Marijke Schermer is toneelschrijver en regisseur. Zij schreef ook drie sterke romans. De laatste uit 2019 was Liefde, als dat het is. Haar romans kenmerken zich door een verzorgde stijl. Zij schrijft over gewone mensen die met elkaar trachten samen te leven. Door misverstanden en onbegrip vallen verbanden uit elkaar.
Gods wegen is een ander soort boek. Het is een wandelboek in de reeks Terloops van Van Oorschot. Dit is het derde boekje dat ik lees uit deze mooie serie. Schermer wandelt een paar dagen een deel van het Kloosterpad dat door Brabant gaat. Zij overnacht in kloosters en praat onderweg met nonnen en andere wandelaars die allemaal op pelgrimage lijken te zijn. Onderweg denkt zij na over het schrijverschap, over het geheugen en het vervormen van herinneringen door deze op te schrijven.
Aan een wandelaar kun je vragen waar hij of zij heengaat, maar je kunt ook vragen waar iemand vandaan komt. Een tijdje loopt zij op met een vrouw die alles heeft achtergelaten om dichter bij zichzelf te geraken. Zij heeft geen thuis meer en doet gewoon wat haar gevoel haar ingeeft. Schermer probeert te achterhalen hoe dit gekomen is, maar de vrouw laat er weinig over los. Veel nonnen gingen al op jonge leeftijd het klooster in. Zij kozen ervoor de wereld te verlaten. Hierbij is het even interessant te weten waar zij vandaan kwamen. Waaraan wilden zij ontsnappen?
De gesprekken met de zusters zijn heel open. Cornelia was als kind heel chaotisch. Zij ging eerst naar de kunstacademie, tot ongenoegen van haar ouders. Na een jaar besloot zij het klooster in te gaan. Ook daar waren haar ouders niet blij mee. Haar rusteloosheid bleef. Zij was vroom, maar had moeite met de regelmaat van het klooster. Zij krijgt na zestien jaar de diagnose ADD. Na het nemen van medicatie komt zij wat tot rust. Zij leest de bijbel geconcentreerd en de inhoud – de strenge God - komt keihard binnen. Zij stopt met de pillen om de ratio te stoppen, “zo ontdekt Cornelia ten slotte dat het gebrek aan rationele focus haar juist dicht aan de bron van inspiratie houdt.”
Schermer legt een verband tussen godsgeloof en het omgaan met pijnlijke herinneringen. Een vriend van haar praktiseert een therapie waarbij verhalen aan herinneringen worden toegevoegd om deze minder pijnlijk te maken. De groef van een steeds herbeleefd verdriet wordt zo langzaam dichtgegooid met een acceptabele herinnering. Misschien doet het geloof dit met mensen.
Wandelen is voor Marijke Schermer ook onderdeel van haar werk als schrijver. Tot slot een illustratief citaat: “Het is de manier waarop het vaak gaat: ik zie iets, ontmoet iemand of maak iets mee en dan begin ik daarover na te denken. Ik denk erover na, ik probeer te begrijpen wie die ander toch is, wie iemand zou kunnen zijn, wie ik zelf ben en niet ben (geworden). Langzamerhand dwaal ik weg van de werkelijkheid waarmee het begon en begin in drama toe te voegen, hoeken scherp te slijpen, en de relatie van de observator tot de geobserveerde te verbasteren tot een spanningsveld.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten