Ine Boermans debuteerde vorig jaar met Een opsomming van tekortkomingen. De roman kreeg mooie kritieken, maar het was geen enorm verkoopsucces. Ik vond het een van de beste romans uit 2021. Het liefdesinterbellum is haar tweede roman. De hoofdpersoon is wederom Lot, een bijzonder personage dat zwalkend haar weg door het leven zoekt.
Lot heeft geen ouderlijk vangnet. Haar vader is uit beeld, haar moeder is overleden. Pas een jaar na haar dood lukt het om in het huis van de alcoholistische stiefvader wat spullen van haar moeder op te halen. Het is niet veel: wat kleren, de as van een overleden teckel, een stapeltje VVV-bonnen en haar moeders dieetpoeder. Deze aangrijpende gebeurtenis verwoordt Boermans met korte rake zinnen. “Mijn moeders man had na haar dood moeite met alles en dus ook met mij.” Zij weet humor en tragiek op ingenieuze wijze met elkaar te verbinden. In de chaotische flat is niets opgeruimd. Spullen van haar moeder staan nog op de plek waar zij ze een jaar geleden heeft laten staan. Lot lijkt niet aangeslagen, maar terloops toont Boermans het verdriet. De gedeukte staartklok staat stil. Alleen haar moeder wist hoe de klok werkte.
De nieuwe vriend van Lot komt haar met een busje ophalen. Het verhaal schiet in een versnelling. Frank wordt geïntroduceerd, hun eerste ontmoeting wordt beschreven en het liefdesleven van Lot wordt uiteengezet. Lot is verslaafd aan het liefdesinterbellum. Zij heeft een reeks relaties. Na een breuk rouwt zij, maar het is remournen. Gelouterd komt zij eruit, op zoek naar nieuwe avonturen, die zij vooral vindt in cafés. Al snel krijgt zij weer een relatie, die wederom niet lang zal aanhouden. “Ik ging er helemaal voor, voor de liefde en voor de mislukking.”
Zo komen er verschillende vriendjes langs, met hun gebreken en leuke kanten. Prachtig is de beschrijving van Jacob. Hij had een echte baan, geen geldzorgen, maar was ook impotent. Nu hij tijdelijk thuiszat dronk hij twee flessen rode wijn per dag en had dus altijd voor het avondeten al roze tanden een rode wijnsnor. Jacob adviseert Lot, die geen vast werk heeft en in een kraakpand woont. “Je moet passend werk vinden, zei hij. Geen echte baan, maar een passende baan. Iets waar je naast geld ook wat aan hebt. Ik hou van alcohol en heb als baantje alcohol verkopen. Tijdens mijn werk en tot ver na sluitingstijd drink ik zelf ook een deel op. Ideaal.” Na een familie-uitje in een tropisch zwemparadijs, waarbij alle familieleden met rode snorren hun auto’s instappen, maakt zij het uit. Gelukkig heeft Lot een vaste vriend waar zij naartoe kan als zij niemand heeft. Greg ligt hele dagen op de bank: drinkt bier en kijkt televisie. De berg post in de gang wordt steeds hoger. Maar hij is er wel voor haar.
Deze manier van leven heeft alles te maken met het verlies van haar moeder. Boermans beschrijft heel geestig hoe Lot als puber in Drenthe iedere zaterdagavond met een groep vrienden naar een bar-dancing in een kleine stad ging. Het was twintig kilometer fietsten, maar zij kwam altijd thuis. De band met haar moeder was misschien niet goed, die met de vader ontbrak geheel, maar er was een vangnet. Nu is zij losgeslagen. Zij heeft geen echt eigen huis en geen enkele vriend kan het verlies goedmaken.
Het liefdesinterbellum is een schitterende korte roman waar geen woord te veel in staat. Nog liever had ik meer gelezen over Lot, maar ik begrijp de opbouw en stijl die bij dit verhaal horen. Ine Boermans brengt het verhaal in korte hoofdstukken met veel dialoog. De snelheid van het verhaal past goed bij het rusteloze leven van Lot. Er zitten enige rustpunten in het boek, zoals het verhaal van de stapavonden als puber. De vader krijgt één hoofdstuk, waarin hij Lot als kind meeneemt naar Amsterdam. Zij is er voor het eerst. In het Anne Frankhuis ziet zij foto’s van stapels dode mensen en is totaal geschokt. De vader negeert haar angst en zegt bij het afscheid: “Tot over twee weken. Dan maken we er weer een leuke dag van.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten