Meestal lees ik geen recensies voordat ik iets schrijf over een boek dat ik gelezen heb. Bij Gezinsverpakking viel er niet aan te ontkomen iets mee te krijgen van wat anderen van dit Boekenweekgeschenk vonden. Vooraf was er al kritiek op het feit dat het geschenk is geschreven door zes mensen, waarvan er een aantal nooit iets heeft gepubliceerd. De teneur bij de recensenten was dat het een aardig boekje is, vooral omdat de auteurs met elkaar zo’n gezellige familie vormen, maar dat de verhalen, anekdotes en jeugdherinneringen nogal wisselend van kwaliteit zijn.
Wat mij vooral opviel is dat de Chabotten zo verguld zijn van zichzelf en van elkaar. Ik vind ze ook geestig, of eerder aandoenlijk als ik ze op televisie enthousiast door elkaar hoor praten, maar voor een goed verhaal over je familie is een conflict, hoe klein ook, een vereiste. In Gezinsverpakking kon ik geen conflict ontdekken. Alles is even schattig, openhartig en vrolijk binnen dit gezin. Als er verdriet is, bijvoorbeeld om de dood van hun hond Bril, dan is iedereen even verdrietig. Wanneer Splinter het langst bij Bril blijft in de nacht voordat hij de volgende dag een spuitje krijgt, is er geen spoor van afgunst bij de andere familieleden. De schrijvende broers gunnen elkaar altijd alles. Het is bijna niet te geloven. Je zou denken dat het hier fictie betreft, maar ik vermoed dat het er echt zo aan toegaat binnen dit gezin. Uit het verhaal van Storm blijkt dat zij met z’n allen jaarlijks op vakantie gaan naar telkens dezelfde blokhut in Zweden. Als zoiets mogelijk is zonder al te veel ruzie, dan is dit werkelijk een harmonieus gezin. Grappig is hoe zij een keer allemaal dezelfde oranje outfit kochten en hier de vakantie in bleven rondlopen. Het gekke werd gewoon, maar voordat de vriendin van Storm arriveerde gingen de pakken uit. Uiteindelijk wordt niemand volledig binnen de intieme kring toegelaten.
Die afgrenzing met de buitenwereld lees je terug in het beste verhaal uit de bundel. Maurits beschrijft het huis van De Chabotten, waardoor je inzicht krijgt hoe deze familie functioneert. Het huis telt verschillende verdiepingen en talloze kamers, die deels geblokkeerd zijn vanwege de grote hoeveelheden spullen. Opruimen of dingen weggooien zit niet in hun DNA. Gordijnen gaan zelden open en Bart heeft vanuit zijn werkkamer waarschijnlijk nog nooit zicht op de buitenwereld gehad. Bezoek is niet gewenst. Zelfs een vriendin van Maurits mocht alleen geblinddoekt naar zijn kamer geleid worden, opdat zij de rest van het huis niet kon zien. Als er iets in huis kapotgaat wordt dit nooit meteen gerepareerd. De familieleden proberen er omheen te leven. Dit zegt misschien ook iets over hoe zij omgaan met conflicten: niet aangaan, maar eromheen bewegen. Het zou kunnen dat dit op den duur niet meer werkt en dat een van de broers over tien jaar met een alles onthullende roman komt hoe het er achter alle eensgezindheid echt aan toeging. Voorlopig moet de lezer het doen met de tien meter Chabot die zich vrolijk door de Boekenweek heen beweegt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten