Erik Vlaminck – Dikke Freddy aan zee

Dikke Freddy besluit te verhuizen. In Antwerpen is hij uitgeprocedeerd. Hij komt op de wachtlijsten geen stap vooruit; “omdat ik voortdurend langs links en rechts voorbijgestoken word omdat ik zogezegd geen personen ten laste heb”, schrijft hij aan Bart de Wever, burgemeester  van Antwerpen.

Hij zocht te verhuizen naar Knokke, maar vanwege “een onverkwikkelijk dispuut met de treinbegeleider" belandt hij in zijn geboortestad Oostende. Hier zet hij zich, net als in Antwerpen aan het schrijven van brieven. Dikke Freddy voelt zich onbegrepen en achtergesteld.

Meestal is hij te vinden in café Cour of café De Pelikaan. Door omstandigheden heeft hij al jaren geen werk. En ook een huis om te overnachten ontbreekt. Hij schrijft naar de uitbater van Theater aan Zee om zich aan te melden als vrijwilliger. De burgemeester krijgt gratis adviezen van hem. En Vanessa Vens, de voorzitster van het OCMW, een maatschappelijk instelling waar hij zijn leefgeld van ontvangt, krijgt post van hem.

Dikke Freddy is de rol van Erik Vlaminck, die hij aanneemt om grote en kleine misstanden aan te kaarten. Erik Vlaminck werkte zelf in de dak- en thuislozenzorg en kent de wereld van Dikke Freddy goed.

Dikke Freddy is een verschoppeling. De wereld om hem heen verandert. Hij is de dupe. Hij drinkt meer dan goed voor hem is, maar is ook onweerstaanbaar grappig.

Aan de directeur van De Grote Post, een cultureel centrum, schrijft hij dat hij zich sinds de kerst na sluitingstijd laat insluiten in het centrum. Hij gedraagt zich netjes, kijkt een televisieserie, wast zich ’s morgens en drinkt koffie. Als wederdienst laat hij een hoeveelheid suikertjes achter die hij meebracht uit café De Pelikaan.

Ineens hebben vier collega-daklozen deze slaapplaats ontdekt. Zij maken er rotzooi en verstoren de rust. Dikke Freddy biedt zich daarom bij de directeur aan als nachtwaker, opdat de zaken niet verder uit de hand lopen.

Tijdens het theaterfestival ontmoet hij vele bekenden uit de theaterwereld en van televisie. Hij sluit weddenschappen af en krijgt voldoende te drinken. Het café zit vol. “Een categorie apart zijn de politiekers. In café Cour zitten er altijd meer dan in het parlement.”

Deze brieven van Dikke Freddy zijn wederom een feest om te lezen. Erik Vlaminck is voor mij de grootste hedendaagse Vlaamse schrijver. De vraag rest hoe Dikke Freddy aan zijn bijnaam komt. Zelf schrijft hij: “Omdat mijn lichaam meer vocht inneemt dan het afscheidt noemt men mij Dikke Freddy.”