Griet op de Beeck – Gezien de feiten

De eerste twee boeken van Griet op de Beeck heb ik met veel genoegen gelezen. Genoegen is misschien niet het goede woord vanwege de zware thema’s in haar werk. De verhalenbundel ‘Gij nu’ vond ik een stuk minder sterk en haar daarop volgende roman ‘Het beste wat we hebben’ heb ik overgeslagen. Nu heeft zij het Boekenweekgeschenk mogen schrijven. Het formaat van 94 pagina’s dwingt de auteur er een lang verhaal of een korte roman van te maken. Op de Beeck is hier niet goed in geslaagd.

Het thema van ‘Gezien de feiten’ is interessant. Olivia, een eenenzeventigjarige vrouw wordt weduwe. Zij treurt tot haar verbazing niet om het verlies van haar echtgenoot, waar zij decennialang mee samenleefde. Haar dochter lijdt er meer onder. De vrouw gaat nieuwe dingen doen in haar leven. In een Afrikaans land gaat zij lesgeven. Hier wordt zij verliefd op een man. De spanning in het verhaal zit in de strijd met haar dochter, die de relatie van haar moeder afkeurt. Zelf weet zij ook niet goed hoe zij met haar gevoelens moet omgaan.

De dagen na de begrafenis van haar man kijkt zij in haar huis rond. Spullen zeggen haar niet veel. Zij werd door haar man geleefd. Meubels waren deels krijgertjes. “Toen zij weer binnenkwam bestudeerde ze voor het eerst echt het interieur waar ze al zo lang in rondliep. Ze had zich niet eens afgevraagd of ze het prettig vond, of mooi, want gekregen paarden kijkt een mens niet in de bek.”

Wanneer zij het besluit heeft genomen naar Afrika te gaan, kijkt zij naar het portret van haar man. Olivia denkt aan alle reizen die zij niet hebben gemaakt, “aan alle kansen om iets goeds te doen, of gewoon iets te doen, die ze niet hadden gegrepen, aan alle vastgekoekte tijd hierbinnen.”

In de eerste dertig pagina’s worden het karakter van Olivia en haar twijfels mooi neergezet. Wanneer zij in Afrika verliefd wordt en later haar geliefde laat overkomen wordt het verhaal wat clichématig. De man is altijd aardig en de dochter van Olivia blijft boos. Er zit geen ontwikkeling in het verhaal. De personages blijven zichzelf herhalen. Dat is jammer. Met de helft van de pagina’s was dat niet erg geweest. De tweede helft had zij dan eenvoudig kunnen samenvatten op één pagina. Of zij had de karakters moeten laten ontwikkelen en er een dikkere roman van moeten maken. Nu is het vlees noch vis. En het plotse einde is misschien dramatisch bedoeld, maar zo kwam het bij mij niet binnen.