Esther Gerritsen - Broer

Het Boekenweekgeschenk wordt tijdens de Boekenweek vaak de lucht in geprezen. Later is de algemene mening dat de schrijver met het Boekenweekgeschenk niet zijn beste werk heeft laten zien. Terugkijkend vind ik de geschenken van de laatste vijftien jaar inderdaad wat tegenvallen. Zij zijn in deze periode uitsluitend door mannen geschreven. Is er een samenhang?

De openingszin van Broer van Esther Gerritsen is sterk. “Haar broer belde haar, vlak voor hij zijn been zou verliezen. Ze had hem dat jaar nog niet gesproken.” De zus heet Olivia. Zij is een beetje een koud wijf, werkt nog niet zo lang als manager voor een familiebedrijf. Haar man doet ook iets dergelijks. Zij hebben twee kinderen en een ruim huis.

Met haar broer Marcus heeft zij weinig contact. Hij woont in iets wat je nauwelijks een huis kunt noemen. Hij is suikerpatiënt en huilt veel. Na het telefoontje is Olivia van slag. “Hoe kon ze een been missen van de man die ze in zijn geheel nooit miste?”

Olivia zoekt haar broer halsoverkop op in het ziekenhuis. Zij maakt zich zorgen om hem en uiteindelijk neemt zij hem op in huis om te revalideren. Het gezin is eerst tegen, maar Marcus weet een gevoelige snaar bij hen te raken. Hij wordt een geliefd lid van de familie. Olivia daarentegen raakt de controle kwijt. Zij maakt ruzie met haar man en op haar werk gaat het niet lekker. Ook hier duikt haar broer op en bemoeit zich zijdelings met haar zaken. Zij geneert zich voor hem, maar Marcus blijkt minder lomp dan zij had gedacht.

Olivia heeft moeite zich aan te passen aan een nieuwe situatie. “Iedereen kon met haar broer overweg, alleen zij niet.” Tot zover zijn alle ingrediënten voor een dramatisch of absurd vervolg aanwezig. Helaas kiest Gerritsen ervoor het verhaal met een sisser te laten aflopen. Dat is een beetje een domper op een mooi verteld verhaal.