Falun Ellie Koos – Rouwdouwers

 

Dit jaar staan er twee debuten op de shortlist van de Libris literatuurprijs, dat is bijzonder. De eerste is Oroppa van Safae el Khannoussi, een boek dat de hemel in is geprezen en de Vlaamse Boon literatuurprijs al won. Rouwdouwers van Falun Ellie Koos is het tweede genomineerde debuut. In de roman vertelt Koos in een krachtige stijl het verhaal van Ada, die met haar vader en broertje in een stacaravan woont en geleerd wordt om hard te zijn, een rouwdouwer. Ada probeert hieraan te voldoen maar kiest ook haar eigen weg. Het is buigen of barsten. Als ik lid van de Librisjury zou zijn, zou ik Rouwdouwers verkiezen boven Oroppa.

Martin Rombouts – boek 1

 

Martin Rombouts had eerst enige bekendheid als dichter; na het winnen van De Slimste mens werd hij een bescheiden BN’er en uitgevers stonden in de rij om hem een contract aan te bieden. Zijn debuut is nu verscheen bij Das Mag en heet ironisch boek 1. Ironie en zelfspot zijn kenmerkend voor het boek, dat je nauwelijks een roman kunt noemen. Het is een bundeling stukken en stukjes, die je soms als gedichten kunt lezen, dan weer als columns of dagboekaantekeningen. Het mooi uitgegeven boek bevat ook foto’s en screenshots. Hij schrijft over zijn overleden moeder, zijn afkomst, zijn plotselinge bekendheid en over zijn dagelijkse leven, maar het gaat toch vooral over het schrijven van dit boek. Rombouts heeft humor en zegt rake dingen, maar de flauwe grapjes gaan soms ook vervelen.

Anke Scheeren – Blauw of de kleur van blijdschap

Anke Scheeren debuteerde in 2009 met de prachtige korte roman De mooiste dagen zijn het ergst; daarna legde zij zich toe op haar wetenschappelijke carrière – Scheeren is psychologe – maar publiceerde wel met enige regelmaat korte verhalen. Nu is er na zestien weer een roman, en wat voor één! Het verhaal in Blauw of de kleur van blijdschap draait om de doodnormale, wat saaie man Egbert Klein, die als data-analist werkt voor een bedrijf dat windmolens maakt. Door zijn baas wordt hij onverwacht naar Mongolië gestuurd om er windmolens te verkopen. Het uitgestrekte lege land zou er uitermate geschikt voor zijn, zijn baas heeft al een afspraak gemaakt met de lokale autoriteiten. Met een gelikte PowerPointpresentatie gaat Egbert op pad. De roman gaat over verlies, over onzekerheden in het leven en over het maken van beslissende keuzes. Het boek is buitengewoon goed geschreven: de toon is soms luchtig humoristisch, dan weer dreigend en zwaarmoedig. Scheeren geeft steeds voldoende prijs aan de lezer om in te schatten hoe het verhaal zich zal ontwikkelen, maar toch word je telkens weer verrast welke kant het op gaat.

Judith Visser – Zondagskracht

 

Na Zondagskind en Zondagsleven verscheen onlangs het derde deel over het leven van Jasmijn Vink, het alter ego van Judith Visser, dat net als zij autisme heeft en daarom streeft naar rust en structuur. Het eerste deel draaide om de kindertijd van Jasmijn, het tweede ging vooral over werk, zelfstandig wonen en het hebben van een relatie door de ogen van iemand met autisme. In Zondagskracht is Jasmijn een bekende auteur en woont zij met haar vriend in een dorp dicht bij de zee. De onderwerpen die haar leven opschudden zijn de dood van haar moeder, haar worsteling met een nieuwe uitgever, het je staande houden tijdens de coronapandemie en het uitbreiden van de roedel met nieuwe honden. De rode draad in het boek is de zoektocht naar een evenwichtig leven, zonder al te veel prikkels, maar wel rekening houdend met de mensen om haar heen; iets wat geregeld schuldgevoelens oproept. In het chronologisch vertelde verhaal weet Judith Visser al deze onderwerpen prachtig in elkaar te schuiven tot één doortimmerd geheel.

Simon Vestdijk – Rumeiland

 

Rumeiland verscheen in 1940 en is een van de bekendste historische romans van Simon Vestdijk; het verhaal speelt op Jamaica in de jaren 1737/1738. Richard Beckford wordt door zijn oudere broer William vanuit Engeland naar Jamaica gestuurd om te onderzoeken waarom de rum- en suikeropbrengsten dalen. Peter, een andere broer, is enige tijd terug overleden op het eiland. De familie bezit uitgestrekte plantages en behoort tot een kleine witte bovenlaag, die heerst over de vele slaven. Racisme is onderdeel van het dagelijkse leven op Jamaica in die tijd. In de roman doet Richard verslag van zijn tocht, waarbij hij naast het onderzoek, ook eigen motieven heeft het eiland te bezoeken. Als kind kwam hij ooit kort in contact met de pirate Anne Bonney. Zij maakte een verpletterende indruk op hem en hij wil haar graag terugvinden. Rumeiland is een avonturenroman met vele verwikkelingen die onmiskenbaar Vestdijkiaans zijn.

Anne Provoost – In de zon kijken

 

Ik kende van de Vlaamse Anna Provoost alleen haar poëzie, in 2024 verscheen haar geweldige tweede bundel Decem. Zij schrijft ook essays, prentenboeken, Young Adult en proza voor volwassenen. De roman In de zon kijken uit 2007 vertelt het verhaal van Chloë die met haar ouders en halfzusje op het Australische platteland woont. Op de eerste pagina’s wordt het gezin getroffen door een ramp: haar vader valt van een paard en zal later overlijden. Haar moeder kan het verlies niet aan en verwaarloost haar kinderen steeds meer. De eerste, veelzeggende zin in het boek luidt: ‘Ik mag het huis niet in, ook al bloeden mijn benen.’

Judith Koelemeijer – De redding

Judith Koelemeijer heeft na Het zwijgen van Maria Zachea, dat in 2001 uitkwam en een bestseller werd, een handvol non-fictie boeken geschreven, maar ieder boek van haar is bijzonder en weer heel anders dan het voorgaande. In 2022 verscheen haar biografie van Etty Hillesum die alom waardering kreeg. De redding is het verhaal van een bijna noodlottig ongeval dat het leven van zowel slachtoffer als redster danig verandert. Het boek is gebaseerd op een werkelijke gebeurtenis uit 2010, het verhaal is non-fictie maar de manier van vertellen is literair. Koelemeijer slaagt erin de spanning tot het einde toe hoog te houden.

Mariska Kleinhoonte van Os – Tussen de mazen

Tussen de mazen is een debuut, maar de literaire wereld is Mariska Kleinhoonte van Os niet onbekend; zij is redacteur fictie bij uitgeverij Atlas Contact. De dertien verhalen in de bundel gaan over mensen waar het niet goed mee gaat, die tussen de mazen van het net vallen, zoals een asielzoeker die opgesloten wordt, een zakenman die doordraait en een hoogbejaarde vrouw waarvan de familie vindt dat zij haar teckel moet laten inslapen. De verhalen zitten goed in elkaar, ze bouwt ze rustig op, weet sfeer te scheppen en karakters invoelbaar te maken. Bovendien ziet het boek er fraai uit met een prachtig omslag. Alles bij elkaar lijkt het een perfect debuut, alleen werd ik nergens door haar verrast en raakte bijna geen van de verhalen mij echt.

Christien Brinkgreve – Beladen huis

 

Christien Brinkgreve was voor haar pensioen hoogleraar sociale wetenschappen aan de universiteit van Utrecht en hiervoor, vanaf eind jaren tachtig hoogleraar vrouwenstudies aan de universiteit van Nijmegen. Zij was ook de vrouw van Arend Jan Heerma van Voss, ooit hoofdredacteur van de Haagse Post en hoofdredacteur van de VPRO-radio. Thomas en Daan, allebei schrijver, zijn hun twee zoons. De vader overleed in 2022. Thomas Heerma van Voss portretteerde hem, weliswaar in romanvorm, in Het Archief. In Beladen huis kijkt Brinkgreve terug op het leven van haar man en met name op hun huwelijk. Dat zij een gevoelig en actueel punt aanroert bewijst wel het enorme succes van dit boek.

Gerwin van der Werf – De krater

 

Dit jaar werd de Boekenweekgeschenkauteur niet aangewezen door een of andere commissie, maar kon iedere Nederlandse schrijver een novelle indienen waaruit een jury een keuze kon maken, uiteraard anoniem. 149 schrijvers stuurden een verhaal in. Ik vroeg mij meteen af wat er met al de niet gekozen verhalen gaat gebeuren; waarschijnlijk worden er dit najaar opmerkelijk veel novellen uitgebracht van rond de negentig pagina’s. Ik kende het werk van Gerwin van der Werf nog niet. Dat is alvast een voordeel van het op deze manier kiezen van een auteur. We hebben de laatste jaren heel wat geschenken gezien van grote namen; werk dat je al kent en dat dan toch nog weet tegen te vallen, zoals van Pfeijffer, Op de Beeck, Wieringa en Verhulst. Daartussendoor zaten mooie novellen van Spit, Bervoets en Van der Zijl.

Paulien Cornelisse - hè hè

Vandaag is de Boekenweek begonnen. Het Boekenweekessay is naast het Boekenweekgeschenk een vast onderdeel geworden van de week. De auteurs krijgen de opdracht om iets te schrijven in het kader van het thema van de Boekenweek. Dit jaar is de auteur Paulien Cornelisse en het thema ‘Je Moerstaal’. Zoals ieder jaar is het een breed thema waar je alle kanten mee op kunt. Cornelisse schrijft met veel humor over allerlei taalverschijnselen. Zij is een uitgelezen auteur om luchtig over taal, moers of niet, te schrijven.

Kees ’t Hart - De rode olifant

 

Een paar jaar geleden ontdekte ik het werk van Kees ’t Hart en ben hem gaan lezen. De rode olifant, dat onlangs verscheen is het tiende boek dat ik van hem lees. Ik hou erg van de bijzondere personages die hij opvoert en van zijn manier van vertellen, alsof het uit de losse pols geschreven is. In zijn non-fictie schrijft hij veel over zijn liefhebberijen die geregeld uitmonden in obsessies, die hij ook weer goed weet te relativeren. De naamloze hoofdpersoon uit de roman De rode olifant doet hier aan de auteur denken. Hij is gefascineerd door warenhuizen en is adviseur voor winkelgiganten die willen renoveren of vernieuwen. Hij strooit voortdurend met managementtermen die hij niet allemaal serieus neemt. Liever doet hij inspiratie op aan Au Bonheur des Dames van Émile Zola. De roman uit 1883 speelt grotendeels in een Parijs warenhuis, waar de eigenaar Mouret zijn winkelideeën etaleert. 

Jakub Malecki - Aangrenzende kleuren

Sąsiednie kolory uit 2023 is al de derde roman van Jakub Małecki die in het Nederlands is vertaald, in 2024, en wederom door Karol Lesman. Net als in de vorige twee vertaalde romans speelt het verhaal op het Poolse platteland, deze keer in het dorp Koło, en is zijn manier van vertellen niet rechtlijnig. Maar anders dan in de eerdere romans schakelt hij niet heen en weer in de tijd, maar in Aangrenzende kleuren zijn het vooral de perspectiefwisselingen die het verhaal springerig maakt.

Mijn honderd favoriete Nederlandse boeken van de 21ste eeuw

In navolging van de top 50 van de NRC met de beste Nederlandse boeken van de 21ste eeuw ben ik gaan kijken wat mijn favoriete boeken van deze eeuw zijn. Ik kwam tot een lijst van 100 boeken! Geen genummerde lijst, maar een lijst op volgorde van uitgave. Als beperking heb ik mijzelf opgelegd om per auteur slechts 1 boek te kiezen. Grote namen als Buwalda, Wieringa, Nooteboom, Palmen, Meijsing, Hertmans, Weijers, Pfeijffer en Lanoye ontbreken, want ja, het is een persoonlijke lijst. Daanje met Het lied van ooievaar en dromedaris, de nummer 1 in de NRC-lijst, heb ik nog niet gelezen. Enkele conclusies: de man-vrouw verdeling is ongeveer gelijk. De roman is het populairste genre met 53 titels, Vlaamse auteurs blijven wat achter met slechts 12 boeken en het jaar 2020 was een topjaar voor de Nederlandse literatuur: althans, in mijn lijst staan 12 titels uit dat jaar.

Annelies Verbeke - Halleluja

De Vlaamse Annelies Verbeke debuteerde in 2003 met Slaap! De roman werd een bestseller, waarmee zij diverse prijzen won. Daarna schreef zij naast een aantal romans en novellen, vier verhalenbundels. De liefde voor het korte verhaal liet zij ook blijken toen zij in 2012 samen met Sanneke van Hassel Naar de stad, de mooiste korte verhalen van de 21ste eeuw samenstelde. Halleluja is een bundel uit 2017 en bevat vijftien korte verhalen. De verhalen zijn soms raar, vaak verrassend en met eenvoudige middelen gemaakt.

Hans Wap - Een nachtmerrie in een gestreepte pyjama

Voor het najaarsnummer van Awater (2024) schreef ik de volgende recensie:

 

Hans Wap, geboren 1943, behoorde tot de Rotterdamse literaire scene van eind jaren zestig. Hij debuteerde in 1967 met de bundel Schoten en filtersigaretten. Later legde hij zich meer toe op beeldende kunst en schreef hij kinderpoëzie. Vanaf 2003 verschijnt er geregeld nieuw werk van hem bij uitgeverij De Weideblik. 

J.J. Voskuil - Martelaarschap. Dagboeken 1965-1974

Onlangs verscheen het vijfde deel van de reeks dagboeken van Voskuil en werd het tijd mijn achterstand in te lezen en deel drie uit de kast te pakken. Martelaarschap beslaat de jaren 1965-1974, maar tot aan de zomer van 1973 zijn er lange periodes waarin hij niet schreef. Hij voltooit in 1968 het boek Binnen de huid, dat pas na zijn dood zal verschijnen. Hij is daarna, of als gevolg hiervan, voor langere tijd te uitgeteld of te ontgoocheld om zijn dagboek bij te houden. Zelf schrijft hij dat hij geen greep meer had op de situatie en daarom niet kon schrijven. Op 10 juni 1973 pakt hij het weer op, maar heeft hier grote moeite mee: ‘Vanavond, nu het weer zo is, moet ik me daartoe dwingen, omdat ik niet weet wat ik schrijven moet, zo volstrekt zinloos lijkt alles me.’

Roger van de Velde - De knetterende schedels

 

Roger van de Velde (1925-1970) was journalist en schrijver die vanwege een palfium-verslaving jarenlang opgesloten heeft gezeten in Belgische gevangenissen en gekkenhuizen. Hierover deed hij verslag in de bundel De knetterende schedels, die een jaar voor zijn dood verscheen. Deze heruitgave uit 2020 is aangevuld met zijn pamflet Recht op antwoord, oorspronkelijk ook uit 1969. Ik kende Van de Velde niet, maar ik hoorde over hem in een interview met Erik Vlaminck. Hij was werkzaam in de psychiatrie en toevallig werkte hij in dezelfde kliniek waar de verhalen zich afspelen uit De knetterende schedels. Vlaminck herkende zelfs enkele van de patiënten. 

Jozef Wittlin - Mijn Lwow

Józef Wittlin (1896-1976) was een Poolse schrijver die vooral bekend werd met zijn roman Sól ziemi uit 1935. In 2020 kwam het boek uit in een Nederlandse vertaling van Dirk Zijlstra als Het zout der aarde. Hij vertaalde ook Mijn Lwów dat onlangs verscheen. Wittlin is een van die Oost-Europese schrijvers die net als Joseph Roth, waar hij bevriend mee was, werd geboren in een gebied waar landsgrenzen voortdurend verschoven. In 1896 bestond Polen niet. Het dorpje waar hij werd geboren viel onder het Habsburgse Rijk en ligt nu in Oekraïne. in Lwów (toen Lemberg, nu Lviv) ging hij naar school. Na de Eerste Wereldoorlog kwam de stad na een conflict met Oekraïne in handen van Polen. In de Tweede Wereldoorlog bezette de Nazi’s de stad, na de oorlog viel het onder de Sovjet-Unie en bij het uiteenvallen van de Unie werd de stad Oekraïens. Wittlin verhuisde in 1922 uit Lwów en woonde en werkte daarna in Łódź en Warschau. In 1940 vluchtte hij naar New York.

 

Anne Broeksma - Een verhaal met schubben

 

Anne Broeksma is schrijver en dichter en is al vanaf haar jeugd geïnteresseerd in natuur en dieren. Bij toeval kwam het schubdier op haar weg en ze raakte erdoor gefascineerd. In 2017 bedacht zij dat er een boek over te schrijven viel, maar kreeg de vraag of dat wel ging lukken, een heel boek vullen met één dier. Zes jaar later vraagt ze zich af hoe zij over het schubdier slechts één boek kon schrijven. Zij heeft met het prachtige Een verhaal met schubben laten zien dat het schubdier een onuitputtelijk bron van verhalen en onderzoek is. In het boek beschrijft ze haar eigen zoektocht, gaat zij op verschillende plaatsen in Afrika en Zuidoost Azië op zoek naar dit wonderlijke wezen en vertelt zij het verhaal van stroperijen en illegale handel. Na lezing kun je concluderen dat in vergelijking met het intelligente en schattig uitziende schubdier de mens een dom en wreed wezen is.

 

John Cheever – Verscheurde stilte

Ik hou erg van schrijversdagboeken, maar er zijn er weinig die van begin tot eind blijven boeien. Bij mij werkt het meestal zo dat ik een fascinatie heb voor een schrijver en het werk en daarom alles van die persoon wil weten. Voskuil, Mizee en Van Heest zijn daar voorbeelden van. Als zo’n dagboekschrijver in herhaling valt, zeurt en nauwelijks iets meemaakt wat het onthouden waard is, lees ik stug en met interesse door. Bij Verscheurde stilte, de meer dan vijfhonderd pagina’s dagboekaantekeningen van John Cheever (1912- 1982), is er wat anders aan de hand. De tekst zelf is zo fantastisch goed dat, wanneer er niets over hem bekend zou zijn en hij helemaal geen romans en verhalen had geschreven, ik zijn dagboek nog graag zou hebben willen lezen. Het maakt niet uit waar je deze dikke privé-domein openslaat, ieder pagina is goed. De uitstekende vertaling is van Frank van Dixhoorn. Het merkwaardige is dat ik er meer dan een maand over heb gedaan het boek uit te lezen, terwijl ik in twee dagen door een faxenboek van Mizee heen ben.

Simon Vestdijk - De vijf roeiers

 

De vijf roeiers uit 1951 is na Ierse nachten uit 1946 de tweede historische roman die Vestdijk over Ierland schreef. Het verhaal is gesitueerd in de Ierse kustplaats Lomanagh in 1869 en het speelt zich af in minder dan vierentwintig uur. Hoofdpersoon is de veertigjarige Owen Conic, een wonderlijke man die zegt uit Cork te komen. Hij reist heel Ierland door met eenvoudige koopwaar, maar is ook zanger, zeeman en verhalenverteller. Door anderen wordt hij de ene keer een zwerver, de andere keer een wonderdokter genoemd. Met vier mannen uit het dorp onderneemt hij een tocht naar de overkant van een water om de ruiten in te gooien van het kasteel van rentmeester Peter Coyne. Na wat verwikkelingen komen zij aan bij Dromore Castle, zien dat Coyne en zijn vriendin worden vermoord door gemaskerde mannen en vluchten weg. Bij terugkomst worden zij gearresteerd, eerst vanwege het stelen van een boot, later worden zij beschuldigd van moord.

Auke van der Woud - De steden, de mensen

 

Auke van der Woud is een historicus die in zijn studies grondig te werk gaat en tegelijkertijd leesbaar zijn resultaten weet te presenteren. Hij schreef een serie boeken over het ontstaan van Nederlandse staat, waarbij zijn focus ligt op de negentiende en begin twintigste eeuw. Eerder las ik De Nieuwe Mens waarin hij het ontstaan van een nieuwe cultuur in de decennia rond 1900 beschrijft, met als leidende begrippen massaconsumptie, -productie, en -communicatie. De steden, de mensen uit 2024 gaat in de tijd vooraf aan deze nieuwe cultuur. Hij beschrijft de periode 1850-1900 en richt zich in het boek vooral op de economie, technologie, bestuur en staatskunde en niet op kunst, cultuur en amusement.

 

Simon Vestdijk - De ziener

 

De hoofdpersoon in De ziener is een soort personage dat je zelden tegenkomt in de Nederlandse literatuur. Pieter Le Roy is een voyeur en is zich bewust van zijn afwijking. Hij houdt ervan om vrijende paartjes van dichtbij te begluren, maar het is meer een dwangmatig neiging dan een liefhebberij. Vaak wordt hij betrapt en het moment dat de betrapte vrijer hem nadert om hem een pak slaag toe te dienen ervaart hij als een geluksmoment. De roman kwam uit in 1959, in een periode waarin Vestdijk een aantal delen uit de Anton Wachter reeks publiceerde. Ik geloof niet dat er autobiografische elementen in De ziener zitten, maar het decor is herkenbaar: een provinciestad waar iedereen elkaar kent en afwijkend gedrag van stadgenoten via roddel en achterklap alle kringen van het stadje bereikt en uitgebreid wordt besproken.

 

Peter Terrin – Nog lang geen winter

Er is iets in het werk van Peter Terrin dat ik aantrekkelijk vind en tegelijkertijd irritant. Hij kan heel precies formuleren, een karakter opbouwen en een verhaal spanning geven. Door de feitelijke beschrijvingen heen voel je nu en dan een groot drama. Dat is zijn sterkte: iets suggereren of een unheimisch gevoel oproepen door de letterlijke omschrijvingen heen. Het geeft zijn werk een mysterieuze kracht. De keerzijde is dat het te lang een mysterie blijft. Je verwacht een ontknoping of een verdere ontwikkeling van een karakter, maar dat blijft uit. Nu hoeft dat geen bezwaar te zijn, maar ook in zijn recentste boek is de anticlimax iets te groot. Het verhaal loopt niet af, maar gaat als een nachtkaars uit.

Human Zoos, science and spectacle in the age of colonial empires

 

In het boek Human Zoos komen twee onderwerpen samen waar ik al een jarenlange belangstelling voor heb: wereldtentoonstellingen en wat men vroeger freaks en tegenwoordig wondermensen noemt. De focus van de forse bundel wetenschappelijke artikelen is het tentoonstellen van mensen, met name uit de voormalige koloniën. Het tijdvak loopt van begin negentiende eeuw tot aan de Tweede Wereldoorlog. De onderwerpen zijn heel divers: over de stand van de biologische kennis, ideeën over rassen, het ontstaan van dierentuinen, circussen en massa-amusement, over etnografische musea, Coney Island, de eerste Olympische Spelen en showmannen als P.T. Barnum, Buffalo Bill en The Great Farini. Er staan ook stukken in die specifiek gaan over één tentoonstelling of over het tentoonstellen van mensen in één land: Frankrijk, België en Italië, maar ook Japan. De bundel met maar liefst 31 artikelen is uit 2008 en is een uitgebreide versie van een eerdere publicatie uit 2002.

Els van Teeffelen – Vorstverlet. Kort Rotterdams

 

De Rotterdamse Els van Teeffelen is beeldend kunstenaar en schrijver/dichter. Zij is geboren in het laatste oorlogsjaar en woonde als kind in de Insulindestraat in Rotterdam-Noord. In Vorstverlet. Kort Rotterdams heeft zij in korte schetsen haar jeugdherinneringen opgetekend. In dezelfde buurt is Nelleke Noordervliet opgegroeid. Zij is van dezelfde leeftijd en schrijft op de achterflap dat het bijna griezelig is hoeverre de herinneringen van Els overeenkomen met haar eigen herinneringen: ”Elk stukje is een blinkend detail uit de overzichtelijke wereld van het kind.”

Julie Cafmeyer – De collectieve inzinking van de familie Hofmeyer

 

De Vlaamse Julie Cafmeyer is theatermaker en schrijver. De collectieve inzinking van de familie Hofmeyer uit 2024 is haar debuut. Het boek heeft een bijzondere vormgeving en is opgebouwd uit korte paragrafen. De hoofdpersoon is een vrouw van vijfendertig die zich wil onttrekken aan de autoriteit van haar vader. Hij stippelt haar toekomst uit, wil haar helpen met het kopen van een huis - investeren in vastgoed, zoals hij het noemt - en hij stelt voor haar eicellen in te vriezen: nu heeft ze nog geen man, maar dan is voor de toekomst het nageslacht verzekerd. Het tragische verhaal heeft vaart en zit vol humor. 

 

Tove Ditlevsen – Kwaad geluk

 

Kwaad geluk is een verhalenbundel uit 1963. Ditlevsen publiceerde deze een paar jaar voordat haar autobiografische trilogie verscheen. In het autobiografische titelverhaal beschrijft zij haar leven als tiener en jongvolwassene. In Jeugd, het tweede deel van haar trilogie wordt dit uitgebreider beschreven. De andere verhalen uit de bundel zijn minder autobiografisch, maar zij ademen wel helemaal de sfeer die je in al haar boeken, ook de autobiografische, terugleest. In 2023 verscheen de Nederlandse vertaling van Kwaad geluk, door de vaste vertaler van haar werk, Lammie Post-Oostenbrink.

 

Mariken Heitman – De mierenkaravaan

Mariken Heitman debuteerde in 2019 met De wateraap, in 2021 volgde Wormmaan, waarvoor zij de Libris Literatuurprijs ontving. Het vorig jaar verschenen De mierenkaravaan is haar derde boek. In al haar werk speelt natuur en landbouw een rol. Heitman studeerde biologie. Het verhaal van De mierenkaravaan speelt grotendeels op een biologische groentetuin. Kiek heeft hier de leiding over en werkt samen met een aantal vrijwilligers en stagiaires. Ze is al enige tijd erg moe en na een onderzoek krijgt zij de diagnose MS. Ze zal op termijn moeten stoppen met de tuin, maar dit staat voor haar gelijk aan sterven.