De wandelreeks Terloops van Van Oorschot is een groot succes. In de winkel (VanGennep) staan de boekjes in een apart rekje of op de toonbank. Bekende auteurs schrijven over een wandeling die zij maken en/of mijmeren over wandelen en over van alles wat hierbij op hun pad komt. Het zijn ideale cadeauboekjes, ook voor mensen die weinig tijd hebben om te lezen. Inmiddels zijn er achttien deeltjes verschenen en ik zag dat er delen gepland staan van Rob van Essen, Jaap Robben en Gijs Wilbrink.
Een bijkomend voordeel is dat de deeltjes in de reeks vrij snel beschikbaar zijn als luisterboek. Koude soepwordt door Verbeke zelf voorgelezen. Alleen al door haar stem voelt het alsof je met haar meewandelt langs de Belgische kust. Zij heeft speciaal voor het schrijven van dit verhaal ervoor gekozen praktisch de gehele kuststrook te belopen, in twee etappes van dertig kilometer. Het eerste deel voert van De Panne tot aan Oostende, het tweede deel van Oostende tot aan Knokke. Zij houdt rekening met de wind en de zon om optimaal te kunnen wandelen, maar wordt desondanks af en toe gezandstraald door de harde wind. De telefoon staat uit om niet gestoord te worden.
Zij beschrijft de reis, langs een naaktstrand, het buitenhuis van Elsschot, garnalenvissers en de ijzervlakte; langs prachtige zandstranden en stuitend lelijke bebouwing waar deze kuststrook om bekend staat. Zij geeft meteen een verklaring voor dit verschijnsel. Vóór de twintigste eeuw hadden alleen de rijken middelen om langs de kust te bouwen en dit leverde meestal mooie architectuur op, althans architectuur die wij nu mooi vinden. In de vorige eeuw kwam een flatje langs de kust binnen bereik van meer mensen en volgde er massabouw. Het is eigenlijk wonderlijk dat dit in Nederland veel minder is gebeurd, maar in ons land zijn veel meer duinenrijen en is de zee misschien ook wilder dan aan de Vlaamse kust.
Leuk zijn de historische en geografische weetjes. Zo komt zij erachter dat in lang vervlogen tijden de Noordzee droog stond en oerdieren konden oversteken naar Engeland. De Doggerbank kende zij nog niet, en bij navraag blijken vrienden en bekenden ook niet van het bestaan ervan op de hoogte te zijn. Het is een ondiepte in de Noordzee, waar tal van prehistorische vondsten - fossiele botten - voor het oprapen liggen. Geregeld worden er botten opgevist. Nu Verbeke zich erin verdiept heeft duikt de Doggerbank opeens overal op. Zo gaat het natuurlijk vaker met zaken waar je je aandacht op richt. Dit soort mijmeringen maakt Koude soep een heerlijk boekje in een reeks die voor mij nog jaren door mag lopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten