauwen, kippen en veel schapen.
Het
uitsterven van een diersoort gaat meestal zonder toeschouwers. Van de
buidelwolf weet men precies wanneer het laatste exemplaar stierf: 7 september
1936 in de dierentuin van Hobart, Tasmanië. Het is gefilmd. “Het was een
mannetje, hij heette Benjamin. En er was absoluut niets meer aan te doen:
alleen hij was over, nergens meer een wijfje te vinden. Hij jakkerde maar heen
en weer, onrustig, ongedurig.” Het was het meest vreselijke filmpje dat Bakker
ooit heeft gezien.
Niet alle
stukjes zijn zo somber, vaak wel een tikje melancholisch. Hij kijkt uit het
raam en ziet de schapen. Hij geeft ze namen en probeert hun gedrag te
begrijpen. Hij ziet het schaapachtige terug in zijn schaatsvrienden. “En toen
ik iemand in de kantine gulzig een flesje Isostar naar binnen zag klokken, zag
ik de kop van Trudie voor me.”
Grappig is
zijn gevecht tegen de teken. Ooit had hij de ziekte van Lyme, in een
beginstadium weliswaar, maar hij heeft er een theorie over. Regelmatig zit hij
helemaal onder. De teken vinden hem bijzonder lekker omdat hij eerder besmet is
geweest. Ze zitten op plekken waar hij zelf niet bij kan. “Deze Friese
exemplaren zijn uitzonderlijk klein en nauwelijks te onderscheiden van een
sproet, daarom ben ik al twee dagen bezig met een pincet. Nu kan ik niet
verder. En heb ik dus iemand nodig voor wie ik ongegeneerd in mijn kont durf te
gaan staan. Ik geloof dat ik naar mijn moeder wil.”
Met honden
heeft Bakker een speciale band. Katten doen hem minder. Onderzoek wijst uit dat
met de hondenblaf vele verschillende zaken aangeduid kunnen worden. De hond
moet niet alleen ons verstaan, wij moeten ook honden leren verstaan. Wolven en
wilde honden blaffen niet. “Dat leidt vervolgens tot de aanname dat honden met
hun geblaf met ons, de mens, willen praten.”
Gerbrand
Bakker kan schrijven. Het is mooi, het is ontroerend. Lees deze verhalen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten