Op 30 juli 2020 stierf Maarten Biesheuvel. Zijn vrouw Eva, waar hij zestig jaar mee samen was geweest, was anderhalf jaar ervoor doodgegaan. Aart Hoekman kende Maarten veertig jaar en bezocht hem de laatste jaren van zijn leven veelvuldig. “Jij moet m’n biografie schrijven. Je weet toch alles van me?” zei Maarten tegen hem. Mag de sirene aan? is geen biografie geworden, maar een liefdevol boekje waarin Hoekman laat zien hoe het de laatste jaren van zijn vriend verging. Biesheuvel is zelf veel aan het woord. Hoekman maakte opnamen van de verhalen die Biesheuvel hem over zijn leven vertelde. “Onthoud dat apparaatje het allemaal wel?”
In 2017 werd Maarten steeds drukker en manischer. Eva ging er bijna aan onderdoor. Hij kon ook agressief worden. Uiteindelijk volgde een gedwongen opname, voor het eerst van zijn leven liet hij zich niet vrijwillig opnemen. In Rivierduinen werd de wereld van Biesheuvel klein. Zijn belangrijkste bezigheid daar was het roken van sigaartjes: eerst op de binnenplaats, later in een glazen rookruimte, het aquarium. Hoekman zag zijn vriend er geregeld. Omdat hij het rustgevende getik van de klok thuis miste zette Hoekman een YouTube filmpje op met getik van een oude wandklok. Maarten luisterde er langdurig naar, even rust. Ook Eva bezocht haar man. Nog altijd was zij bang dat hij snel weer vrij zou komen. Het duurde maanden voordat zijn manische buien afnamen, de juiste doseringen gevonden waren en hij naar huis mocht, Sunny Home.
Ondertussen was Hoekman, die ook uitgever is, bezig met een nieuw boek met verhalen van Maarten uit het gekkenhuis. De presentatie ervan was een groot succes en ook zijn televisieoptreden oogstte veel bewondering. Biesheuvel stond weer enige tijd in de belangstelling. Toen Eva plotseling in de keuken omviel en een paar dagen later stierf, dacht iedereen dat het met Maarten ook snel gedaan zou zijn. Hij kreeg echter veel zorg en aandacht. Vrienden namen de functie die Eva zestig jaar had vervuld over. Langzaam ging hij toch achteruit. Hij keek uit naar het einde en overlegde met de huisarts. “Eindelijk ga ik nu dood. Wat moet ik anders? Marianne is het volop aan het regelen.” Hij zou begraven worden in het graf met Eva en zijn zus. “Cobie en Eva liggen al op Zijlpoort en ik ga er lekker bovenop liggen.” Mag de sirene aan? is een prachtig boekje geworden, maar het is helaas wat dun. Ik kijk na lezing nog meer uit naar de biografie waar Erik de Bruin aan werkt.
2 opmerkingen:
Het lijkt me niet “ maar “ na lezing, maar “en” naar lezing. Het is een vervolg gevoel geen bezwaar gevoel. Het ene volgt op het andere, dus “en” .
Het smaakte lekker en ik keek uit naar een volgende hap
Het smaakte lekker, maar ik werd er dik van.
Klinkt inderdaad beter, maar het bezwaar wil ik ook mee laten wegen, daarom de zin wat aangepast.
Een reactie posten