De eerste twee dagboeken van Hendrik Groen waren bestsellers. Er is inmiddels een succesvolle televisieserie gemaakt naar aanleiding van deze boeken. Vorig jaar (2020) verscheen het laatste deel met een titel die niets te raden over laat over de afloop: Opgewekt naar de eindstreep.
Hendrik is verhuisd naar een huis in Bergen aan Zee. Het verzorgingshuis in Amsterdam-Noord werd gesloten. Zijn goede vriend Evert, die altijd voor wat beroering zorgde, is er niet meer. In Bergen heeft hij veel steun aan Leonie. Verder bracht de verhuizing mee dat Hendrik nu dicht in de buurt van zijn ‘kleinkind’ Frida woont. De familieband is niet helemaal duidelijk. De moeder is niet zijn dochter. Samen laten ze met veel plezier de hond Juffrouw Jansen uit. Deze hond heeft Hendrik overgenomen van Evert.
Hendrik is negentig jaar en hij beseft dat hij vergeetachtig is: Alzheimer. Hij bedenkt voor zichzelf een systeem met gekleurde briefje die hij overal in zijn kamer ophangt. Toch vergeet hij steeds op de briefjes te kijken. Soms bevindt hij zich buiten op straat zonder te weten waar hij naar op weg was. Gelukkig is Leonie vaak in zijn buurt. Ook het schrijven gaat hem steeds moeizamer af. Zonder de steun van zijn vriendin was het dagboek er niet geweest.
Ter vervanging van Evert is er meneer Handjojo, net als Hendrik een oud-onderwijzer. Samen puzzelen ze veel en bekijken ze het gezeur van andere bewoners met een glimlach en vooral Hendrik beziet het steeds vaker met irritatie. De meeste bewoners zuchten en klagen de hele dag. Anderen doen nog minder. “Voornaamste activiteit: kijken naar het weer.” Er zijn twee manieren om dement te worden: opgewekt of angstig. Hendrik hoopt op de eerste manier. Maar voor die tijd wil hij zo actief mogelijk blijven. De Oud-Maar–Niet–Dood-Club komt nog af en toe samen, en Hendrik legt zelfs bezoekjes af aan het graf van Evert.
Het leukst van deze serie boeken dat zijn de observaties van Hendrik en de droge humor. Het dagboek speelt in 2019 en 2020. Corona brengt vooral veel paniek teweeg bij de bewoners. Zij leren omgaan met Facetime en WhatsApp. “De moderne communicatiemiddelen worden wel bijna uitsluitend ingezet voor het eindeloos rondpompen van paniekberichten en jammerklachten. De mensen hebben haast geen tijd meer om koekjes te eten en thee te drinken.” Hendrik vertelt een van de roddeltantes dat Roemeense zakkenrollers ook een beroep op financiële ondersteuning kunnen doen. Op anderhalve meter valt het niet mee iemand te rollen. Het bericht wordt gretig gedeeld. Jojo blijft altijd rustig. Hij is een cijferman, die informatie over het virus deelt met de bewoners. Maar zijn A-viertje verdwijnen keer op keer in de prullenmand.
Hendrik bereidt zich voor op zijn einde en op de dementie die hem te wachten staat. Hij wil bij een ongeval of een corona-besmetting niet opgenomen worden op de IC en heeft van een elastiek een polsbandje gemaakt met deze wens. Een arts laat hem later weten dat dit niet rechtsgeldig is. Verder staat boven aan zijn eisenlijst: géén cliniclowns! Hendrik is hogelijk verbaasd dat dit geen vrijwilligers zijn, maar dat deze mensen serieus betaald worden.
Dit laatste deel van de dagboeken is een mooie afsluiting van de reeks. Er gebeurt niet heel veel in het verzorgingshuis. Er vallen nauwelijks doden. Het is veelal luchtige kost, maar de reünie als afscheid voor Hendrik is aangrijpend beschreven vanuit de gefêteerde. Hij volgt het nog maar half. Uiteindelijk moet Hendrik naar de verpleegafdeling. Leonie neemt het dagboek helemaal over. In een van de laatste passages wiegt hij mee op de muziek van Mieke Telkamp. Waarschijnlijk was Hendrik zelf liever dood geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten