Esther Gerritsen - Superduif

Superduif is een claustrofobisch boek. Het verhaal wordt volledig verteld vanuit de elfjarige Bonnie. Haar dag begint met geschreeuw. Haar moeder wil haar wekken. Zij is al wakker en begint te gillen. Ze slaat met haar vuisten op het matras. Opstaan, Bonnie kan het niet en dat zegt zij ook tegen haar moeder. “Want als je moeder ’s ochtends voorzichtig je slaapkamerdeur opent en goedemorgen zegt, dan zeg je niet: Mama, ik wil liever dood dan opstaan.”

De ouders van Bonnie zijn beschaafde mensen. Zij zijn wat ouder dan andere ouders. Van beroep zijn zij vertaler. Hoewel de vader de pensioengerechtigde leeftijd  heeft bereikt gaat hij door met vertalen. Bonnie is slim en leest veel boeken voor volwassen. Zij vindt zichzelf lelijk, maar ontdekt dat zij een buitengewone gave heeft. Aan het begin van het verhaal komt er een nieuw meisje in de klas, Ine. Zij sluit vriendschap met haar. Het lijkt Bonnie te overkomen.

De gedachten van Bonnie gaan constant door. Wanneer iemand aardig tegen haar doet, vertrouwt zij dit niet. Het gedrag van anderen ziet zij als toneelspel. Zelf speelt zij vaak mee met anderen, zonder de bedoelingen helemaal te begrijpen. Omdat je alleen in Bonnie’s hoofd zit merk je alleen indirect dat er iets niet klopt.

Bonnie ontdekt dat zij een stukje kan zweven. Later vliegt zij rond als een reusachtige duif. Het is sterker dan haarzelf. Zij wordt gedwongen en geeft toe aan de drang. Als duif redt zij mensenlevens. Ine betrekt zij in haar geheim. Als goede vriendin gaat zij mee in de wereld van Bonnie. Haar ouders denken er anders over. Zij vertellen haar dat niet alles precies gaat zoals zij het wil en spreken de allerergste zin uit: “De wereld draait niet om jou.”

Door het denkbeeld van Bonnie dat zij een reddende duif is, redt zij in zekere zin zichzelf. Zij wil eigenlijk niet volwassen zijn. Zij gaat naar de middelbare school. Deze nieuwe wereld is een hel voor haar: de herrie en de stank zijn al verschrikkelijk. Het is de overgang naar volwassenheid. “Een onvoorzien lelijk landschap waar je doorheen moet op weg naar volwassenheid.”

Zij heeft als vriendin Ine nog, die haar trouw blijft. Sommige meisjes spelen in de brugklas nog stiekem met poppen. “Zo speelden zij die middag nog één keer dat alles mogelijk was.” Later houdt zij een spreekbeurt over de duif. De leraar prijst haar creativiteit. Waar anderen de duif als symbool zien, bestaat de duif voor Bonnie letterlijk.

Gerritsen weet dit gegeven zeer consequent en spannend uit te werken. Je voelt je als lezer steeds meer opgesloten in de wereld van Bonnie. Het is tragisch haar te zien veranderen. Haar gedachten en gedrag worden steeds extremer. Het moet natuurlijk wel fout aflopen. Op de laatste pagina kan zij datgene uitspreken wat zij op de eerste pagina nog slechts dacht.