De naam L.H.
Wiener ken ik al heel lang. Ik kan mij niet herinneren iets van hem gelezen te
hebben. Nu ik mij stort op het Nederlandse korte verhaal, ontkom ik niet aan
hem. ‘Ochtendwandeling’ is uit 1996 en bevat 13 verhalen. De meeste ervan zijn
uitstekend.
Het eerste
verhaal heet ‘Op zaterdagmorgen na de lessen’ en gaat over de dood van een
leerlinge. De verteller is een leraar Engels, die een speciale band had met
deze leerlinge. Wiener vertelt het verhaal achterstevoren. Hij gebruikt simpele
bewoordingen, maar in amper tien pagina’s weet hij je helemaal mee te slepen.
Niet alle
verhalen zijn zo compleet. De twee verhalen naar aanleiding van een
contactadvertentie, ‘Brief onder nummer’ zijn vooral grappig. De verteller, die
sterke gelijkenis met de schrijver vertoont, krijgt natuurlijk niet waar hij op
hoopte. Als hij al ergens op hoopte. Het eerste van de twee verhalen begint zo:
“Vijanden
zijn als vrienden, je kunt niet zonder ze. Althans niet gemakkelijk. Mijn
noodlot is dan ook tweeledig: enerzijds krijg ik met zo goed als ieder persoon
die mijn levenspad kruist na verloop van tijd strijd, anderzijds echter krijg
ik na verloop van tijd met iedere vijand medelijden en dat is heel vervelend,
want zo houdt men uiteindelijk niemand over.”
Een van de
beste verhalen is ‘Bauers gelijk’, een actueel verhaal. De leraar bezoekt een
café waar hij na afloop van een bestuursvergadering van de Stichting Schouwburg
en Muziektheater de sterke behoefte heeft zich door te spoelen met bier. Hij
overdenkt wat er is gebeurd met zijn functioneren in dat bestuur en met de
schouwburg.
Een nieuwe
energieke directeur heeft het bestuur in zijn greep. Een duur rapport,
opgesteld door een vriendje van de directeur, geeft aan om korte metten te
maken met de oude organisatie. De leraar vindt het pijnlijk, maar voelt zich
ook machteloos.
Een
dronkenlap in het café spreekt hem aan. Het blijkt toevallig een medewerker van
de schouwburg te zijn. En nog toevalliger, de leraar heeft samen met de
directeur de dag erop een gesprek met hem over zijn slechte functioneren. De
agressie die de medewerker met kater de volgende dag uit is voor de leraar meer
dan begrijpelijk.
De enige
kleine ergernis in ‘Ochtendwandeling’ is de spelling die Wiener hier en daar
hanteert. Hij schrijft satanies, sadisties, enzovoorts. Ik vind deze
schrijfwijze onprettig.
Tot slot
een leuk citaat uit deze mooie bundel, die mij heeft verleid om meer van L.H.
Wiener te gaan lezen. “De meeste boeken staan vol modieuze onzin en bedrog en
hadden beter niet geschreven kunnen zijn."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten