Hard Gras is
een literair voetbaltijdschrift en bestaat twintig jaar. Deze bundel, de titel
zegt het al, bevat een selectie van de beste stukken uit die twintig jaar.
In het forse
boek staan stukken van Hermans Brusselmans, Peter Buwalda, Thomése en vele
andere schrijvers. Wat opvalt is dat veel verhalen gaan over vroeger: ouder
wordende mannen die met nostalgie terugkijken op hun eigen voetbalverleden als
jongetje (zoals in het prachtstuk van Jan Wolkers) of op het roemrijke verleden
van een club als Feyenoord.
Michel van
Egmond vertelt hier mooi over in zijn bijdrage getiteld ‘Altijd op zoek naar de
verloren tijd’. Hij schrijft over het eren van de wereldbeker, over Coen, John,
Van Hanegem en het zoemen in de Kuip.
Soms is
nostalgie vermengd met frustratie, zoals bij Herman Koch, die nog steeds kwaad
is op zichzelf en op zijn linkse verleden. Hij haat Bob Dylan en mag eindelijk van
zichzelf openlijk van voetbal houden. Martin Bril vond vroeger ook dat hij als
schrijver of intellectueel geen voetballiefhebber mocht zijn, vreemd.
Anna Enquist
heeft hier nooit last van gehad. Zij is naast schrijfster en psychoanalytica
verwoed Feyenoordsupporter. Van haar is een ontroerend verhaal opgenomen,
Honger. Een jong meisje wordt verliefd op Jaak. Hij werkt in een cafetaria maar
is vooral voetballer. Samen met haar vriendin gaat zij naar een belangrijke
wedstrijd om hem te zien. Na afloop is zij samen met hem. Hij is anders, ruwer
en wil dingen die zij niet wil.
Er staan ook
verhalen in deze bundel die over supporters gaan. Het meest waanzinnige verhaal
is van Özcan Akyol. Hij beschrijft het weekend van de wedstrijd Go Ahead Eagles
– Zwolle, twee aartsrivalen. De terechte titel luidt: Indrinken voor de slag
aan de IJssel. De ik-figuur is voor Kowet, de plaats van handeling is café Zinc
in Deventer en er wordt tomeloos gezopen. De twee nieuwe vrienden, die hij
vrijdag ontmoet, heten Robbie en Pulletje. Zij bereiden zich voor de op de
wedstrijd van zondag, maar zaterdagnacht gaat het mis.
Gedronken
wordt er ook in het verhaal van P.F. Thomése. Een dikke Duitse ex-voetballer is
totaal de weg kwijt in New York: humor en tragiek ineen.
Niet alles
is even mooi in deze dikke bundel. Als het te veel over voetballen zelf gaat of
als er teveel namen van spelers passeren die mij niks zeggen, haak ik af. En een
enkeling kan gewoon niet schrijven, zoals Henk Spaan.
Verheugend
is het dat geen enkel verhaal over Ajax gaat. Des te meer wordt er over
Feyenoord geschreven. Misschien leent tragiek zich meer voor literatuur dan
vrolijkheid.
Het
20-jarige feestje van Hard Gras wordt voortgezet tijdens het lezersfeest van
komende zaterdag, 8 november: Hard Gras heeft een eigen podium in het theater.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten