Teatro Olimpico uit 2015 is een wat andere roman dan ik van Kees ’t Hart gewend ben. Het verhaal is weliswaar, zoals in al zijn proza geschreven vanuit een ik-figuur en de setting is zoals gewoonlijk weer bijzonder, maar het was nadrukkelijk zijn bedoeling om een geestig verhaal te schrijven. Twee theatermakers uit Den Haag, de verteller Kees en zijn vriend Hein, worden gevraagd om hun stuk over Rousseau in het Italiaanse Teatro Olimpico op te voeren. Zij stemmen natuurlijk in en gaan aan de slag, maar voordat de opvoering kan plaatsvinden moeten er de nodige hobbels genomen worden. Bijna alles gaat mis.
Het verhaal is geschreven in de vorm van een verantwoording, waarin stap voor stap wordt beschreven hoe Stichting Rousseau werd benaderd door een aantal Italiaanse theatermaker met de vraag of zij hun toneelstuk wilde opvoeren in Vicenzo, hoe zij met heel veel contactpersonen te maken kregen en hoe zij in een organisatorische en financiële chaos terechtkwamen. De beschrijving is erg gedetailleerd. Telkens duikt er weer een nieuwe Italiaan op, waarvan de functie onduidelijk is. Is het iemand van het theater zelf, van het festival of een ambtenaar met invloed in de Italiaanse theaterwereld? Er volgt misverstand op misverstand, waarbij Italianen nogal clichématig worden neergezet. En helaas herhaalt Kees ‘t Hart zich iets te vaak, waardoor de slapstickachtige sfeer doodslaat.
Leuk is de discussie over wat voor soort theater zij spelen: zonder drama of grote gebaren en zonder uitleg over de diepere betekenis van het stuk. De Italianen, waaronder de aangetrokken acteur en regisseur, gaan echter hun eigen gang met het stuk. Steeds staan de twee voor nieuwe verrassingen en interpretaties en volgt er een woede-uitbarsting. Zij hebben een enorme hekel aan Beckett-achtig theater. En uiteraard dreigt het meerder malen die kant op te gaan. Wanneer iemand hun afkeer van Beckett deelt veren de twee op en hopen ze een gelijkgestemde te hebben gevonden. Helaas komt deze running gag ook iets te vaak voorbij. Uiteindelijk wordt het stuk opgevoerd in het Teatro Olimpico, niet in de vorm die zij gewenst hadden. Het applaus is er niet minder om. De opzet van deze roman is goed gekozen en de uitwerking is bij vlagen hilarisch, maar het geheel vind ik te langdradig. Als novelle of als kort verhaal had Teatro Olimpico beter gewerkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten