Iedere twee jaar verschijnen de stukjes van A.L. Snijders in een mooi uitgegeven bundel. Het is een patroon dat voor mij nog jaren door mag gaan. Ik lees alles wat er uitkomt van de meester van het zeer korte verhaal. In Doelloos kijken staan de stukjes uit 2017 en 2018.
A.L. Snijders koestert het toeval en houdt van ontmoetingen met voorbijgangers. Hij begint niet zomaar met iemand op straat over de zin van het leven. Een detail is de aanleiding voor een gesprek, maar opmerkelijk is dat het vaak eindigt in een filosofisch getinte beschouwing. Hij wacht de postbode op omdat een brief er anderhalve maand over gedaan heeft om hem te bereiken. Hij wil zijn klacht kwijt. Zo staat hij lang in de kou want de brievenbus staat honderd meter van zijn huis af, een efficiëntie-maatregel van de postbezorgdienst. De postbode lacht eerst zijn klacht weg. De brief komt uit China. Hij is daar toch niet verantwoordelijk voor. Het is een handgeschreven brief. De postbode beseft dat de posterijen wel degelijk een culturele taak hebben. Hij brengt de klacht over, maar is persoonlijk nieuwsgierig naar de inhoud van de brief.
“De schrijver is mijn vriend Pieter M., hij is ingenieur waterbouw en maakt een dienstreis. Zijn brieven aan mij zijn vrijetijdsdocumenten. Deze keer is het een brief van één kantje. Hij staat aan de oever van de Gele Rivier, die door de regen zo gezwollen is dat men aan de overkant een os niet van een paard kan onderscheiden. De postbode is het met mij eens, zo’n brief moet niet te lang onderweg zijn.”
Een sterk verhaal gaat over de naamloze man. Hij werd geboren op Vlieland en is nu zeventig jaar. Het was een bewuste keuze van zijn ouders om hem geen naam te geven. Een vriend van A.L. Snijders vertelt hem dit verhaal en noemt twee opzienbarende aspecten. De man gaf zichzelf geen naam en kreeg zo van anderen een naam. Repareerde hij een fiets, dan werd hij in een bepaalde kring Fiets genoemd. Hij werd dus een veelnamige man. Het tweede punt is dat hij nooit is aangegeven bij de burgerlijke stand, “hij hield zich van nature koest.” De schrijver zou deze naamloze/veelnamige man graag willen ontmoeten. Vlieland is niet groot. “Ik zou hem zeker vinden. Er wonen daar weinig mensen. Een complicatie is dat ik zelf ook nogal besluiteloos ben, ik heb mijn plan uitgesteld tot volgend jaar.”
Misschien dat mensen het gezeur vinden, maar ik vind dit soort verhalen heerlijk om te lezen. Details beheersen het leven van A.L. Snijders. Er waren verkiezingen.
Over de verwachte politieke aardverschuivingen geen woord. Zijn vrouw lag ziek op bed en hij moest gaan stemmen met een machtiging, maar het paspoort van zijn vrouw was verlopen. Was dit fraude? Zou er een incident plaatsvinden? Er gebeurde niets. “Mijn vrouw en ik stemden op een partij die een groot verlies leed. Het kon mij niets schelen, de angst voor de angst had het feest van de democratie beheerst. Altijd hetzelfde, details beheersen mijn leven.”
Over twee jaar verschijnt er een nieuwe bundel zkv’s van A.L. Snijders. In de tussentijd kan ik een paar oude bundels herlezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten