John Green – Een weeffout in onze sterren

Ik plaatste een oproep om je favoriete Young Adult boek aan mij door te geven voor een uitzending bij Radio Rijnmond en kreeg tientallen titels opgedrongen. De naam John Green kwam een paar keer langs, dus ontkwam ik er niet aan een boek van deze zeer populaire schrijver van jongerenboeken te lezen. Het viel mij niet tegen.

‘Een weeffout in onze sterren’ is de vertaling van ‘The fault in our stars’ en draait om twee jongeren die kanker hebben. Hazel is zestien jaar. Haar longen zijn sterk aangetast. Zij zal niet meer beter worden. Een nieuw medicijn kan slechts het proces vertragen. Bij een praatgroep in de kerk komt zij de zeventienjarige Gus tegen. Gus is genezen verklaard, maar mist een been. De twee worden bevriend en raken verliefd op elkaar.

Green schrijft natuurlijk over de ellende van de twee jongeren, maar weet clichés te mijden. En hij laat Hazel deze clichés ook relativeren, soms op een zwartgallige manier. Op de eerste pagina is zij aan het woord: “In alle brochures en websites over kanker wordt depressiviteit  altijd genoemd als bijwerking van kanker. Maar depressief zijn is natuurlijk helemaal geen bijwerking van kanker. Depressief zijn is een bijwerking van doodgaan. (Kanker is ook een bijwerking van doodgaan. Zo’n beetje alles eigenlijk.)”

De aantrekkingskracht tussen de twee is enorm sterk. Zij zien zichtzelf als leden van de “Onwaarschijnlijke Schepselen Club: wij en het vogelbekdier.” De moeder van Hazel klaagt op een gegeven moment dat zij te weinig thuis is, terwijl zij haar dochter eerst stimuleerde meer de deur uit te gaan. Naast een kankerpatiënte is Hazel soms ook gewoon een vervelende puber.

Zij leest veel. Haar lievelingsboek ‘De vorstelijke beproeving’ gaat over kanker. Het boek eindigt abrupt, waarmee de schrijver Peter van Houten wilde aangeven dat het meisje plotseling uit het leven is weggerukt. Hazel vindt dit onbevredigend. Zij schreef de auteur brieven om te vragen hoe het verder is gegaan, maar kreeg nooit antwoord.

Samen met Gus gaat zij op zoek naar van Houten. Zij komen terecht in Amsterdam en beleven een wonderlijk romantische tijd. Vooraf was nog onzeker of de reis kon doorgaan, vanwege een terugval van Hazel. Maar net op tijd is zij sterk genoeg om te reizen. De ontmoeting met de cynische Van Houten is echter ontluisterend. De reis werd overigens mogelijk gemaakt door een organisatie die ‘laatste wensen’ laat vervullen. De twee komen er in de loop van het verhaal achter dat de wereld geen wensvervullingsfabriek is.

Zo staan er meer wijze lessen in ‘Een weeffout in onze sterren.’ Deze zijn niet te hinderlijk. Het verhaal eindigt zoals verwacht tragisch. Het boek is ondanks het onderwerp luchtig geschreven en bevat veel dialoog. Jammer vond ik dat sommige scenes zo uitgesponnen waren. Vaak worden dingen een paar keer herhaald. Maar ik behoor ook niet tot de doelgroep van dit soort boeken.