Peter Terrin – Nog lang geen winter

Er is iets in het werk van Peter Terrin dat ik aantrekkelijk vind en tegelijkertijd irritant. Hij kan heel precies formuleren, een karakter opbouwen en een verhaal spanning geven. Door de feitelijke beschrijvingen heen voel je nu en dan een groot drama. Dat is zijn sterkte: iets suggereren of een unheimisch gevoel oproepen door de letterlijke omschrijvingen heen. Het geeft zijn werk een mysterieuze kracht. De keerzijde is dat het te lang een mysterie blijft. Je verwacht een ontknoping of een verdere ontwikkeling van een karakter, maar dat blijft uit. Nu hoeft dat geen bezwaar te zijn, maar ook in zijn recentste boek is de anticlimax iets te groot. Het verhaal loopt niet af, maar gaat als een nachtkaars uit.

 

Terrin gebruikt hierin hetzelfde personage als in Al het blauw. In deze roman uit 2021 is Simon een negentienjarige man die verliefd is op de veel oudere barvrouw Carla. In Nog lang geen winter is Carla, inmiddels een ex van Simon, net overleden. Hij reist met hun dochter Romy naar Italië om Carla’s as te verstrooien. De dag ervoor werd er een enorm bedrag op zijn bankrekening gestort. Simon, die in het dagelijks leven fotograaf is, weet niet wat hij ermee aan moet en laat het voorlopig staan. Hij heeft zijn dochter een tijd niet gezien. Toen zij een puber was hadden de twee een zeer verstoorde relatie die niet meer goed is gekomen. Nu vindt zij dat hij erg veranderd is en nodigt zij hem uit voor een lunch. Hij komt voor het eerst bij haar thuis.

 

Het verhaal speelt in de nabije toekomst in een grote stad. Er heerst een crisis die samenhangt met een dreiging uit de ruimte. Vanwege de rellen is er een avondklok ingesteld, een verwijzing naar de Corona-tijd. Simon trekt er zich niet veel van aan; hij houdt van hardlopen en doet dit het liefst ’s nachts. Terrin bouwt het verhaal prachtig op. Simon denkt geregeld terug aan het geldbedrag op zijn rekening en hij komt erdoor in contact met een mysterieuze figuur die een bijzonder verhaal over hem te vertellen heeft. Tussendoor krijgt het verleden van Simon vorm: zijn carrière als fotograaf, zijn verslaving, het huwelijk met Carla en de relatie met zijn dochter. Terrin vertelt het allemaal op een aantrekkelijke en natuurlijke manier. Steeds leer je meer - soms geheimzinnige - kanten van Simon kennen.

 

Op de achterflap staat al vermeld dat Simon is gestrand in een parallel leven. Stap voor stap kom je erachter hoe dit zit. Tegelijkertijd stapelen ook de vragen zich op. Dit weet Terrin heel goed te doseren. Je leest ook dingen die in Al het blauw werden genoemd. Ik had de neiging deze roman erop na te slaan. Naar het einde toe ondernemen Simon en Romy een tocht naar een uithoek in de stad. Ik zal verder geen details prijsgeven, maar de afstand tot hun doel lijkt steeds verder opgerekt te worden. Het einde dat als deel 2 wordt gepresenteerd, viel zoals ik eerder schreef, wat tegen.