Na twee verhalenbundels en drie romans is dit het zesde boek van Bertram Koeleman; Een luisterend oog is een korte roman en helemaal in de stijl die ik van hem ken: goed geschreven, spannend en vreemd. Het draait om een kunstwerk van de jonge kunstenaar Boris Němec, Can You See Me? Maarten is een Nederlandse man van de rond de zeventig. Hij ziet de foto hangen op een tentoonstelling en is meteen verkocht. Zijn vrouw, ook kunstliefhebber, maakt vaker mee dat haar man obsessief met iets bezig is, maar de vele uren dat hij voor de foto zit maken haar bang. Maarten denkt dat er een figuur op de foto te zien moet zijn, het laat hem niet los.
Het verhaal wordt vanuit verschillende perspectieven verteld en begint in Praag bij de vader van de kunstenaar. Hij is trots op zijn succesvolle zoon, en jaloers, al probeert hij dit niet te laten blijken. Na de geslaagde opening van Boris’ nieuwste tentoonstelling in Amsterdam, waar hij tegenwoordig woont, is de vader het contact met hem kwijtgeraakt. De galeriehouder heeft hem ook niet meer gesproken. De vader gaat naar Amsterdam, vindt zijn zoon niet en wat hij aantreft in zijn atelier stelt hem niet gerust.
Het volgende hoofdstuk vertelt vanuit Iris het verhaal van de aankoop van het kunstwerk door haar man en de toenemende obsessie ermee. Het echtpaar heeft een autistische zoon waar zij iedere maand mee uit eten gaan. Deze Thomas is een interessante bijfiguur, die later een eigen hoofdstuk krijgt. Ik vroeg mij wel af wat de zoon toevoegt aan het verhaal dat in de eerste twee hoofdstukken zo strak is opgebouwd. Hij geeft weliswaar in een korte scène zijn vader een ander, nuchterder inzicht in het kunstwerk, maar ik had hier meer van verwacht. Ook de vader van de kunstenaar komt later niet meer uitgebreid aan bod, wat ik jammer vond. Uiteraard kan ik verder niks schrijven over de plot. Ik las de roman zonder onderbreking uit. Het verhaal gaf stof tot nadenken, zoals over de vraag wat de waarde is van een kunstwerk met het oog op wat je ziet en wat je verwacht te zien. Leuk is ook dat Maarten echt wordt gegrepen door het kunstwerk, een herkenbar gevoel. Iris vraagt zich nog af of het geen practical joke is, en dat kun je je bij meer moderne kunst afvragen, maar iets kan natuurlijk tegelijkertijd een practical joke en een serieus mooi kunstwerk zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten