Hoe lang blijft het leuk om een verhaal te lezen vanuit het perspectief van een arrogante, egoïstische, gewelddadige alcoholist? De man is kunstschilder en vindt zichzelf geweldig. Hij heeft ook de liefste vrouw van de wereld, Zigi. Maar zij denkt volgens hem alleen aan zichzelf en moet altijd het laatste woord hebben. Verder heeft hij geen vrienden of familie die hij ziet. De enige aan wie hij vaak denkt is zijn dochtertje uit een eerder huwelijk. De kaarten die hij haar stuurt, naar een dorp in Oostenrijk, blijven onbeantwoord. Waarschijnlijk is zij met haar moeder en de niet-vader verhuisd zonder te zeggen waarheen.
Vanaf de eerste pagina’s moest ik enorm lachen om de grenzeloze arrogantie van de man. Hij wordt kwaad als zijn vrouw vergeet de flessen wijn koud te zetten en ziet er boze opzet in. Als Zigi in bad gaat, wil hij haar net zijn nieuwe schilderij laten zien. Hij bonkt op de deur, die zij op slot heeft gedaan, wat hij als een belediging opvat, “ten eerste was de badkamer ook van mij en ten tweede moest ze naar mijn pas voltooide schilderij komen kijken, want dat markeerde een nieuwe wending in mijn oeuvre.” Het interesseerde haar niet is zijn conclusie. Wanneer zij even later met een badjas aan komt kijken, hoefde het voor hem niet meer. Ze was te laat.
Joke van Leeuwen zet deze man clichématig neer, maar haar afgemeten manier van schrijven met korte gedachtespinsels, dialogen en humor, maken het personage zeer geloofwaardig. Het is net een klein kind dat zijn zin niet krijgt. Wanneer hij gewelddadig wordt vraag je je meer en meer af waar de stem van Zigi is. Zij is violiste, treedt veel op en je zou denken dat zij zelfstandig genoeg is om deze arrogante kwast de deur uit te zetten als dat nodig is. Toch valt zij voor zijn geslijm. Hij houdt zoveel van haar, kan niet zonder haar, maar zijn boosheid is toch echt haar schuld.
Ik dacht dat jij is een korte roman. Met de omvang van 130 pagina’s werkt het consequente perspectief vanuit zo’n personage goed. Het verhaal blijft geestig om te lezen, hoe wrang de situaties soms ook zijn. Gelukkig krijgt het verhaal in de tweede helft van het boek een nieuwe wending, anders zou het te eentonig worden. Ik zette me schrap voor de onvermijdelijke afloop, maar de schade viel nog enigszins mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten