zaterdag 30 januari 2016

Emma Donoghue – Kamer

De roman ‘Kamer’ is verfilmd en wordt op het IFFR vertoond. De bestseller van Donoghue is uit 2010. Het boek begint vreemd. Het verhaal is namelijk geschreven vanuit het perspectief van een vijfjarig. De jongen heet Jack en denkt in een eigen taal. Zijn wereld is klein. Hij is namelijk nooit buiten geweest.


De wereld van Jack beperkt zich tot één kamer, waar hij met zijn moeder woont. Soms komt er een man langs, Ouwe Nick. Jack verdwijnt dan in de kast. Ouwe Nick zorgt ook voor eten. Jack kent de buitenwereld alleen via de televisie, waar hij dagelijks naar kijkt. De jongen lijkt autistisch: hij kent veel woorden, vooral in de letterlijke betekenis, maar zijn wereld is de kamer.

Op een dag, even na zijn vijfde verjaardag, vertelt zijn moeder dat de wereld groter is dan de kamer. “Wat wij op tv zien zijn… dat zijn beelden van echte dingen.” Het kind is verbijsterd. “Dat is het ongelooflijkste wat ik ooit heb gehoord.” Want volgens hem is er helemaal geen buiten.

De moeder legt uit dat zij niet vrijwillig in de kamer zitten, maar dat Nick hen heeft opgesloten. Het boek krijgt hier een spannende wending, die ik niet zal prijsgeven. Maar meer dan een thriller is het een boek waarin de wereld heel mooi door de ogen van deze vreemde jonge wordt weergegeven. Jack beleeft de buitenwereld heel anders dan zijn omgeving, alleen zijn moeder begrijpt hem.

“In kamer wisten we precies hoe alles heette maar in de wereld is er zoveel dat iedereen niet eens de namen weet.” Hij heeft moeite om alles te begrijpen. “Er zijn te veel regels, ze passen niet in mijn hoofd.” Een arts geeft hem daarin gelijk. “De mensheid kan niet veel werkelijkheid verdragen.”

Jack kent heel veel dingen van de televisie. Later leert hij dat deze dingen, zoals chips en Lego in het echt bestaan. Jack is slim en begrijpt veel. Maar wanneer blijkt dat toch niet alles op de televisie echt is, is hij gedesillusioneerd.

Wat hij ook niet begrijpt is waarom iedereen altijd gestrest is. Niemand heeft tijd voor elkaar zoals hij en mama altijd tijd voor elkaar hadden in de kamer. De wereld heeft interessante kanten, maar als hij hoort dat er in elke stad speeltuinen zijn merkt hij op. “Een heleboel van de wereld is blijkbaar een herhaling.”


Deze inzichten van een vijfjarige zijn leuk om te lezen. Ik vind het joch vaak wel erg volwassen overkomen. Hoe realistisch is dat? Terwijl tegelijkertijd het kinderlijke toontje kan gaan irriteren. Ik denk dat ik beter het origineel had kunnen lezen in plaats van deze vertaling. Ik ben erg benieuwd naar de film.

Geen opmerkingen: