Ester Naomi Perquin – Binnenkort in dit theater

Ester Naomi Perquin kende ik alleen van haar prachtige gedichten. Het bewijs dat haar werk gewaardeerd wordt, is dat haar boeken nooit tweedehands worden aangeboden. ‘Binnenkort in dit theater’ is haar eerste verhalenbundel. De korte verhalen - elk anderhalve pagina – schreef zij voor De Groene Amsterdammer. Ik las ze voor het eerst en vond ze goed.

Perquin schrijft schijnbaar over haar dagelijkse leven: de supermarkt, een etentje, een optreden. Meestal ontmoet zij iemand of vindt er een kleine gebeurtenis plaats. Veel columnisten hanteren hetzelfde recept, er komt een grappige wending, een onverwachte draai of de columnist besluit met een wijsgerige gedachte.

Perquin slaagt erin om het net anders te doen. De ontmoeting of gebeurtenis verheft zij tot een verhaal. Het blijft persoonlijk, maar ik zie de verteller vooral als personage. Sommige verhalen kun je zelf uitvergroten tot een roman. De alledaagsheid wordt doorbroken en zij laat dan een heel mensenleven zien.

Dat kan soms serieus zijn, soms zelfs pijnlijk. Een van de beste verhalen vind ik ‘Meisjes’. De eerste zin luidt: “Toen ik klein was had ik een vriendinnetje met slaapproblemen.” Jaren later komt de vertelster haar weer tegen. Zij raken in gesprek en de oude vriendin vraagt of zij haar vader nog kent. “Dat was dus mijn slaapprobleem.”

Andere verhalen zijn juist grappig of stemmen blijmoedig. De vertelster heeft een gat voor haar voordeur. Er komen mannen om het gat te dichten. Op de vraag of hiermee het probleem is opgelost antwoord de ploegleider: “We moeten afwachten”. Het gat keert met regelmaat  terug en de mannen komen dan langs. De ploegleider mijmert “Vroeg of laat houdt het op.”

Gat is een klein verhaal. Perquin weet het luchtig te omschrijven. Toch blijft het hangen. In deze categorie hoort ook het verhaal van haar bezoek aan een bank om geld te storten. De jonge stugge vrouw kan haar niet helpen: “Wij zijn een kasloos kantoor.”

Mooi zijn zulke korte zinnen waar Perquin een verhaal omheen bouwt. Een boze vrouw in trein zegt tegen haar: “De wereld verandert maar de mannen niet. Ze scheren zich alleen gladder.”

In elk verhaal schets zij een wereld op zichzelf. Je moet de verhalen niet te snel achter elkaar lezen. Een paar op een dag is voldoende. Bijkomend voordeel is dat je langer over de bundel kunt doen.

Pas tegen het einde van het boek sloeg ik de inhoudsopgave open en zag dat de verhalen in alfabetische volgorde staan. Vreemd dat je zoiets tijdens het lezen niet merkt. Ik kan mij ook niet herinneren het eerder in een verhalenbundel gezien te hebben.

‘Binnenkort in dit theater’ is een prachtige en evenwichtige bundel die kan wedijveren met Perquins poëzie.