Maarten `t Hart houdt niet van popmuziek, dat is bekend. Ik was echter nog niet bekend met dit boekje over het onderwerp met de welluidende titel De daverdreun. Het is een gelegenheidsboekje uit 2002, niet verkrijgbaar in de boekhandel.
Ten eerste is het een fotoboek. De tekst is illustratie maar houdt verder geen verband met de schitterende foto’s van componisten als Ravel, Stockhausen, Stravinsky en muzikanten uit het verderfelijke genre van de popmuziek als The Shoes, Frank Zappa, The Beatles, enzovoorts.
Jazz, blues, country, funk en allerlei andere muziek vindt `t Hart ook wegwerplawaai. Er bestaat maar één soort muziek, klassieke muziek is. De mooie foto’s van Dave Brubeck, The Supremes of Sonny Rollins zullen hem daarom waarschijnlijk ook weinig doen.
Maarten `t Hart schrijft dat hij veel cassettebandjes met popmuziek krijgt toegestuurd. Meestal zijn het vrouwen die hem willen overtuigen dat popmuziek best mooi kan zijn. Het is niet aan hem besteed. Beleefdheidshalve luistert hij het een keer af, om er vervolgens echte muziek over op te nemen.
Heel erg vindt hij het waneer zijn buurman van 200 meter verderop een feestje geeft en hij een avond lang de popklanken moet aanhoren. Het kan erger. Het dorp bevindt zich op anderhalve kilometer afstand. Eens trad de popgroep Normaal er op. Hij kon het dreun voor dreun volgen vanuit huis. Hij begrijpt niet dat mensen met zoveel dreunende overlast anderen hun smaak willen opdringen. Hier heeft hij zeker een punt.
Eén stuk popmuziek kan hij wel waarderen: A Whiter Shade of Pale. De tekst is weliswaar onbegrijpelijk, maar de muziek is afkomstig van Bach!
Deze aanschaf heeft eigenlijk maar twee minpunten. Het formaat is veel te klein; deze foto's verdienen meer ruimte. En in mijn geval ontbrak de cd met klassieke muziek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten