Josh Ritter is naast schrijver vooral muzikant en een hele goeie songwriter. Onlangs zag ik hem in Rotterdam met zijn band optreden. Hij heeft twee romans op zijn naam staan waarvan Bright’s passage uit 2011 zijn debuut is. Het verhaal gaat over een Amerikaanse soldaat die met een shellshock terugkeert uit de Eerste Wereldoorlog en over het leven op het Amerikaanse platteland in deze periode. Daarbij zit er een spannende verhaallijn in het boek.
Ritter vertelt het verhaal met veel verspringingen in de tijd. Bright keert na de oorlog terug naar zijn geboortedorp, waar hij tracht te overleven. Zijn buurmeisje trekt bij hem in en raakt zwanger. Na de bevalling overlijdt zij en Bright trekt er met de baby op uit, hij vlucht. In terugblikken begrijp je meer en meer van zijn vlucht en van de voorgeschiedenis. Zijn overleden vriendin is de dochter van de The Colonel, een wrede kerel met twee simpele zoons. De moeder van Bright was vroeger altijd op haar hoede wanneer zij het landgoed van de kolonel passeerde; haar geweer was geladen. Stukje bij beetje leer je de relatie die de moeder met de kolonel had begrijpen, maar mooi is dat je er toch niet helemaal achter komt waarom hij zo gevaarlijk zou zijn.
Bright heeft het wantrouwen naar de kolonel overgenomen. Iets met zijn dochter beginnen lijkt daarom niet heel verstandig. Na haar dood en de vlucht van Bright zet de kolonel met zijn twee zoons de achtervolging in. Ondertussen is er een bosbrand gaande en bewoners raken op drift. In korte hoofdstukken keert Ritter telkens terug naar gebeurtenissen in de loopgraven in Frankrijk, de verschrikkingen en de vele doden. Na een drama in een kerk wordt Bright aangesproken door een engel. Deze beweert hem te beschermen en geeft hem regelmatig advies. Bright gaat dan met de engel in gesprek, bijvoorbeeld via zijn paard. Hij maakt vaak ruzie met hem, maar volgt meestal toch de soms vreemde raadgevingen op.
Bright’s passage is een geslaagde en goed opgebouwde roman, waarin Ritter naar een climax toewerkt. Sommige gebeurtenissen en handelingen van personages zijn wat ongeloofwaardig en de aanwezigheid van een engel is - als werkelijk bestaand of als bijwerking van zijn shellshock nodig - om het verhaal geloofwaardig te houden. Ik vind Josh Ritter beter in zijn songteksten dan in zijn romans. Misschien zou het schrijven van korte verhalen hem beter liggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten