Nico Dijkshoorn - Klein geluk

De mening van Nico Dijkshoorn kun je kort samenvatten: doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Hij schrijft over voetbal. De voetbalwereld is gevuld met rare types, opgeblazen ego’s en simpelweg krankzinnigen. Dijkshoorn heeft dus stof genoeg om over te schrijven.

Nu het EK begonnen is, dacht ik dat het aardig zou zijn een voetbalboek te lezen. In ‘Klein geluk’ staan de columns die Nico Dijkshoorn schreef voor Voetbal International.

Ook als niet kenner is het leuk om zijn stukjes te lezen. Dijkshoorn zegt gewoon wat hij vindt. Hij heeft geen belangen in die wereld en hoeft geen mensen te sparen. Hij is bijvoorbeeld heel kritisch naar Dirk Kuijt. Zijn terugkeer werd uitbundig gevierd. “Dat maakt Feyenoord en zijn aanhangers tot zo’n aandoenlijke club.” Maar Dirk gaat de club niet redden. Daar is volgens Dijkshoorn juist een niet-Feyenoorder, iemand als Graziano Pellè voor nodig.

Op oud-bondscoaches is hij bijzonder kritisch. Nooit zeggen zij iets bijzonders en wat zij vooral belangrijk vinden is hun ego. Dick Advocaat noemt hij “iemand die keihard geld verdient met het zo opvallend mogelijk hebben van geen mening.”

Oud-bondscoaches hebben natuurlijk hun belangen. Stel dat je kritisch bent op iemand en later moet je voor die persoon werken. Dat kan niet. Daarom is geen mening hebben goed.

Louis van Gaal verwijt hij in een bijzonder grappig stukje gebrek aan creativiteit. Het circus van Gaal is altijd bezig de aandacht op zichzelf te vestigen. De resultaten vallen tegen en dan zegt hij iets raars, wordt woedend, trapt in de lucht om de boel af te leiden. En het lijkt te werken. Wat een heerlijke gekke trainer is hij toch.

Alleen voor Leo Beenhakker heeft hij een zwak. En Willem van Hanegem is zijn absolute held. In een ontroerend slotstuk gaat Dijkshoorn een dagje mee met Willem naar de Kuip. Van Hanegem is er al minstens een jaar niet meer geweest. Iedereen begroet hem of wil met hem op de foto. Dijkshoorn gedraagt zich als een verliefde puber. Op de achterflap zie je ze lachend naast elkaar zitten.

Hij wordt er nostalgisch van. Ook elders in ‘Klein geluk’ laat hij blijken niets met bijvoorbeeld moderne trainingstechnieken of meetmethoden te hebben. Een voetballer met een kastje op zijn rug? Van Hanegem zou alleen maar zijn hoofd schudden. Voetbalschoenen met rare kleuren, dat is ook niks voor Nico. Zwarte kicksen moeten het zijn. Maar hiermee ben je tegenwoordig een buitenstaander.

Nico DIjkshoorn schrijft vlot en grappig. Het blijft meestal luchtig, maar als het om supportersgedrag gaat wordt hij serieus. De oorlogssfeer rond stadions wordt gewoon gevonden. Pas bij een incident worden er maatregelen genomen, volgen er excuses, etc. Maar het normale: de continue agressie, de bommen, het schuimbekkende publiek, dat is niet normaal.

Nederland loopt voorop met het tolereren van dit gedrag. “Zo gaat het al jaren: je gaat met z’n allen een stad in en je gedraagt je als een beest, want je komt uit Nederland.”

Tot slot het EK. Waarom heeft het Nederlands elftal het niet gehaald? Nico Dijkshoorn besteedt er aandacht aan in zijn columns, maar niet overdreven veel. Na de nederlaag tegen IJsland constateert hij dat Nederland niets te zoeken heeft op het EK. “Coach Danny Blind toonde zich van zijn allerkleinzieligste kant, een kant die wij eigenlijk al jaren kennen.”

Hij noemt hem laf en krankzinnig hoogmoedig. Hij heeft niets geleerd van Louis van Gaal of van Guus Hiddink. En het Nederlands elftal is nooit een team geworden. De spelers ontbreekt het aan bescheidenheid. “Dat is de erfenis van het WK in Brazilië. Een aantal spelers is gaan geloven dat ze bijzonder zijn.”