Kira Wuck
oogstte veel succes met haar debuutbundel ‘Finse meisjes’ uit 2012. Op de
achterflap van deze nieuwe bundel worden Remco Campert en Arnon Grunberg
geciteerd. Zij lieten zich lovend over haar uit. De verwachtingen waren dus
hoog gespannen.
‘De zee
heeft honger’ ziet er – net als al haar werk – zeer verzorgd uit. De voorkant
is prachtig. Wuck is op haar best in beelden die zij in één regel weet op te
roepen en die een licht bevreemdend gevoel teweegbrengen. Dat beleef je al bij
de titel: De zee heeft honger. Het is een zin die je kunt blijven lezen. Hij
gaat niet vervelen en roept allerlei associaties op. Hetzelfde effect geven de
titels van de vier delen, bijvoorbeeld het derde deel: “Het verlangen om
aangelijnd te worden.”
Het titelgedicht,
waarmee de bundel opent, begint op het
strand. Het gaat over wachten en het verstrijken van de tijd: “wachten is als
de zee / tijd komt naar ons toe”. De tekst zit vol onbereikbaar verlangen: “het
liefste willen we teruggaan naar het moment / voordat alles begon te wankelen”
en eindigt heel sterk “toen wachten nog dromen betekende en / de zee geen
honger had”.
De toon in
‘De zee heeft honger’ is minder speels dan in Wucks eerste bundel. De
melancholie overheerst. De sectie ‘Nachtdieren’ bevat veel beelden met licht en
duisternis. De eerste zin van het gedicht ‘Insomnia’ is heel sterk: “We weten
ons geen raad met de hoeveelheid licht”. Het gedicht mondt uit in het verlangen
ergens anders te willen zijn. Zij schrijft ook expliciet over andere landen,
zoals in ‘India’ of in ‘Hanoi’, dat dan eindigt met zwarte lucht en opium.
Het mooiste
gedicht in deze sterke bundel was voor mij ‘Vachtdieren’. Ik citeer het hier in
zijn geheel.
Dieren
verplaatsen zich in jassen door de stad
soms
groeten zij elkaar als oude bekenden
die niet
weten wat zij met zichzelf aan moeten
‘Ik mag
niet klagen’, zegt het konijn tegen de wasbeer
‘en moe
word ik ook niet’
terwijl de
dood aan me hangt houd ik de moed erin
en wandel
van liquidatieplaats
naar
liquidatieplaat
van achter
de tv zie ik
hoe iemand
een geweer op de cameraman richt
blijf
kijken tot het laatste licht uit de kamer verdwenen is
ontdek een
spoortje bloed dat langs mijn nek
uit de vacht druipt
uit de vacht druipt
Geen opmerkingen:
Een reactie posten